Ο ανδριάντας των Τριαντών

Γύρω στο όνομα του χωριού Τριάντα είναι πλεμένη μια παράδοση, που μπορεί να θεωρηθή μάλλον ως ιστορικόν της ονομασίας του χωριού. Την ήκους από τον Τριαντενόν Χριστόδουλου Κουντούρην και την διηγούμαι όπως μου την είπεν με τα ίδια του τα λόγια. «Μεγάλη φασαρία είχε το χωριό μας εδώ και τρακόσα χρόνια για ένα αντριάντα, που βρήκαν δύο χωριανοί μας σκάβωντας σ’ ένα χωράφι. Ένας άντρας μαρμαρένιος παρουσιάστηκε σε μιαν αξινιά κι οι σκαφτιάδες ξαφνίστηκαν σαν τον είδαν. Το είπαν στο χωριό και όλοι οι χωριανοί άφισαν τες δουλιές τους κι έτρεξαν να δουν τον ανδριάντα αυτόν που ‘χαν στεμένο σε μια ρίζα εληάς. Είχαν χαράν μεγάλην όλοι στο χωριό σαν τους είπε μάλιστα κάποιος γραμματισμένος πως αν πουλούσαν το αρχαίο αυτό σε κανέναν αρχαιολόγο να περναν χιλιάδες λίρες. Πολλά από τα σύγκοντα χωριά κι’ όσοι περνούσαν κείνην την ημέραν για την χώρα έτρεξαν να δουν τον αδριάντα από τον οποίον επήρε κατόπιν και το χωριό το όνομα Τριάντα. Η χαρά όμως των χωρικών έμελλε σε λίγο να γίνη λύπη και στενοχώρια γιατί η είδηση έφταξε στ’ αυτιά των Τούρκων κι ο πασσάς της Ρόδου έστειλε στρατιώτες να πάρουν τον ανδριάντα. Οι χωρικοί καταστενοχωρημένοι έκαμαν συμβούλιο κι αποφάσισαν να πάρουν το αρχαίο δύο γέροι πιστοί και να το κρύψουν σε μέρος όπου να μην το ξέρη, άλλος εχτός από αυτούς τους δυο. Άδικα προσπαθούσαν οι Τούρκοι να εύρουν τον ανδριάντα κι άδικα ετυραννούσαν τους γέρους και τους εβασάνιζαν να μολογήσουν το μέρος. Οι γέροι σε λίγο πέθαναν στη φυλακή από τα πολλά βασανιστήρια κι’ έτσι δεν ξέρει κανείς το μέρος που έχωσαν τον ανδριάντα. Μένει θαμμένος τόσα χρόνια ο μαρμαρωμένος άνδρας και καρτερεί την ώρα και την στιγμή, που θα τον ξεθάψουν και να τον σηκώσουν οι σημερινοί Ροδίτες όπως μου έλεγεν ο συγχωρεμένος ο Χριστόδουλος Κουντούρης σαν μου διηγούνταν την ιστορίαν αυτήν.