Η σταυράγκαθους

Η σταυράγκαθους ήdαν αλλοτι δέdρου κι’ είχι άλλου όνουμα, αμ’ γίνικι άγκαθους γιατί dου gαταράσκι η Παναγιά. Όdις ήdα(2) να σταυρώσ’ dου Χστό μαζουχτήκαν απουβραδύς ούλα τα δέdρα κι δώκαν λόγου να μην αφήσ’ τσι Βροι να κόψ’ ξύλο για να κάν’ dου σταυρό. Του πουρνό σκουθήκαν ταχειά ταχειά οι Βροι να κόψ’ ξύλου για dου σταυρό. Πήραν τα δέdρα τόνα μι τ’ άλλου (4) αμ’ ‘οποιου δέdρου χτυπούσαν μι του τσικούρ παρτσαγιαdίζdαν(5) κι γίναν ψούχλα. Μόν’ η σταυράγκαθους στάθκι κι κόψαν ξύλου κι σταυρώσαν dου Χστό. Κει θα dου σταυρώναν, ούλους η κόσμους έκλιγι κι κειος έσκαζι απ’ τα γέλια. Τότι dου gαταρίσκι η Παναγιά κι dουν είπι: «D’ κατάρα μ’ ναχς απ’ τα εικουσί μ τα νύχια. Δέdρου είσ’ κι αγκάθους να γίν’ς, να σε πατή κι να σι καταριέτι και η κόσμους.» Κι απού τότι γίνηκι αγκάθους κι του αίμα τη Χστού ρίζουσι μες στου κουρμί τ’. [Σταυράγκαθους= Είδος ακάνθας με ερυθρόν χυμόν. Κόπτων τις τοιαύτ άκανθαν βλέπει εις το μέρος της τομής μικρότατα σταγονίδια ερυθρού χυμού. Το σπάνιον τούτο φαινόμενον ώθησε τον λαόν να προβή εις εξήγησίν του δια του ανωτρώ μύθου. Όdις ήdα= όταν επρόκειτο, ταχειά ταχειά= πολύ ενωρίς, τόνα μι τ΄άλλου= το ένα μετά το άλλο, παρτσαγιαdίζdαν= εθρυμματίζετο].