«Απάν’ς του βνο τ’ς Πινταϊούς είνι οι Κάρκαρους. Ου Κάρκαρους αυτός είνι ναι τρύπα, ένα χάος π δεν έχ’ πάτου. Απ τούγ Κάρκαρου ρχόντι να νιρά τ’ς Πινταϊούς, τ’ Αλπουχουργιού κι τ’ Παλιουκάτνου. Νια βουλά έρρ’ξαν μαλλιά μέσα σι κείν τουγ κάρκανου κι βήκανι ‘ς τμ Πινταγιού, ‘ς τ’ Αλπουχώρ κι ‘ς του Παλιουκάτνου. Η πρώτη των δύο τελευταίων παραδόσεων είναι του τύπου των παγκοίνων παρά τω ελληνικώ λαώ, όστις φαντάζεται θησαυρούς κεχωσμένους υπό την γην, χρυσάς κοιτίδας, χρυσά αγάλματα και τα τοιαύτα. Πολλάκις μάλιστα τα τιμαλφή ταύτα υπό την γην ευρισκόμενα πράγματα θεωρεί ως στοιχειωμένα και επομένως ασφαλώς προφυλαγμένα από πάσης ανθρώπινης βεβηλώσεως. Όσον αφορά εις την δευτέραν έχομεν να παρατηρήσωμεν τα εξής. Το περί ου ο λόγος βάραθρον «Κάρκαρος» ή και αλλαχού της Αιτωλίας «κάρκανος» είναι πολύ γνωστόν, διότι εντός αυτού, ως παρά του πάππου μου ήκουσα, η γνωστή ανά το Πανελλήνιον Μαρία η Πενταγιώτισσα έρριψε το πτώμα του αδελφού της, αφού πρότερον κοιμώμενον τον εφόνευσεν ιδίαις χερσί δια του πελέκεως, εκδικούμενη τούτον δια τας ορθάς άλλως αδελφικάς παρατηρήσεις του περί του μετά του Τουρκάκη δια της λαϊκής μούσης απαθανατισθέντος έρωτος αυτής(1). [Περί της λ. κάρκαρον ή κάρκαρον βλ. Πολίτου Παραδόσεις σ.1226. Περί κοινής υπογείου υδαταποθήκης τριών κεφαλαριών βλ. την κορινθιακήν παράδοσιν εν Λαογραφ. Α 331 ΣτΔ].