Το ξυλένιο σπαθί

Τον καιρό που πάρτηκεν η Πόλη ο Κωνσταντίνος ητι(γ)άνιζε ψάρ’ζια κι ηπήαν κι είπαν του, πως ηπάρτηκεν η πόλη, ζωντάνεψαν τα ψάρ’ζια κ’ ι’ ηπφέσαν στηχ χαβούζα. Κι ύστερις ήρηξεν το ξύλενο σπαθί πούκαμεν θρήνος στους οχτρούς, κι ηπήραν το οι Τούρκοι. Μα πάλι τα παιgιά του Κωνσταντίνου, που κοιμήθηκεν τώρα κείνος, ηκόλοψάν τους με πέσ’σεσια (ταξίματα) κι ‘ήστρεψαν το πίσω το σπαθί και τώρα κρατούν το οι Ελλήνοι και τ’ αγγόνια του Κωνσταντή. Και μέλλει τώρα να (γ)ενή πέλεμος κ’ ι’ η ώρα που θα παρθή η Πόλη, θα βοηθήσει μιάλον πράμα το ξύλενο σπαθί και θα παίξει θρήνος στους οχτρούς.