Στην αγιά Σοφιά μέσα κοιμάται ένας Ιωάννης, αυτός που θα βασιλεύση στον κόσμο όταν λευτερωθή η αγιά Σοφιά. Μιαν ημέρα εμπήκε έναν κοπέλυ μέσα στην αγιά Σοφιά κι ήκανε χάζι γύρου γύρου το τζαμί. Μιαν κοπανιά θωρεί στον τοίχο κι ανοίγει μιαν πόρτα, χωρίς να χη πόρτα και βγαίνει ένας καλόγερος μ’ ένα λαδικό, στη χέρα. Βγαίνει όξω από το τζαμί, πουσούνιζει λάδι κι απόι μπαίνει πάλι μέσα από την ίδιαν πόρτα, Πετάται και το κοπέλι μέσα και σφαλύζει η πόρτα από πίσω ντου. Χάνουν οι γονέοι ντου το κοπέλι, γυρεύγουεν το απάνω, γυρεύγουνεν το κάτω, δε το βρίσκουνε. Εχάθηκε το κοπέλι, εχάθηκε το κοπέλι, κλαίνε οι γονέοι ντου, σκοτώνουνται, κάνουσιν του και τα μνημόσυνα. Στο χρόνο απάνω ήνοιξε πάλι η πόρτα κι εβγήκεν ο καλόγερος με το λαδικό να πα πάρη πάλι λάδι. Πετάται και το κοπέλι πάλι όξω και γλακά στο ντουκκάνι ντως κι ήπιασε την παρασύρα κι επαράσυρνε. Έρχουνται οι γονέοι ντου και βρίσκουσιν το. «Μωρέ που ‘σουνε και σ’εγυρεύγαμε ένα χρόνο δά κι εθαρρούσαμε πως επόθανες και σου κάμαμε και τα μνημόσυνα; Μωρέ ντα όψαργας επήγα στην αγιά Σοφιά κι ήνοιξε μιαν πόρτα κι εμπήκα μέσα μ’έναν καλόγερο, και σήμερον ήνοιξεν η πόρτα και βγήκα πάλι όξω. Οψάργας! Ίντα λες εκεινά; Ένα χρόνο λείπεις εδά!