Στον α-Γιώργη το Βραχανώτη ήτονε κοινόβιο μοναστήρι. Εκαθούντανε εκεινά ένας καλόγερος. Παρά μπρος ο δρόμος επέρνανε από κεια κι επηγαίνε πέρα. Τούρκοι περνούσανε κι επειράζανε τον καλόγερο. Αυτός ήθελα τσι ταϊση να τσι ποτίση, να τώσε στρώση να κοιμηθούνε κι απόι ήθελα τώσι-χύση μια ολιά βραστό χουμά(1) στ’ αυτί, να γκαγκαρώσουνε(2) και να πάη να τσι ρίξη σε μια λατσίδα(3) μίσα. Εχάνουντανέ οι Τούρκοι και κανείς δεν εκάτεχε ίντα γινούντανε. Μιαν κοπανιά περάσανε πεντέξε μπουρμάδες μαζωμένοι, κι απ’ αλάργο του φωνιάζανε: «Ίντια δα μάσε ψήσης, μωρέ καλόγερε; Του Θεού τα καλά, αγαδικά». «Φέρε, μωρέ έναν αρνί να το σφάξωμε», φωνιάζει του δούλου ντου. Σφάζει τους έναν αρνί και καθίζουνε κι ετρώγανε. Φέρνει και παλιό κρασί. Μια σου και μια μου, βανει τους και πίνουνε που γενήκανε στουπί στο μεθύσι. Λέει τους ύστερα ο καλόγερος: «Κοιμηθήτ’ αγαδικά, να τυροκομήσω κιόλας να φάτε και μυζήθρα. Θέτουνε αυτοί, το κρασί τσι ‘χενε ζαλισμένους και τόνε βρίσκουνε ντελόγο. Βράζει κι ο καλός σου ο καλόγερος το γάλα και χύνει τους μιάν κανιτιά καθανούς στ’ αυτί και γκαγκαρώνουνε κι απόι τσι παίρνει και πάει και τσι ρίχνει σε μια λατσίδα μέσα. Οι Μεσσαρίτες Τούρκοι να δούνε πως εχαθήκανε πεντέξε μαζωμένοι τους εκουϊλούρισε(4). Σκώνουνται και ρωτούνε από παέ, ρωτούνε από κε, βρίσκουσι τζις. Παίρνουνε ντελόγο τον καλόγερο να πάνε στη χώρα να τόνε κρεμάσουνε. Βάνουσιν τονε φυλακή κι επέρνανε ένας ένας Τούρκος και τον ήφθιενε. Στην υστεριά πάει κι ένας και του λέει: «Εσύ ‘σαι, μωρέ καλόγερε, απού σκότωσες τα’ ενενήντα εννιά Τούρκους; Δεν καλογρικώ, παιδί μου, μόνο έλα επαέ κοντά να μου το πης.Σιμώνει ο Τούρκος να του μιλήση και του παίζει ο καλόγερος μιαν ανεποδαρα= (1) και του χύνει κ’ απερα ντου και λέει. «Ενενήντα εννιά, μωρέ μπουρμά, κι εσένα εκατό». Εκρεμάσανι τόνε δα ύστερα α Τούρκοι, μα ήκαμε σκιάν το χάκι ντου. Χουμά=ο ορός που μένει άμα τυροκομηθή το γάλα, Γκαγκαρώσουνε= πεθάνουνε, λατσίδα= βουλιαγμένο μέρος πολύ βαθύ που το νομίζουνε απύθμενο, εκουϊλούρις=τους κόστισε, το στενοχωρηθήκανε, ανεποδαρα=χτύπημα με την άκρη του ποδιού.

Λιουδάκη, Μαρία

Στον α-Γιώργη το Βραχανώτη ήτονε κοινόβιο μοναστήρι. Εκαθούντανε εκεινά ένας καλόγερος. Παρά μπρος ο δρόμος επέρνανε από κεια κι επηγαίνε πέρα. Τούρκοι περνούσανε κι επειράζανε τον καλόγερο. Αυτός ήθελα τσι ταϊση να τσι ποτίση, να τώσε στρώση να κοιμηθούνε κι απόι ήθελα τώσι-χύση μια ολιά βραστό χουμά(1) στ’ αυτί, να γκαγκαρώσουνε(2) και να πάη να τσι ρίξη σε μια λατσίδα(3) μίσα. Εχάνουντανέ οι Τούρκοι και κανείς δεν εκάτεχε ίντα γινούντανε. Μιαν κοπανιά περάσανε πεντέξε μπουρμάδες μαζωμένοι, κι απ’ αλάργο του φωνιάζανε: «Ίντια δα μάσε ψήσης, μωρέ καλόγερε; Του Θεού τα καλά, αγαδικά». «Φέρε, μωρέ έναν αρνί να το σφάξωμε», φωνιάζει του δούλου ντου. Σφάζει τους έναν αρνί και καθίζουνε κι ετρώγανε. Φέρνει και παλιό κρασί. Μια σου και μια μου, βανει τους και πίνουνε που γενήκανε στουπί στο μεθύσι. Λέει τους ύστερα ο καλόγερος: «Κοιμηθήτ’ αγαδικά, να τυροκομήσω κιόλας να φάτε και μυζήθρα. Θέτουνε αυτοί, το κρασί τσι ‘χενε ζαλισμένους και τόνε βρίσκουνε ντελόγο. Βράζει κι ο καλός σου ο καλόγερος το γάλα και χύνει τους μιάν κανιτιά καθανούς στ’ αυτί και γκαγκαρώνουνε κι απόι τσι παίρνει και πάει και τσι ρίχνει σε μια λατσίδα μέσα. Οι Μεσσαρίτες Τούρκοι να δούνε πως εχαθήκανε πεντέξε μαζωμένοι τους εκουϊλούρισε(4). Σκώνουνται και ρωτούνε από παέ, ρωτούνε από κε, βρίσκουσι τζις. Παίρνουνε ντελόγο τον καλόγερο να πάνε στη χώρα να τόνε κρεμάσουνε. Βάνουσιν τονε φυλακή κι επέρνανε ένας ένας Τούρκος και τον ήφθιενε. Στην υστεριά πάει κι ένας και του λέει: «Εσύ ‘σαι, μωρέ καλόγερε, απού σκότωσες τα’ ενενήντα εννιά Τούρκους; Δεν καλογρικώ, παιδί μου, μόνο έλα επαέ κοντά να μου το πης.Σιμώνει ο Τούρκος να του μιλήση και του παίζει ο καλόγερος μιαν ανεποδαρα= (1) και του χύνει κ’ απερα ντου και λέει. «Ενενήντα εννιά, μωρέ μπουρμά, κι εσένα εκατό». Εκρεμάσανι τόνε δα ύστερα α Τούρκοι, μα ήκαμε σκιάν το χάκι ντου. Χουμά=ο ορός που μένει άμα τυροκομηθή το γάλα, Γκαγκαρώσουνε= πεθάνουνε, λατσίδα= βουλιαγμένο μέρος πολύ βαθύ που το νομίζουνε απύθμενο, εκουϊλούρις=τους κόστισε, το στενοχωρηθήκανε, ανεποδαρα=χτύπημα με την άκρη του ποδιού.

dc.contributor.author	Λιουδάκη, Μαρία
dc.coverage.spatial	Κρήτη, Μεραμβέλλο, Λατσίδα
dc.date.accessioned	2016-01-15T11:05:53Z
dc.date.available	2016-01-15T11:05:53Z
dc.date.issued	1938
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.11853/291507
dc.language	Ελληνική - Λόγια ελληνική
dc.language.iso	gre
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.uri	https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.title	Στον α-Γιώργη το Βραχανώτη ήτονε κοινόβιο μοναστήρι. Εκαθούντανε εκεινά ένας καλόγερος. Παρά μπρος ο δρόμος επέρνανε από κεια κι επηγαίνε πέρα. Τούρκοι περνούσανε κι επειράζανε τον καλόγερο. Αυτός ήθελα τσι ταϊση να τσι ποτίση, να τώσε στρώση να κοιμηθούνε κι απόι ήθελα τώσι-χύση μια ολιά βραστό χουμά(1) στ’ αυτί, να γκαγκαρώσουνε(2) και να πάη να τσι ρίξη σε μια λατσίδα(3) μίσα. Εχάνουντανέ οι Τούρκοι και κανείς δεν εκάτεχε ίντα γινούντανε. Μιαν κοπανιά περάσανε πεντέξε μπουρμάδες μαζωμένοι, κι απ’ αλάργο του φωνιάζανε: «Ίντια δα μάσε ψήσης, μωρέ καλόγερε; Του Θεού τα καλά, αγαδικά». «Φέρε, μωρέ έναν αρνί να το σφάξωμε», φωνιάζει του δούλου ντου. Σφάζει τους έναν αρνί και καθίζουνε κι ετρώγανε. Φέρνει και παλιό κρασί. Μια σου και μια μου, βανει τους και πίνουνε που γενήκανε στουπί στο μεθύσι. Λέει τους ύστερα ο καλόγερος: «Κοιμηθήτ’ αγαδικά, να τυροκομήσω κιόλας να φάτε και μυζήθρα. Θέτουνε αυτοί, το κρασί τσι ‘χενε ζαλισμένους και τόνε βρίσκουνε ντελόγο. Βράζει κι ο καλός σου ο καλόγερος το γάλα και χύνει τους μιάν κανιτιά καθανούς στ’ αυτί και γκαγκαρώνουνε κι απόι τσι παίρνει και πάει και τσι ρίχνει σε μια λατσίδα μέσα. Οι Μεσσαρίτες Τούρκοι να δούνε πως εχαθήκανε πεντέξε μαζωμένοι τους εκουϊλούρισε(4). Σκώνουνται και ρωτούνε από παέ, ρωτούνε από κε, βρίσκουσι τζις. Παίρνουνε ντελόγο τον καλόγερο να πάνε στη χώρα να τόνε κρεμάσουνε. Βάνουσιν τονε φυλακή κι επέρνανε ένας ένας Τούρκος και τον ήφθιενε. Στην υστεριά πάει κι ένας και του λέει: «Εσύ ‘σαι, μωρέ καλόγερε, απού σκότωσες τα’ ενενήντα εννιά Τούρκους; Δεν καλογρικώ, παιδί μου, μόνο έλα επαέ κοντά να μου το πης.Σιμώνει ο Τούρκος να του μιλήση και του παίζει ο καλόγερος μιαν ανεποδαρα= (1) και του χύνει κ’ απερα ντου και λέει. «Ενενήντα εννιά, μωρέ μπουρμά, κι εσένα εκατό». Εκρεμάσανι τόνε δα ύστερα α Τούρκοι, μα ήκαμε σκιάν το χάκι ντου. Χουμά=ο ορός που μένει άμα τυροκομηθή το γάλα, Γκαγκαρώσουνε= πεθάνουνε, λατσίδα= βουλιαγμένο μέρος πολύ βαθύ που το νομίζουνε απύθμενο, εκουϊλούρις=τους κόστισε, το στενοχωρηθήκανε, ανεποδαρα=χτύπημα με την άκρη του ποδιού.
dc.type	Παραδόσεις	el
dc.description.drawernumber	Παραδόσεις Α΄- Θ΄
dc.relation.source	Αρ. 1162 Β, σελ. 92 - 94, Μ. Λιουδάκη, Μεραμβέλλο, Λάτσιδα, 1938
dc.relation.sourceindex	1162 Β
dc.relation.sourcetype	Αρχείο χειρογράφων
dc.description.bitstream	D_PAA_00116w2, D_PAA_00116w3, D_PAA_00116w4, D_PAA_00116w
dc.informant.name	Λιουδάκης, Γεώργιος
dc.informant.gender	Άνδρας
dc.informant.age	78
dc.subject.legend	Παράδοση Α
edm.dataProvider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.dataProvider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.provider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.provider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.type	TEXT
dc.coverage.geoname	6697802/Κρήτη, Μεραμβέλλο, Λατσίδα

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αρχεία	Μέγεθος	Τύπος	Προβολή
Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο.

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές