Η τοποθεσία του χωριού Μαργαρίτα είναι προς τις επάνω της Εδέσσης βουνοκορφές. Βορεινά του χωριού υπάρχει παλαιό φρούριο, «κάστρο», το οποίον εκτείνεται επί βραχώδους κορυφής αποτόμου προς δυσμάς και απροσίτου. Οι κάτοικοι του παληού Πότσεπ είναι ειρηνικοί και φιλόνομοι ζώντες μάλιστα χωρίς χωροφύλακα. Το χωριό έχει 35 σπίτια και 250 περίπου κατοίκους διατηρούντας την πατριαρχική οικογενειακή παράδοσι. Η επιτροπή τοπονυμίων, προ ετών, μετωνόμασε το Πότσεπ εις Μαργαρίτα, πληροφορηθείσα από τους κατοίκους του το ωραίο έθιμο που προαναφέραμε και που έχει ως εξής: Προ πολλών ετών, ίσως τετρακοσίων και πλέον, εζούσε εκεί μια πανέμορφη Ελληνοπούλα ξακουσμένη για την αρχοντιά και την ωμορφιά της εις όλη την περιφέρεια. Την έλεγαν Μαργαρίτα και ήταν το καμάρι όλων των χωριών της Εδέσσης. Τότε οι επιδρομές των τουρκικών αποσπασμάτων εις τα χωριά αυτά ήσαν συχνές. Εμάζευαν οι Τούρκοι τα ωραιότερα κορίτσια και τα τραβούσαν σκλάβες για τα σουλτανικά χαρέμια. Η ευμορφιά της Μαργαρίτας έφθασε μέχρι των ανθρώπων, που ήσαν απεσταλμένοι, για το «ξεδιάλεγμα» των κοριτσιών και μια ημέρα ένα τουρκικό απόσπασμα έφθασε στο χωριό, με σκοπό να αρπάξη και την πανέμορφη Μαργαρίτα. Ήταν Μεγάλο Σάββατο και όλοι οι κάτοικοι ετοιμάζονταν για τη Λαμπρή. Ένας απ’ τους Τούρκους εβρήκε την κοπέλλα στη βρύση και εκεί την κατεδίωξε, αλλ’ αυτή τον εσκότωσε με μια πέτρα. Το απόσπασμα εφρύαξε και θέλησε να την πιάση. Η Μαργαρίτα όμως εβγήκε στα ψηλά του χωριού, στον μεγάλο βράχο, κοντά στο κάστρο. Αλλά κι εκεί την έφθασε το απόσπασμα. Τότε έκανε το σταυρό της και εφώναξε: Δεν πρόφθασα η άμοιρη να ζήσω ως αύριο, να φάω κόκκινο αυγό. Και ρίχτηκε στο βάραθρο. Από τότε ο βράχος αυτός λέγεται βράχος της Μαργαρίτας και από τότε όλοι οι κάτοικοι του χωριού, μαζί με άλλους που έρχονται από τα γύρω μέρη πηγαίνουν κάθε δεύτερη μέρα του Πάσχα στο βράχο και ρίχνουν στο κενό του, από ένα κόκκινο αυγό, για να είναι πάντα αναπαυμένη η ψυχή της Μαργαρίτας