Απ’ εδώ είχαμε τον Πέτρον Χρήστου πριν να βγη κάθε βράδυ για επιχειρήσεις, εφορούσε ένα σακκάκι σαν «μπουφάν» που άστραφτε. Το είχαν πλέξει τα κορίτσια του χωριού και το είχαν κεντήσει με χάνδρες. Τα κορίτσια του είχαν φτιάξει φυλακτό με σταυρό και με φιλτίκι. Ακόμη του είχαν βάλει μέσα στο φυλαχτό γάλα στεγνό από κόρη και μάνα, που εθήλαζαν μαζί. Η κόρη έπρεπε να είναι πρωτόγενος. Το γάλα αυτό το είχαν κάμει σκόνη και το είχαν περιτυλιγμένον με χαρτιά, τα οποία σαράντα ημέρες τα είχε λειτουργήσει ο παπάς εις την εκκλησίαν. Ο οπλαρχηγός αυτός, όταν το βράδυ ήρχετο στο σπίτι, που άρεσε να απλώνωμεν απέναντί του τα ρούχα του, δια να βλέπει τα στολίδια του και τα εκαμάρωνε. Μόλις έμαθαν οι Τούρκοι ότι ήταν εδώ, τον έβαλαν σ’ ένα πολύ σκοτεινό υπόγειον. Εκεί όμως επειδή αισθάνθηκε ασφυξία, έβγαλε το πιστόλι του και ετράβηξε μια στον αέρα. Ετρέξαμε, τον εβγάλαμε, αλλά οι Τούρκοι δεν άκουσαν την πιστολιάν διότι ήσαν πάνω σε μια «τούμπα», έξω λίγο από το χωριό. Το άλογό του ήταν από τα σπάνια και εξεχώριζε μέσα από τα άλλα στο χωριό. Μόλις κάθε φορά που πλάκωναν οι Τούρκοι, για να μη το ιδούν και το γνωρίσουν, το εβάζαμε μέσα σε ένα αχυρώνα και γύρω γύρω μέχρι την στέγη α εβάζαμε άχερα, και έτσι δεν το εύρισκαν