Αναζήτηση
Αποτελέσματα 61-70 από 256
Πότε πίτα και τυρί, πότε πίτα μοναχή
(1939)
Περί της οπωσδήποτε εξοικονομήσεως των πραγμάτων
Τ' αλεπλή και τ' Αλμαλή κι του κουμπουρλάρ μαζί
(1938)
Την έλεγαν συνήθης οι αγωγιάται, όταν ήθελαν να ειπούν οτι πρόκειται περί ασήμαντων πραγμάτων. Τα τρία ταύτα μικρά ελληνικά χωριά είσαν εις τον κάμπον της Θράκης, κατοικούμενα από γεωργούς λεγόμενους περιφρονητικώς “κουτσουράδες”
Ένα χρόνο κι' ένα μήνα έγνεθ' ένα 'δράχτι νήμα τι 'βανε και στο ραφάκι το 'φαγε τι ποντικάκι
(1937)
Για όσε ήταν ακατούνευτες (ανίκανες) και μολονότι ασχολούνταν πολύ χρόνο για ένα έργο, δεν κατόρθωναν παρά μικρά πράγματα, τα οποία ήταν και ανίκανες να τα διατηρήσουν...
Αν δεν ήξερες να κάμης καταϊφι, τι τον ήθελες τον άντρα το ζαρίφη;
(1938)
Την παροιμία αυτή την έλεγαν, αλλά και την τραγουδούσαν, κοροϊδεύοντας τα αταίριαστα ανδρόγυνα. Ζαρίφ είναι τούρκικη λέξις και σημαίνει εύμορφος, εδώ σημαίνει και αριστοκράτης. Έκαμναν καταϊφι συνήθως τις αποκριές και όχι όλα τα σπίτια, αλλά...
Λαγός πιπέρι έσπερνε, κακό στην κεφαλή του
(1938)
Η παροιμίαι ελέγετο ούτως και επιστεύετο κακώς ότι ο λαγός σπέρνοντας πιπέρι κάμνει κακόν εις εαυτόν, διότι θα τον καρυκεύσουν με αυτό, όταν τον φονεύσουν και τον μαγειρεύσουν. Αλλά ούτως η παροιμία είναι εσφαλμένη, ως και η ερμηνεία της. Η ορθή...
Τα τάματα παντρεύουν παραλλάματα
(1938)
Όταν υπέσχοντο και έδιδον εις τους γαμβρούς υπέρογκα ποσά και συνίωτετο δυσαναλογον και αταίριαστον συνοικέσιον...
Γυαλιά καρφιά
(1937)
Δια δαπάνας ασκόπους και άνευ υπολογσιμού. Γυαλιά έλεγαν στο Αυδήμι τα μπουκάλια καθω΄ς και τα γυαλια της λάμπας. Υπήρχε η τοποθεσία Γυαλί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει σπασμένα τζάμια, τα κομματιασμένα και πεταμένα στους δρόμους...
Απλών' κι του ζνάρ'
(1936)
Για τους φιλέριδες που ζητούσαν αφορμή για να τσακωθούν. Εκτός δηλ. που είναι πρόθυμος να βιοπραγήση με τα χέρια του και να προκαλέση φιλονεικίες με τα λόγια του, απλώνει και το ζωνάρι του γι ανα θίξη τους άλλους και να τσακωθή μαζί τους...
Ανεκατωμός χαΐρουλα
(1936)
Λέγουνταν γι τα ακατάστατα σπίτια, για τους ακατάστατους λογαριασμούς και για φιλονεικίες που αναμιγνύσυνταν πολλοί. Η παροιμία αυτή λέγουνταν ακόμη και για διαδηλώσεις, τελετές, συλλαλητήρια και πανηγύρεις...