Αναζήτηση

Αποτελέσματα 21-30 από 6798

Ένας άλλος αναγνώστης μας επίσης, ο κ. Αλ. Ζώτος, σιδηροδρομικός, μας αποστέλλει ένα θρύλον που έχει ως αφορμήν την ειδικήν νηστείαν των Αρμενίων εις ωρισμένην περιοχήν της ηρωϊκής πατρίδος των. Μας υπογραμμίζει επίσης και περικοπάς αγίων γραφών δια ν αμας αποδείξη ότι ο θρύλος έχει πλήρη ιστορικήν βάσιν. Μας γράφει, οπωσδήποτε, ότι ένα άγιος διδάσκαλος της Αρμενίας, Σέργιος ονόματι, είχεν έναν ευφυά σκύλον που τον ωνόμαζε Αρτχβούρτζι. Επροπορεύετο πάντοτε ο έξυπνος σκύλος εις κάθε μέρος όπου επρόκεται ο άγιος κύριος του να διδάξη. Μόλις οι κάτοικοι του τον έβλεπαν, αμέσως συγκεντρώνοντο εις την πλατεία του χωριού, αναμένοντες να φθάση ο διδάσκαλος δια να ακούσουν το κήρυγμά του. Μια ημέρα εν τούτοις που ο άγιος Σέργιος έφθασεν εις ένα από τα πιο αγαπημένα μέρη είδε ότι κανείς δεν τον επερίμενεν. Ανησύχησεν, υπέθεσε μήπως αμαρτωλός δισταγμός, άρνησι προς το θείον κήρυγμά του, είχε βασιλεύσει στις ψυχές των κατοίκων του μέρους. Εζήτησεν αμέσως να μάθη ακριβώς τι συνέβαινε. Οι κάτοικοι μόλις τον είδαν έσπευσαν όπως πάντοτε να του ζητήσουν να διδάξη, βεβαιώσαντες ότι αν δεν ήσαν έτοιμοι όπως άλλοτε, τούτο οφείλεται διότι ο τετράπους πρόδρομος του αυτήν την φοράν δεν είχε φανή. Καταστεναχωρημένος, αφού εκήρυξε τον θείον λόγον, διέταξε και έγιναν έρευναι. Στο τέλος ανεκαλύφθη τι είχε συμβή. Ο κακόμοιρος Αρτζβούρτζι είχε κατασπαραχθεί από θηρία. Ο Σέργιος ελυπήθη σφόδρα, τόσον ώστε διέταξε σε πένθος εις τους πιστούς του και νηστείαν. Πρέπει, είπε, να τιμώμεν τους συνεργάτες μας, οποιοιδήποτε και αν είνε. Το θέλημα εξεπληρώθη, και όπως ο αναγνώστης μας βέβαιοί, έκτοτε τηρείται εις τους πιστούς Σεργίου Αρμενίους η νηστεία και το πένθος εις ωρισμένην εποχήν του έπους!

Άγνωστος συλλογέας (1937)

Αλέξαντρος ο βασιλιάς ενειρεύτηκε πως υπάρχει σκότος κ’ εστενοχωριούντονε με είντα τρόπο θα το βρη κ’ εσυνεννοήθηκε τη δωδεκάδαν του. Ετότες του ‘πε ένας απού τη δωδεκάδαν του, να πάρη σαράντα φοράδες βυζανόμενες και να τρυπήση καλάμια να βάλη μπαρούτι και λάδι, γιατί βρίσκονται ‘ς την πόρτα του σκότους άγριοι αθρώποι και τρώνε τσ’ αθρώπους. Κι όντεν θα μπούνε ‘ςτην πόρτα του σκότους, να δώσουνε φωθιά ς’ τα καλάμια απού ΄χουνε το μπαρούτι και το λάδι, να κάψουνε τσοι φτερούγες των αγρίω αθρώπω και με τέθοιον τρόπο θα μπούνε ‘ς το σκότος. Όντεν επερνούσανε το σκότος των ελέγανε οι καημένοι άγριοι: - Να νοιώθετε να πάρετε από μας να φάτε και να κάμετε πετσί να καλλικωθήτε! Εκειά μέσα ήτονε ένα πράμα απού ‘λεγε: Ανέν πάρης, θα το μεταγνώσης κι’ α δεν πάρης, πάλι θα το μεταγνώσης. Αυτό το πράμα ήτονε ατίμητη πέτρα απού έφεγγε ‘ς το σκότος. Εκ Λάκκων Κυδωνίας

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Στην πατρίδα τη Δρόβιανη Βορείου Ηπείρου και στη θέση Παναγία της Κάτω Δρόβιανης έβγαινε πολύ νερό, σωστό ποτάμι, που με το νερό του δούλευαν και νερόμυλοι στο μέρος εκείνο. Εκεί δούλευε ένας μόνο μυλωνάς, που είχε μια μοναχοκόρη. Ένα Μέγα Σάββατο καθώς ήτανε στο μεσοχώρι ερώτησε τους συχωριανούς του όταν έχη ένας ένα καλό μανάρι τι το κάνει το τρώει ή το πουλάει. Όλοι του απήντησαν το τρώει. Το βράδυ συνευρέθη με την κόρη που και την ίδια στιγμή διηγούνται οι Δροβιανίτες βούλιαξε ο μύλος και χάθηκε και το νερό.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)

Πλάϊ στο Κουτζιανίτικο παραποτάμι και μέσ' από ριχή πλαγιά, βγαίνει λίγο νερό που μυρίζει σαν μπαρούτι. Το νερό οφελεί στα νεφρά και τους ρευματισμούς. Η παράδοση αναφέρει πως ένας γέρος περνώντας αποκεί, είπε κάτι λόγια, βάρεσε ύστερα με τη πατερίτσα του την πλαγιά και αμέσως πήδησε το νερό. Λένε πως ο γέρος είταν ο Αϊλιάς

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Ουράνιον Τόξον : Της Παναγίας το ζουνάρι. Όταν βγή το ζουνάρι θα σταματήση η βροχή. Όταν έγινε η πλημμύρα του Νώε τότε είπαν οτι αυτό το σημέδι έδειξε ο Θεός, οτι δεν θα ξανακάνη βροχή κ' εβγήκε ο Νώες από την Κιβωτό. Το πράσινο είναι πουλύ στο ζουνάρι, θα βγή λάδι πουλύ. Το κίτρινο είναι στάρι, το κόκκινο είναι κρασί.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1961)

Ο πύργος της Αγίας Μαρίνας έχει απέξω προεξοχές σα μπαλκόνια. Ένας αράπης ήτανε εκεί και πετιότανε από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Τον έφερνε τον πύργο γύρου γύρου.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1960)

Μαίου 1 : Κάμουν πάντοτε τες πρωτομαγιές ήτος ανθοδέσμες, ως άνταλλάσσουν συγγενής τς 'ς φίλος 'ς οι ερύντις ς δι ως το ρόδον σημαίνει χαράν, το ίον σταθερότητα, το μελιτίνι το μέλλον της.

Κυριακού, Ιωάννης Ν.

Παράδοση

Άγνωστος συλλογέας

Παρά την κώμην Τεριαχίου της Ηπείρου υπάρχει με γενικόν όνομα τοποθεσία Νιζιάνη εις ην περιλαμβάνονται άλλα τοπωνύμια ως του Κρισσρά, Παζάρ, κλπ. «έγγυς του οποίου είναι ετέρα θέσις» στου χαμένου» ονομαζόμενη εώς σήμερον. Διατί ωνομάσθη «στου χαμένου»; Κατά την διασωζομένην παράδοσιν ωνομάσθη ούτω, διότι εις πλούσιος, «Κρισσαράς» ονομαζόμενος, είχεν ένα παιδί μοναχόν, το οποίον ήτο ενδεδυμένον με χρυσά φορέματα, και το οποίον η μήτηρ του Νίθυλα το κατέβαζεν εις την αγοράν (παζάρ), εκεί όπου επώλει αυτή αλεύρι και άλλα πράγματα, και ως ομολογούσιν οι γεροντότεροι, ο μεν πατήρ του παιδίου Κρισσάρας εκάθητο και επώλει εντός του εργαστηρίου του, η δε μήτηρ εκτός, οίτινες αμφότεροι επώλουν αλεύρια και άλλα νοθευμένα πράγματα και ο Θεός δεν έστερξε τούτο και δια να εφαρμοσθή το ρητόν «αμαρτίαις γονέων παιδεύουν τέκνα» εκατέβασεν από το βουνόν λύκον τινά λυσώδη και άρπαξε το μοναχόν παιδίον του πλουσίου Κρισσαρά από την αγκαλιά της μητρός του και διελύθη η πανήγυρις και το εμπόριον, εξ ου ωνομάσθη και η θέσις «στου χαμένου» και εώς σήμερον ούτω ονομάζεται. Το παραμύθι τούτο σώζεται και ομολογείται από τας γραίας μετά πολλής επιτηδειότητος και αναθεματίζουν τους γονείς εκείνους του παιδίου και τους λέγουν κακούς. Προς βεβαίωσι του γεγονότος τούτου σώζεται και τραγωδείται εισέτι εν Ηπείρω το επόμενον δημώδες άσμα: «Ματ’ είδαν τα ματάκια μου, εψές στο πανηγύρι, άρπαξ ο λύκος το παιδί ‘πο την ‘γκαλλιάν της μάννας, χίλιοι πεζοί ετρέξανε και πεντακόσ’ καβάλαμ κανείς δεν τον εζύγωσε εκείνη τον ζυγώνει. Αφσε λύκε το παιδί και πάρε με εμένα να φας χριάσ’ και κόκκαλα, να φας και ν’απομείνη, δεν θέλω παλυοκρίασα, να φάγω και να μείνουν, και το παιδί της έκρινε ‘πο του λύκου το στόμα, μάννα κακή, μάννα τρελλή πώχεις γυναικογνώσι θυμάσαι όντας επούλαγες, τ’ αλεύρι με τη στάχτη, και το κρασί με το νερό, το λάδι με μολόχα, το βούτυρο με χοιράλλειμα, το στάρι με το χώμα, σύρρε μάννα στο σπίτι σου, σύρε στην ερημιά σου κττύπα και το κεφάλι σου με δυό μαύρα λιθάρια, είπε και του πατέρα μου να μάθη να ζυγιάζη, κι όντας να στίψ’ η θάλασσα να γένη περιβόλι κι όντας ν’ ασπρίσ’ ο κόρακας να γένη περιστέρι τότε κ’ εγώ θελαβγώ ‘πο του λύκου το στόμα». Το άσμα τούτο φανερώνει την ενταύθα γιγνομένην πανήγυριν, την καταστροφήν της πόλεως και την αρπαγήν του παιδί, εξ ου και η θέσις «χαμένου», εγγύς της οποίας είνε ετέρα θέσις «παληομονάστηρα» καλουμένη, εις ην ην Μονή τω χρόνω εκείνω εν η εμόναζον δύο ιερομόναχοι ων τα ονόματα εισίν «Αγάπιος και Βαρθολομαίος». Πλησίον ταύτης απαντώνται και τίνες κλίμακες, δι ων ανέβαινον εις την Μονήν ως και τα παλαιά της Μονής ήτης πόλεως υδραγωγεία δια των οποίων ήρχετο το προς πόσιν ύδωρ. 1) Κατ’ άλλους το μουσχάρι

Μυστακίδης, Νικόλαος Γ.

Ναι γυναίκα αγιασμένη έγλεπε τα’αερικά, τα στοιχειά κι ούλα που δε γλέπεις εσύ. Πήγε σ’έναν πλούσιο που πέθαινε, γλέπει τα σκυλιά απόξω στην πόρτα του, ήταν οι δαιμόνοι να καρτεράνε την ψυχή του, άρχισε τα κλάηματα <Ρέ, λέει η πεθερά της, ‘’αγαπητικό τον είχε’’. Πέθανε κι ένας φτωχός είδε απόξω στην πόρτα του αρνάκια, απιδάκια αγγέλοι ήτανε να καρτεράνε για την ψυχή του –άρχισε και γέλαγε. ‘’Ρε’’, λέει πάλε η πεθερά της, ‘’δεν τον λυπάται που είχε παιδάκια’’ πάει και τα μαρτυράει στον άντρα της. ‘’Θα μας πής της λέει εκείνος. ‘’αν σας ειπώ, θα πεθάνω’’κείνος δεν την πίστευε <Φτειάσε πρώτα την κάσα’’ του λέει : <έτσι κι έτσι, δεν τον αγάπαγα, τον λυπήθηκα> Ω; που ναν τα ειπή, ναν τα καλοειπή, άνοιξε το στόμα, βγήκε η ψυχούλα της. Βάργε το κεφάλι του στερνά ο άντρας της, αλλά πάει, το πουλί πέταξε.

Τσάκωνα, Μαγδαληνή Κ. (1944)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
680
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Ο πύργος της Αγίας Μαρίνας έχει απέξω προεξοχές σα μπαλκόνια. Ένας αράπης ήτανε εκεί και πετιότανε από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Τον έφερνε τον πύργο γύρου γύρου.

Παράδοση