Search

Now showing items 11-20 of 28

Στο Λιάτο (ανατ. Του χωρίου) μια γεναίκα είχε σκοτωθή και δεν ηξεύραν που 'το και την γυρεύαν χωρίς 'ά ξέρουν πως είχε σκοτωθή και την βρήκαν αφ'τον αντίλαλο, φώναζε πολύ το αίμα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Πολλοί θωρούσι στον ύπνον των βίος, αλλά ‘ έν καταφέρουσι ‘ά τον πάρουν σώο γιατί ή τα λέουσι ή φωνάζουν μόλις τον βρίσκουν και χάνεται

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Λέμε ‘μείς ότι άμα βρούμε βίος τότε πρέπει ‘α φωνάξωμε ότι θέλομε φλουριά, χρυσό κι ότι άλλο και ότι φωνάξομε αυτό γίνεται. ‘Γώ ήμουν κοράκι πή(γ)α στο χωράφι, το χωράφι ήτο στον Άι Νικόλα (βορ.του χωρ.) και είδα μια πατελία πά’στο χωράφι και είμασταν κι άλλοι μαζί και φώναξα : Να μια πατελία ‘α ‘ βρίσκα κι άλλες και γέμισε ο τόπος πατελίες και τις φάγαμε, αν ζητούσα άλλο πράγμα (θ)α γινόταν, γιατί αυτό ήτο βίος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Κάποιος βγήκε (ν)α κυνηγήση και σκοτώθηκε με το όπλο του και ερχόταν κάθε βράδυ κ'έζευγε τα βόδια του τα 'φερνε στη Παναγιά κ'έφερνε το χωριό 'ύρα απο παντού και όλο το χωριό ήταν ανάστατο κ(αι) επήε ο παπάς κ'έκαμε τρισάγιο κ'ησύχασε, έκαμε τρισάγιο εκεί που τον βρήκαν σκοτωμένο και στο μέρος που έζευγε τα βόδια του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Της κατσίκας της εκαταράστηκε η Παναγία γιατί δεν τον(ε)εφύλαξε. Πήεν ο Χριστός να τον φυλάξη απο πίσω απο το ράιν της (=ουρά)και σήκωσε το ράιν της απάνω και τον εμολόησε (=πρ'οδωσε)και πήεν ύστερα στην προάττα(πρόβατο)και τπν εφύλαε κάτω απο το ράιν της γι αυτό αυτήν την έχει βλογήσει ο Χριστός.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ημέρα Τρίτη ήτο και ζευγάριζε ο πεττερός μου στα Διαστικά. (βορ.) νυχτώθηκε κι αντί (ν)α γυρίση στο σπίτι πήρε το περιθαλάσσιο κ(αι) επή'ε σ' ένα άλλο χτήμα (ν)α μείνη, όταν έφτασε στον Πλώμο (βορ. αν.) γλέπει μπροστά του μια ασπροφορεμένη γεναίκα που (δ)εν την ήξερε, προχώρησε κι όταν έφτασε στο πη'άδι έχασε την γεναίκα απ(ό) ομπρός μου. Όταν πέρασε το πη'άδι κ' είχε φτάσει στην Εβριά (ανατ.) γλέπει την πάλι την γεναίκα ομπρός του, έφτασε στις Λυές μπήκε μέσα στο στάβλο ν' ανάψη φωτιά κι όταν έστρεψε προς την πόρτα γλέπει μια σκύλλα μαύρη της φώναξε ούξ ούξ κ' έφυε και παρουσιάστηκαν τα κουλουκάκια της που μούνταραν 'α τον πνίξουν. Ένα μούνταιρε το 'βγαλε κ' ύστερα εμουνταίραν δυο τρία, ύστερα τ' άφησε κι άρχισε τους σταυρούς και τις προσευχές και χαθήκαν τα κουλουκάκια. Την είδαν κι άλλοι πολλοί αυτή τη γεναίκα και τα κουλουκάκια.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στη Μελεσσινή (δυτ.) εκεί που είναι ο Μαύρος γκρεμνός βγαίνουν οι ανεράες τις ακούαν όλοι παιδιά που χορεύγαν με παιχνίδια και αντιονίζαν (αντιδονούσαν) τα βουνά και τις θωρούσαν που ‘το ασπροφορεμένες κι όμορφες πολύ.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Χριστός πή’ε ‘ά κρυφτή πίσω αφ’ την νουρά της κατσίκας άμα τον κυνηούσαν οι Οβραίοι κ(αι) εκείνη εσήκωσε την νουρά της και ο Χριστός την καταράστηκ’ είναι πάντοτε με σηκωμένη την νουρά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Τα λεμπούνια πρώτα ήτο γλυκά δεν ηθέλαν (ν)α τα πας στη θάλασσα κ’ ύστερα ‘α τα φας τώρα όμως πρέπει για να γλυκάνουν ά τα πας τρεις μέρες στη θάλασσα κ’ ύστερα (ν)α τα πλύνης και γλυκαίνουν έγιναν πικρά γιατί όταν κυνηούσαν το Χριστό οι Οβραίοι ήτο ένα χωράφι με λεμπούνια κ’ ήμπε μέσα κι αυτά σπούσαν και μιλούσαν και βρήκαν το Χριστό οι Οβραίοι.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Σ’ένα μέρος στον Καρβουνόλακκο (ανατ. Του χωρ.) περιθαλάσσιο ένας έσκαβγε για να κάμη βιστέρνα κ’ έφτασε σ’ένα βάθος κ(αι) αύρε δυό πέτρες μεάλες και τις ξεκόλλησε και φανερώθηκαν αμέτρητα μερμίγκια με φτερά και τον έπιασαν στα πόια και τότε αυτός θύμωσε και φώναξε : λύχνοι τριφίτιλοι τρετραφίτιλοι κ’ ένας τριφίτιλος υπάρχει ακόμα μέχρι σήμερα. Αυτό ήτο βίος κ’ έγιναν τριφίτιλοι λύχνοι γιατί ότι προλάβεις και φωνάξεις αυτό γίνεται.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
»