Search

Now showing items 11-20 of 22

Στη Σαβουρέ παρακάτω 'ς ένα πλατανάκι επερνούσανε κωπέλλια κ' είδανε μια φωθιά να καίη το πλατανάκι, και ταχεά επερνούσανε πάλι κ' είδανε πως το πλατανάκι δεν εκάηκε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Μια φορά οι άθρωποι εκαταχανεύγανε γιατί δεν εβαφτιζόντανε. Και μια φορά 'ς το Γκίγκιλο ήτονε καταχανάδες κ'επέψανε μιάν- καταχανού να κατέβη 'ς τον Ομαλό. Ετότες αυτή επέρνα απο το δρόμο, μα την είδανε οι αθρώποι και την ερωτήξανε. Που πάεις καταχανού; Κι αυτή τότες είπε : Στο Γκίγκιλο μ'επέψανε δεν ήθελα να πάω μα πάλι σα μ'επέψανε δεν είχα είντα κάμω, τον-καλλικωμένο 'ς τη στράτα. [Ακολουθεί μελέτη επί της παραδόσεως,αυτόθι] 9Γκίγκιλο=Κορυφή όρους εις τον Ομαλόν Κυδωνίας, ..ς' τη στράτα= Παραδόσεις εκ Κρήτης περί καταχνά βλ. Ζωγρ. Αγών. Β (1896) 53 -4 αρ. Ι- 2, 61 – 62, Προμ. Πυρφ. (1925) αρ. ΙΙ ζ', 12ζ' Ν. Πολίτου, Παραδόσεις Α' αρ. 936, 945, 960 και 965. Νεοελλ. Αρχείον Α' (1935) 225 – 6 αρ. 24)

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Όντεν κοιμάται κιανείς ζερβά τόνε πλακώνει ο βραχνάς. Ο βραχνάς είναι σαν – τον άθρωπο και φορεί χρυσό φεσάκι και χαράς του που του το πάρη. Μια φορά ο μακαρίτης Αποστόλης εκείτετον εις το Μιτσούδι κ' είδενε το βραχνά κ' εβγαλένε την πιστόλα και του 'παιξένε, μα ναι....

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Στην Αχνίστρα ‘ς του Γέρω το σπήλαιο, επήε μια φορά ένας, κ’ εφανέρωσε ένας γέρως και του γέμισε τον-κουνενό φλουριά κ’ ύστερα του ‘πε να πάη απού το Φλεκτρό να γεμίση τον-κουνενό νερό να του τόνε πάη να τόνε βάλη ‘ς έναν παταράκι. Αυτός επήε κ’ήφερε το νερό, μα δεν είδε το γέρω κ’ επέταξε κάτω τον-κουνενό με το νερό. Ετότεσας είδε πως και τα φλουριά ήσανε χαημένα. Τα ‘χε παρμένα το στοιχειό. [Ακολουθεί μελέτη της παραδόσεως, αυτόθι]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Σ' ένα μέρος τω Λάκκω, 'ς του Χανταλέ το Χαντάκι λένε πως σφαντάσσει. Εκειά 'περνούσανε μιαν – αργαδινή κωπέλλια κ' είδανε έναν κωπέλλι να τα κυνηγά ώςτιν' απού 'προβάλανε 'ς τη Σαβουρέ κ' είδανε την – εκκλησιά. Ετότες εχάθηκε. [Εκ Κυδωνίας. Περί φαντασμάτων γενικώς βλ. Στίλπ. Κυριακίδου, Ελληνική Λαογραφία Α' 195 – 6].

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Μια φορά ‘σανε τρί’ αδέρφια κ’ εφύγανε από του πατέραν- τως κ’ επήγανε κ’ εκτίσανε, το ένα, το σεράγιο ‘ς την Ετιά(1), το άλλο, την Εγκλησά, τσ’ Αγιάς Σοφιάς (2) και το άλλο, το Τοπλού μαναστήρι (3). Σαν εγυρίσανε κ’ είπανε τουπατέραντως ειντά ‘καμε το καθαένα, ευκήθηκε τω δυο παιδιώ, απού ‘κτίσανε τσ’ Εγκλησές, και το άλλο παιδί που ΄κτισε το σεράγιο τσ’ Ετιάς το καταράστηκε. Το σεράγιο αυτό έχει εκατομιάν πόρτα κ’ ευρεθήκανε οι j εκατό, η μια δε βρίσκεται γιατί είναι λίρες εκειά θαμμένες κ’ είναι στοιχειωμένες. [Ετιά= Συνοικισμός εν τη επαρχία Σητείας, παρά τω οπίω ενετικός πύργος εν ερειπίοις ιδ. Εμμ. Αγγελάκι, Σητειακά, Αθήν. 1935, σελ. 209 εξ. Εγκλησά Αγιάς Σοφιάς= Μονή πλησίον των Αρμένων Σητείας και του συνοικ. Ετιάς, ιδ. Εμμ. Αγγελάκι, Η εν Σητεία μονή Αγίας Σοφίας κλπ. Μύσων Α (1932) σελ. 79 εξ του αυτού, Σητειακά ενθ’ ανωτ. Σελ.201 εξ. Τόπλου μαναστήρι=Μονή παρά το ακρωτήριον Σαμώνιον (κάβο Σίδερο) Σητείας. Παρατίθεται σχετική βιβλιογραφία βλ. αυτόθι]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Στη Μουζουρά 'ς τ' Ακρωτήρι ΄ς ένα τόπο, που τόνε λένε Αρδαχτυλλινές εκειά εσκοτώσανε ένα Γιανίτσαρο απού τον ελέγανε Μπόξαρη και τώρα λένε πως σφαντάσσει. Κάθε βράδυ γροικούνται λέει να σέρνωνται βαρειές αλυσίδες και δείχνει ένας άνθρωπος να βγαίνη απάνω 'ς τον ουρανό.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Άλλη μια φορά ήτον ένας άθρωπος 'ς τα Ρίκια κ'έψηνε κρέας, τότες επαρουσιάστηκε ένας καταχανάς και του λέει : Πως σε λένε; Κι αυτός του λέει πως τον λένε Κυριαπατό. Ο καταχανάς είχε σκοπό να του φάη το κρέας κι αυτό μαζί. Μα ο άθρωπος αυτός το κατάλαβε και του 'παιξε το κρέας 'ς τη μούρη και τον εστράβωσε. Κι αυτός εφώναζε ο Κυριαπατός μ'εστράβωσε κ' εμαζωχτήκανε κι άλλοι καταχανά δες, μ'αυτός ήτονε φευγάτος. [Ακολουθεί μελέτη επί της παραδόσεως, αυτόθι]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Στον – καιρό των – αρχαίων – Ελλήνω, οι j αρχαίοι Έλληνες εθέλανε να γενούνε πια ‘πάνω απού το Θεό και δεν εκατεβαίνανε απάνω απού τ’ αλογάντως, μόνο επηαίνανε κ’ ετσιμπούσανε τ’ αντίντερο απού τ’ αλόγατα με τα σπαθιά και δεν επηαίνανε ‘ς την εγκλησά. Ο Θεός γι’ αυτό τσοι γκρέμισε και τσοι ‘καμε διαόλους. Ο άγγελος είπε: Κύριέ μου, θα κατεβούνε να κάψουνε τον – κόσμο εκειά που θα πάνε. Λέει τότες ο Θεός: Στέσε τσοι. Ο άγγελος τότες τως είπε: Στήτε είπεν ο Θεός και διασκορπισθήτε και στένει τσοι πάλι. Όσοι ‘σανε ‘ς τον αέρα και δεν ήσανε πεσμένοι πειράζουν εδά ς τον αέρα, όσοι επέσανε ‘ς την – ξηρά πειράζουνε ς τα φρούδια, κι όσοι επέσανε ΄ς το νερό εγενήκανε ανεράϊδες. [Ακολουθεί μελέτη επί της παραδόσεως, αυτόθι.]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Όπου είναι βέρος (1), Δεν-κάνει να σκαφτή κιανείς για να τόνε βρή, γιατί θα πάθη γή θα στραβωθή, γή θα κουτσαθή, γή θα βουβαθή, γή πράμα θα πάθη απού δε ‘γιαίνεται.Πάντα είναι στοιχειωμένος και δε βγαίνει εύκολα.Μια φορά ένας εκαθεντόνε ‘ς το τόπωμα κ ‘ εβλεπένε το λαγό. Σε μιαολιά θωρεί ένα κ’ ελάλειενε έναν – Αράπη φορτωμένο φλουριά και μια σκαλίδα. Απής επήγανε μιαολιά , διατάσσει τον Αράπη να ρίξη τα φλουριά και να κάμη ένα λάκκο. Απής έκαμε το λάκκο, ερριξένε μέσα τα φλουριά κι απόις λέει τα’ ‘ Αράπη : Να μην αφήσης κιανένα να πάρη τα φλουριά, α δεν έχη σαράντα φονικά καωμένα. Απής του ‘πενε, παίζει μια μ’ένα σπαθί και του κόβγει την –κεφαλήν-του και τόνε θάφτει μαζί με τα φλουριά κι απόις φεύγει. Τότες κι ο καλός σου κυνηγός επήε κ’ εμάζωξένε σαράντα κλωσσοπούία και τα ‘ σφαξένε κ’ εκαμένε τα σαράντα φονικά, κ’ ύστερα επήε κ’ επήρενε τα φλουριά. (Εκ Πρινέ Μυλοποτάμου) [Ακολουθεί μελέτη επί της παραδόσεως, αυτόθι] (1)Βέρος, το –αρχαίος θησαυρός, εν Ανατ.Κρήτη,λογάρι)

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1939)

Search

Filters