Search

Now showing items 1-10 of 25

Εις την τοποθεσίαν του Αγίου Πολύκαρπου (ανατολικά από το χωριό Χριστός) που χωρίζεται από τον Χάρακα Ποταμό ως τον Χαρκιά ποταμό που είναι ανατολικά δεν δαγκώνουν οι σκορπιοί και τα φίδια. Είναι πολύ ελάχιστοι σκορπίοι και φίδια. Λένε πως αυτό οφείλεται στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος που βρίσκεται εδώ στην τοποθεσία Μύρσονας κάτω από το Φύτρον Όρος.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ήταν ένας χωρικός κ' επήε κι άναψε τα καντήλια της Παναγίτσας. Εκεί είναι και η εικόνα της Αγίας Μαρίνας όπου κρατά από τα μαλλιά το σατανά και τον χτυπά μ' ένα σπυρί (=σφυρί). Αυτός, αφού άναψε τα καντήλια όλα, εγύρισε κ' είδε το Σατανά καιτου λέει - “Εσένα δε σ' άναψε ποτέ κανεις ούτε καντήλι, ούτε κερί, ας σ' ανάψω ένα κερί”. Το βράδυ παρουσιάζεται στον ύπνο του ο σατανάς και του λέει : Γι' αυτή τη χάρη που μου καμες, τι να σου κάμω; θα σε κάμω πλούσιο. Θα σ' ερμηνέψω ένα θησαυρό να τόνε βγάλης τώρα αλλά ώσπου να τον βγάλης δε θα πάς πούπετα ούτε στο κατούρημα”. Τον έβαλε, μές στον ύπνο του κ' έσκαβγε. Όταν έφτασε να σηκώση την πλάκα που ήτανε ο θησαυρός του 'ρθε ανάγκη να κατουρήση, αλλά είχε εμ=ντολή να μην πάη πούπετα μέχρι να βγάλη το θησαυρό. Αυτός για να μη μπορεί να πάη να κατουρήση, εχέστηκε επάνω του και το πρωϊ που ξύπνησε, είδε τα χάλια του. Από τότε βγήκε η παροιμία : “Άναψε του διαβόλου κερί να σε κάμη να χεστής”. Και μέχρι σήμερα λέγεται η ιστορία.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Άμα πόθαμεν άνθρωπος, μπορούσε να γίνη βουρβούλακας. Το σώμα δεν έλειωνε, ήταν κατακόκκινος με μεγάλα νύχια. Ελέγανε πως αυτός ήταν βουρβούλακας κ' εσηκωνόντανε την νύχτα απο τον τάφο κ' επήγανε στα σπίτια κ' επάτειε τον άρρωστο και τον επουμπούλιζε (τον ερρουφούσε). Τότες εξεχώνανε τον νεκρό, τον εκατακόβγανε με τα φτυάρια και του ρίχνανε απο πάνω ξίδι και τον εχώνανε πάλι εκεί.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ο Γάρδιας εξεκίνησε από το μοναστήρι της Αγίας Θεοκτίστης (ευρίσκεται στην πέρα μεριά από κάτω από το χωριό Μάραθος) να πάη στην προησπέρα ν’ αγοράση σφαχτά για το πανηγύρι της εκκλησίας της Θεοκτίστης. Ήτανε νύχτα. Στο δρόμο ηραθύμησε (=εφοβήθη, του εφάνηκε ότι είδε φάντασμα). Επικαλέστηκε τα 3 σκυλιά που είχε γεννήσει η σκύλα του, το ένα το έλεγαν τσανγκού, το άλλο περιστέρα και το άλλο χελιδόνα. Όταν τα επεκαλέσθη τα σκυλιά έφτασαν αμέσως κ’ εξαφανίστηκαν οι καλομοίρες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Μια φορά εδώ έπεσε μια ψώρα στα κατσίκια και τα κατάστρεψεν τα κοπάδια αυτή η ασθένεια. Τότε εφύγασι από τα χωριά κ' ήρθασι εδώ στου Δρύ τον κάμπο κ' εκτίσανε τον Άγιο Χαράλαμπο μονημερίτικο και τον εζώσανε με τα κεριά απ' όξω κι από μέσα. Κ' έτσι έπαψε αυτή η ψώρα. Εκεί που σκάβγασι για ν' ανοίξουν τα θεμέλια ηύρασι κ' ένα πιθάρι ζωσμένο με βολίμι (μολύβι) μ' αυτοί νομίζανε πως ήταν χρυσάφι. Επιαστήκανε ποιος να το πάρη και τότε ο παπάς το έκοψε με μια πικότσα (τσάπα) και τους το εμοίρασε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Από του βάτου τα βαβάτσινα (= μούρα) έφαγε ο Χριστός και τον ευλόγησε να φυτρώνη παντού και από την κορυφή και τη ρίζα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Στην Ικαρία ήταν στου πατέρα μου τα χρόνια ένας Μουντούρης, Τούρκος. Ήταν αγάς. Τότες δεν υπήρχαν ζώα κ’ έβαλαν τον πάνω σε ξύλα και σήκωναν τον και τον ήφεραν στις Ράχες. Μια μέρα ήθελαν να τον παν στον Άγιο Κήρυκο. Στο κακό σκαλί (κακή τοποθεσία) εσυνενοήθηκαν οι Καριώτες που τον βαστούσαν να τον γκρεμίσουν κάτω. Είχαν συνενοηθή άμα πουν «συγκούνουδο τ’ αρνί» να τον γκρεμίσουν κάτω. Άμα ήκουσε ο Μουντούρης το λόγο αυτό είπε κ’ εκείνος «ας πάη συγκούνουδο, για!!», τότε τον γκρέμισαν. Ύστερα ήρθαν οι Τούρκοι να τον ζητήσουν. Ερώτησαν ποιος τον εσκότωσε και αυτοί είπαν «όλη εμείς εφέντη μου». Κ’ έτσι οι Τούρκοι δεν τους ετιμώρησαν.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ο Ιούδας σαν επαράδωσε τον Χριστό επήε κ’ εκρεμάστηκε στη βρωμοξυλιά. Η βρωμοξυλιά εκούμπησε κάτω και ο Ιούδας δεν μπορούσε να πεθάνη. Εξανακρεμάστηκε και εχαμήλωσε η βρωμοξυλιά. Στην τρίτην φορά που εκρεμάστηκε δεν εχαμήλωσε τους κλώνους κ’ έτσι εκρεμάστηκε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Πιστεύομε πως κάθε βρύση έχει το στοιχειόν της, το λέγαμε στοιχειό του νερού. Τα στοιχειά αυτά κυκλοφορούσανε στις 12 η ώρα το μεσημέρι και τη νύχτα κυρίως τα μεσάνυχτα. Το στοιχειό αυτό του νερού παρουσιαζότανε σα γυναίκα. Τα στοιχειά τα λέγαμε και Καλομοίρες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Κάποιος δικηγόρος όταν απέθανε τον πήγαν στην Παράδεισο. Αυτός εγύρισε εκεί όλα τα κελλιά των Αγίων και είδε να ‘χουν πολλά καντήλια στον Άγιο Νικόλαο. Είδε και τον Άγιο Αντώνη να του ‘χουν ένα μικρό καντηλάκι στο κελλί του. Λέει ο δικηγόρος του Αγ. Αντωνίου : «Εσύ τι κάνεις; Δεν είσαι Άγιος;» «Λέει είμαι». «Τότες πώς έχουν του Νικόλα τόσα καντήλια κ’ εσένα ένα και μικράκι;». «Δεν ξέρω», λέει. Του λέει ο δικηγόρος : «Να σου κάμω μια αναφορά στο Θεό, γιατί να ’χη αυτός πολλά κ’ εσύ ένα». «Αί κάνε μου» λέει ο Αγ. Αντώνης. Του κάνει την αναφορά και την πάει στο Θεό. Φωνάζει ο Θεός και καλεί τον Άγιο Νικόλαο. Ο αγγελιοφόρος του απαντά : « Δεν είναι εδώ, λείπει». Ξαναστέλλει τον άγγελο, δεν τον βρίσκει. Στην τρίτη φορά έφτασεν ο Άγιος Νικόλαος, βρεγμένος, κουρασμένος. Του λέει : «Πού ήσουν;» Λέει ο Νικόλαος : «Με επικαλέστηκαν να πά να σώσω το δείνα καράβι, κ’ επήγα και το σωσα». «Πού τα βρήκες αυτά τα καντήλια;» «Εργάζομαι στους καπεταναίους και μου κάνουν από ένα καντήλι». «Εσύ Αντώνιε τι κάνεις;» Λέει «Κάθομαι στο κελλί». Τότε του λέει ο Θεός, «Δεν κάνεις τίποτε σε φτάνει το καντήλι. Ποιός σου ‘καμε την αναφορά αυτή;» Λέει «ο δείνα δικηγόρος». Διατάσσει ο Θεός να διώξουν τον δικηγόρο από τον Παράδεισο και να τον πάνε στην κόλασι. Ο σατανάς, άμα τον πήγαν, δεν εδεχότανε το δικηγόρο γιατί θα κάμη αναφορές να βγάλη έξω τους αμαρτωλούς. Έτσι οι δικηγόροι δεν είναι δεχτοί ούτε στην Παράδεισο ούτε στην Κολασι .

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Search

Filters

Από του βάτου τα βαβάτσινα (= μούρα) έφαγε ο Χριστός και τον ευλόγησε να φυτρώνη παντού και από την κορυφή και τη ρίζα.