Search

Now showing items 1-10 of 152

Τους Βρυκόλακας παριστάνουν ως οιοκόν (Τουλούμιον)έχοντας προβοσκίδα μόνον και ένα οφθαλμόν και άνευ ποδέν ή ως πύρ. Παράγονται δε ούτοι από αποθνήσκοντας αμαρτωλούς και δεν αφήνουν τας κατοικίας των ένθα έζησαν εν ανθρωπίνω οχήματι πρίν παρέθουν 40 ημέρας, αλλά περιφέρονται εν αυτώ ενοχλούν πάντας τους εκεί ευρισκομένους συνήθως νύκτα και επιφέρουν διαφόρους ζημίας εις αυτούς. Δύνανται οι Βρυκόλακες ούτοι να μεταβαίνουν και εις γειτονικάς οικίας, αλλά μετά τας 40 ημέρας χάνονται και έχουν το δικαίωμα κατόπιν μόνον άπαξ του έτους από της του Χριστού δεινήσεως μέχρι των Θεοφανείων κατά τα δωδεκαήμερα λεγόμενα να εξέρχωνται πάντες οι εις τα βάθη της γής ευρισκόμενοι βρυκόλακες και Καρκαντζέλοι και να περιέρχωνται πάσας τας οικίας τι μεν κυλιόμενοι ως ασκοί, οτέ δε πετώντας ως αλόγες. Κατά τας ημέρας ταύτας έχομεν πολλούς οίτινες φοβούνται μετά τα μεσάνυκτα να εξέλθουν της οικίας των, φοβούμενοι τους Βρυκολάκους και Καρκαντζέλους. Εάν δεν γίνη ανάγκη να εξέλθουν τότε περιφέρουν τους εξής λόγους με τους οποίους εξαπατώντες τους Βρυκολάκους και αποδιώκοντες αυτούς κατορθώνουν και επιστρέφουν ανενόχλητοι: Από θήρ’ θηρινιό από πέτρα θεμελιό ήρτε άγγελος Κυρίου και μαρτύρησε Μάρθα και Μαγδαληνή που κοιμάσαι μοναχή. Όχι, αφέντη μου Χριστέ, δεν κοιμούμαι μοναχή μοναχή και ταπεινήν. Έχω Πέτρους, έχω Παύλους,έχω δώδεκ’ Αποστόλους τα βγαγγέλια ανοιχτά κι ο Χριστός τα μελετά. Του Χριστού η ατερίκα από κάτ’τη κεφαλή μ’κι όποιος να ‘ρτ’ και με κράξ ο Χριστός να τον πετάξω. Όσα παράθυρα ‘ς τη πόλ’ κι όσοι άμδοι ‘ς τη θάλασσα πάντε και λογαριάστετα και ελάτε να με φάτε. Τα αυτά φρονούν και δια τας επιδημικάς νόσους και βαρείας παριστώντες αυτάς ως λαμβανούσας μορφήν λενκοενδεδυμένης ή μελανοενδδεδυμένης γυναίκας νυσείδους και περιφερομένας εις τας οικίας ένθα αφήνουν ασθένειαν. [Σημείωση=από αιθέρα αιθήρ κι από πέτρα θεμέλιο,, συνήπτρον =άμμος]

Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Ν. (1921)

Και τα καλά διχούμενα και τα κακά διχούμινα

Ιωαννίδης, Σωκράτης Ν. (1921)

Ερμηνεία: Εξ ίσου πρέπει να απολαμβάνη τις την ευτυχίαν και να υφίσταται την δυστυχίαν...

‘Δράκοντα μεγέθει μέγιστον, ούπερ ούν και τον σκριγμόν επεφρίκεσαν κι την Χίον κατοικούντες. Οι Δράκοι φαίνεται ότι έχουσι και οικογενείας. Ζώσι μετά των γυναικών και τέκνων των. Η γυνή των ονομάζεται δράκισσα ή δρακόντισσα, τα τέκνα των δρακόπουλα, τα οποία ομοιάζουσι κατά την θηριωδίαν προς τους γονείς των. Ένεκα της υπερανθρώπου δυνάμεως των δράκων λέγεται και η παροιμία. Και δράκου ρίζα να χη τίποτε δεν κάνει, όπερ και αλλαχού λέγεται έχει δύναμη δράκου. Και όμως ενώ οι δράκοι τοιαύτην έχουσι δύναμην, ώχ ήττον η πονηριά των ανθρώπων καταβάλλει αυτούς. Ούτως ο σπανός εις το παραμύθιον, όπερ αναγράφει ο Λελέκος κατώρθωσε να κατανικήση τους δράκους. Αλλ εκτός του παραμυθίου τούτου και το εξής καταδεικνύει οίαν δύναμην έχει ο άνθρωπος. (Έπεται παραμύθιον το σαλόπαιδο και ο σπανός). (Χίον κατοικούντες= Αιλ. Περί Ζ 16, 39) ( Έχει δύναμη δράκου= Εν Μάνη δεν ονομάζουσι τ’ αβάπτιστα τέκνα δράκους, άλλ’ από του ονόματος του πάππου των ή της μάμμης των.) (Λελέκος= Επιδόρπιον Α σελ. 274-281)

Νεστορίδης, Κ. (1921)

Ήτουν ένας βασιλέας τα’όνομα του Αλέξανδρος και είχε μιανα αδελφή. Άτος ήρτε ώρα για να ποίου μεγάλο πόλεμο και συλλογισκουντουνε ανίους ‘ς σομ πόλεμο σκοτούται τι να ποίος και να μη πεθάνη. Δήβε του κόσμου τα τέσσερα μερέος γύρισε. Αύρε ένα σουσέ γεμάτο αθάνατο νερό, πήρεν το και δήβε ‘ς σο σπίτι του και είπε την αδελφή του : ‘’Άτο σήκεν το και το γυρεύω σε την ώρα να μου το δώσης ‘’Καλό’’ είπεν εγείνη και δήβε εβαλέν το απέσου ‘ςσο Τολάπι. Ένα στάθε, δύο στάθε εκεί :’’ ατό τι πράμα ένι απέσου’’ δήβε τράνησεν το, ήνοιξε το στόμα του και σήκωσν το ‘ς σο κεφάλι της, Επειδή και ήτουνε άνεμος κι αέρας ‘ς ένα ρόφημα έπινε όλο. Τόλπουν το. Άς σο φόβος της γιάμ έρκιται αδελφός της και χτυπά σκοτώνει την, δήβε λάγκεζε απέσου ‘ς ση θάλασσα. Εκεί κούρτισεν την ένα ψάρι ως τα μέσα. Ήρτε Αλέξανδρος βασιλέας εσό σπίτι γυρεύει τηνι κ’ένι πουδένα. Δήβε του λόου του αράκτζι ‘ς σα τλάπα ‘ς σα ρούμπους, ηύρε το σουσέ. Αντής Τρανά εύκαιρο : Ούουι!’’ είπε ατός, έβρισε, βλαστήμησε έπινε τη ζωή μου, Κερέκ. Πολλούς ανθρώπους έστειλε αδώ, εκεί, γύρετζανε κ ηύραν τηνε ήτουνε μουλωμένη απέσου ‘ς ση θάλασσα. Τις ατώρα ζή ακόμα εκεί. Ένουσε φέκα πρόσωπο, σέρα ανθρώπου άς σα βυζία και τα’ακάτου ψάρι. Κάποτε ‘ς ση θάλασσα απέσου τα παπόρα πιάνει να τα βρείξη και ναύτοι καπετάνιοι σαν κουλίζουνε : <Αλέξανδρος βασιλέας ζή και βασιλεύει’’αφήνει ανέβη. Θαρρεί του αδελφού της το παπόρι ένι και πολεμά να το βολίξη.

Παπανανιάδης, Ελευθέριος (1921)

Ήτουν ένας βασιλέας τ’όνομα του Αλέξανδρος και είσε μίανα αδελφή. Ατός ήρτε ώρα να ποίση μεγάλο πόλεμο και συλλογίσκουντουνε ανίσως ‘ς τόμ πόλεμο σκοτούται τι να ποίση και να μη πεθάνη. Δήβε του κόσμου τα τέσσερα μερέος γύρισε. Ηύρε ένα σουσέ γεμάτο αθάνατο νερό, πήρεν το και δήβε ‘ς σο σπίτι του και το είπε την αδελφή του. ‘’Ατό σήκω το και το γυρεύω σε την ώρα να μου το δώσης’’ ‘’Καλό’’ είπεν εγείνη και δήβε έβαλεν το απέσου ‘ς σο τολάπι. Ένα στάθε, δύο στάθε εκεί’’ από τι πράμα ένι απέσου’’ δήβε τράνησέν το ήνοιξε το στόμα του και σήκωσε ‘ς σο κεφάλιν της. Επειδήσκαι ήτουνε άνεμος κι αέρας ‘ς ένα ρόφημα έπινε όλο τόλωσέν το. Άς σο φόβος της γιάμ έρκεται αδελφός της και χτυπά σκοτώνει την δήβε λέγκεψε απέσου ‘ς ση θάλασσα. Εκεί κούρτισεν την ένα ψάρι ως μέσα. Ήρτε Αλέξανδρος βασιλέας ‘ς σο σπίτι γυρεύει τηνε τι ένι πουδένα. Δήβε του λόον του αράεψε ‘ς σα τολάπεα ‘ς σα ρούμπους, ηύρε το σουσέ. Αντίλι τρανά εύκαιρο’’Ουουί!’’ είπε ατός, έβρισε, βλαστήμισε, έπινηε τη ζωή μου τεερέκ ! Πολλούς ανθρώπους, έστειλε αδώ, εκεί γυρέψανε κ’ ηυράν τηνε ήτουνε μουλωμένη απέσου ‘ς ση θάλασσα ως ατώρα ζή ακόμα εκεί. Ένουσε φέκα πρόσωπο,σέρεα ανθρώπου άς σα βυζία και τ’ακάτου ψάρι. Κάποτε ‘ς ση θάλασσα απέσου τα παπόρεα πιάνει να τα βολίξη και ναύτοι καπετάνοι ‘σαν χουλίζουνε. ‘’Αλέξανδρος βασιλέας ζή και βασιλεύει’’ αφήνει φυέβη. Θαρρεί του αδελφού της το βαπόρι ένι και πολεμά να το βολίξη.

Παπανανιάδης, Ελευθέριος (1921)

Η αρρώστια και δυστυχιά με το σακκίν εμπαίνει και με το βελόνι βγαίνει

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

Μοίρα να έχουν τα προικιά και ας είναι και κροκκιδενα

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

Και εγώ κακά παντρεύτηκα και όποιος με πήρε, κλαίει

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

Έχουν και το μπάρμπα-Γιάννη σαν το γάδαρον και κλάνει

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

Δώσε μου, κυρά, τον άντρα σου και πάρε και τον κόπανο

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

«
1
2
3
4
. . .
16
»