Αναζήτηση
Αποτελέσματα 75921-75930 από 75974
Τούρκος ήρθε, γρόσα θέλει, κι άλλος ήρθε, κι άλλα θέλει
(1923)
Και διά των τριών παροιμιών διαδηλούται το φιλοχρήματον του Τούρκου, η χαρακτηριστικωτέρα ίσως μετά της ωμότητος, ιδιότης της τουρκικής φυλής. Και δια της δευτέρας και της τρίτης παροιμίας και των πολλών παραλλαγών αμφοτέρων ...
Τον Τούρκον πι λέει ατον καλός εν, εφτά χρόνεα μετάδοσι κι ρουζ' εατον
(1923)
Όποιος λέγει πως ο Τούρκος είναι καλός, εφτά χρόνια μετάδοσι δε του πέφτει. Η τρίτη εντονώτερον βεβαιοί το αυτό δια της προσθήκης, ότι ο ισχυριζόμενος ότι ο Τούρκος δεν είναι κακός διαπράττει τοιούτον έγκλημα, τόσον καταφώρος ...
Τα τάματα παντρεύουν παραλλάματα. ή Τα πολλά τα τάματα παντρεύουν τα ξιπάσματα.
(1956)
Με τις μεγάλες προίκες παντρεύονται και όσες δεν ήσαν για παντρειά.
Τον Τούρκον η δείρ' τον ή μη τον φοβερίζης
(1923)
Εις την δεκάτην περιέχεται η συμβουλή, ότι η μεν απειλή αυξάνει την αγριότητα του οξυθύμου Τούρκου, η δε πλήρης ταπείνωσις αυτού δύναται να σώση τον συγκρουόμενον προς αυτόν.
Εις πάσας τας νυν το πρώτον δημοσιευομένας ...
Σα Ρωμιός το 'δωκει σα Dούρκος το παίρν'ς
(1937)
Η ιδέα ότι οι Τούρκοι αθετούν τις υποσχέσεις των ήταν ριζωμένη στο χριστιανικο στοιχείο της Τουρκιά. Γι' αυτό όταν κανείς χάριζε κάτι σε κάποιον κι ύστερα από καιρό μετάνιωνε και το ζητούσε πίσω, για να τον συνετίση ο άλλος ...
Γι αλιπού κατό χρονού, τ' αλιπέλη κατό δέκα
(1929)
Ερμηνεία: Η παροιμία είναι πολύ γνωστή καθώς και οι περιστάσεις που τη μεταχειριζόμαστε. Θα αναφέρουμε μονάχα τι λέει γι αυτήν και πως την επεξηγεί ο λαός.
Ο παπάς του Δαμαλά χωρίς νου, χωρίς μυαλά τα μικρά δεν ήθελε τα μεγάλα γύρευε. Εις το πέλαγος επιάστη και ς την Αραπιά ΄κοπιάστη. ''Ε! Παπά του Δαμαλά χωρίς νου, χωρίς μυαλά. Τα μικρα δεν ήθελες τα μεγάλα γύρευες. Τράβα ΄δα χερόμυλο κούνιε τ΄αραπόπαιδο
(1919)
Επί των εχόντων μικρά αλλά καλά και θελόντνω να φάγωσι τον κόσμον αν μια της πλεοεξίας των. Ες ο παπάς όστις πλεονέκτης εν, συνελήφθη υπό πειρατών και επωλήθη εις την Αραβίαν όπου προσέτι δει των χειρών, γινόμενος αίτιος ...
Ακριβά είναι τα σφουγγάτα τ' α Γεώργ'
(1915)
Λέγεται κατ΄ανθρώπων, οι οποίοι απολαύσαντες τινός αγαθού εκ πόνου και δαπάνης, χαίρουσιν επί τούτ, έπειτα δ΄όμως λυπούνται, αναγκαζόμενοι να πονώσι και να δαπανώσι πλείονα ής αξίας του ού απόλαυσαν. Το ιστορικόν δε της ...