Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 7221-7240 από 142579

Μαντήλιο το Άθως μόνον εν τη φρ. Άγιο μαντήλιο, μεσαιων. Εικών παριστώσαμόνον το πρόσωπον του Χριστού και υπερκειμένη της ωραίας πύλης του ιερού βήματος εν τω τέμπλω της εκκλησίας (η ονομασία εκ της παραδόσεως περί αχειροποιήτου εικόνος του Χριστού εν Οθόνη αποτυπωθείση.

Παπαδόπουλος, Άνθιμος Α.
Ενώ σ' όλες τις εκκλησίες η εικόνα της μνήμης του Αγίου βρίσκεται πλάϊ στην εικόνα της Παναγίας, στο τέμπλο εδώ στην εκκλησία του Αγίου Νικόλαου Μιχαλιτσίου βρίσκεται πλάϊ στην εικόνα του Ιωάννου του Βαπτιστού. Λενε οτι κάποτε ο επίτροπος της εκκλησίας μετέφερε την εικόνα του Αγίου Νικολάου στη θέση που έπρεπε και την αλλη μέρα η εικόνα ξαναβρέθ'κε κεί που ήτανε.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)
Για το μοναστήρι τ' Άϊ Γιάννη στην Αρτοτίνα

“Ήταν πρωτύτερα στη Ζελίστα κεί που ειναι η εκκλησούλα, ο Αϊ Γιάννης στην κορυφή στο χωριό. Αλλά ο Αϊ Γιάννης ήρθε μοναχός του κεί που είναι σήμερα. Έβλεπαν από πέρα απ' το Σιστινό – (Σιτίνα, χωριό) – από κεί που είναι τώρα η Αγία Μαρίνα (είναι όλα βάφκα) κάθε βράδυ φώς αναμμένο. Ένας περίεργος πήγε κι ακούμπησε το τουφέκι του πάνω σε δέντρο και το διάφτυνε ίσα κεί που φαίνονταν το φώς τη νύχτα. Τόδεσε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Το πελέκι τση χήρας

Οντόν επρωτοχτίστηκε το πρώτο μοναστήρι τ’ αγί - Ωργιού, επέψανε έναν καΐκι από ’ναν άλλον τόπο να φέρει πελέκια. Όλος ο κόσμος απού ’χενε πελέκια επήγαινε και τα ’διδε για να μπούνε στην εκκλησιά. Είχε και μια χήρα έναν πελέκι και πήρε να το πάη να το βάλη στο καΐκι και τούτως το καΐκι ήτονε γεμισμένο και ξεκινημένο να πηαίνη. Η χήρα να δη πως εμίσεψε το καΐκι και δεν επήρε το πελέκι τζης επόμεινε...

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Το θάμαν τη Ζαντ ο Αέρ

Σ' σον Παλλαδάντων τη Μούζαινας, κάθαν χρόνον τ' Αενουφί, εγίνουτον πανοΰρ, και οι Ματζουκάτ' πα εφέρναν εκεί μαλλιά και επούλναν -ατα. Έναν χρόνον με τοί Χριστιανούς εντάμαν έρθεν κ' ένας τσαπνής, φορτωμένος κ' εκείνος μαλλία. Οι Ματζουκάτ' επήγαν σο Μονατσήρ' τ' Αεργί έψιαν κερία, έγραψαν ονόματα και έμ΄ναν εκεί για να πάγ'νε τον πουρνόν σον Αενούφ'. Ο τσαπνής πα έρθεν επέμ΄νεν σο μισιαφίρ ότασιν...

Παπαδόπουλος, Δ. Κ.
Κεφάλι (στο άκρο του νησιού). Είχε εκεί μια βατσουνιά και μιά αγραπιδιά. Είχανε περιπλέξει σα σπήλαιο και πηαίνανε και ζώα και άνθρωποι. Ένα βράδυ με την κακοκαιρία, όπως μαζευτήκανε τα ζώα, επήε κι ο τσοπάνης. Και το πρωί που άρχισε ν' αρμέη τα ζώα του, βλέπει σ' ένα μέρος της Βατσουνιάς μιαν εικόναν, τ' Αγίου Γρηγορίου και την έφερε στο χωριό του, στο Σπαρτοχώρι. Εφκιάξανε τότε λενα κελλάκι (που...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)
Για τη Γονοκκλησιά

Πάνω στη ράχη (σύνορο Σιτίστας κι Αρτοτίνας) κοντά στο καλογερικό (δάσος περίγημο από έλατα) είναι τάφος ρωμαϊκών χρόνων θολωτός με ογκόλιθους χτισμένος. Είναι γνωστός με το όνομα Γονοκκλησιά. Γι΄αυτόν υπάρχει στη Σιτίστα η εξής παράδοσις : Στον καιρό της επανάστασης εφκείασαν τη Γονοκκλησιά οι Έλληνες για να κλειστούν μέσα. Κρύφτηκαν όλοι κεί μέσα και τρείς μονάχα έμειναν απέξω. Αυτοί σκέπασαν με...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Δια το υπέρδωρον της εκκλησίας της Αμπρακίας (Άγιοι Ταξιάρχαι)

Λένε πως το απάνω λιθάρι της πόρτας της εκκλησίας, τότε που την έχτιζαν τόφεραν απ' το Κριννάτ' (τοποθεσία, όπου μαντέμια). Σ' αυτόν που τόφερι (ο Δημ. Μπαβαρίνος), είπαν οι χτίστες : Εσύ ια βαστάξι τν εκκλησιά! Τότε τ' πήραν κι το έρρξαν στου θέμιλου κι του στοίχιουσαν.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1925)
Σε 'κείνη την εκκλησία, την παλιά, εβάζανε πάνω στη σκεπή κομμάτια από το τέμπλο. Αλλά τους καταράστηκε ο θεός αυτουνούς κι όλα τα σπίτια χάθηκαν.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Στην Παλιά Αράχοβα του Κράββαρη ήταν ένα παλιό μοναστήριο “ο Άί Λιάς”. Το μαναστήρι αυτό χάλασε ξέρεις γιατί; Κάποιος ηγούμενος τα είχε φκειασμένα με κάποια απ' τις Σισμανέϊσσες. Τα κατάλαβαν ο κόσμος και τον πήραν στην οργή τους. Ο ηγούμενος δε μποράγε να στεριώση ποδάρι στον τόπο. Πήρε κι αυτός όλο το έχει του, απαράτησε το μοναστήρι έρημο και πάει στο καλό του. Κοντά απ' αυτόν έφυγαν κι οι λίγοι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Για την ενοριακή εκκλησία της Αρτότινας

“Η παλιά εκκλησία που κλησιάζονταν ο 'Ανικόλας στον πάτω στο χωριό. Ύστερα έγινε ο Αϊ Γιώργης πού 'ναι σήμερα. Ο τόπος αυτίνος που χτίστηκε ήτανε του Κοκκόσια. (Τ' Κοκκόσια ή λάκκα έλεγαν). Στη λάκκα αυτή μι ασβεστόγουργα γιομάτη ασβέστη κατασβησμένον. Ένα βράδυ ο Κοκόσιας καθώς πήγαινε σπίτι του φεύγοντας απ' τα μαγαζιά. - (Τι μαγαζιά δα τότε! Είχαν ζυγαριά με φλούδα από νεροκολόκυθο!) - δεν έβλεπε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Αρβαντοκλησά είναι ένα χάλασμα ωνομ΄λασθη δε ούτω γιατί κανείς δεν κατάφερε να γνωρίση τι ήταν αυτή η εικόμα που βρέθκε. (Άκστα απ' τον πεθερό μου τον Θωμούλα, η Παναγιού Γρανυτχήντη Θωμούλα 45 ετών).

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Ένας στην Πόλη νειρεύτηκε πως βρήκε θησαυρό στην Αγία Τριάδα (χωρίο). Μόλις ξύπνησε, ακολούθησε το όνειρο. Ήρθε απ' την Πόλη στην Αγία Τριάδα. Έσκαψε, ηύρε το θησαυρό. Κάλεσε τους χωριάτες να φορτώσουν το θησαυρό. Τόσος πολύς ήταν. Τον φόρτωσαν σε τρία ζώα. Το ένα απ' τα τρία δε μπορούσε να το οδηγήση. Τραβούσε κεί πού ήθελε μονάχο του. Πήγε παρά πέρα, ηύρε ένα εικονοστάσι. Ήταν κι ο καλογεράκος εκεί...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Εν η Αγία Βαρβαρού

Τοπική της Λυορουτζίνας παρά την οποίαν υπάρχει υπόγειον σπήλαιον, η “Αγία Βαρβανού”, ναός ίσως της αγίας Βάρβαρας. Εντός τούτου πιστεύεται οτι ο πάσχων από ελώδη θεραπεύεται αν αφήση τεμάχιον από τα ρούχα του. Το σπήλαιον είναι γεμάτον από λωρίδες ποικιλοχρόων υφασμάτων παντός μεγέθους. Εκ τούτου λέγεται και επί παντός δωματίου εν πλήρει ακαταστασία.

Κυριαζής, Νίκος Γ. (1940)
Πως εκτίστηκε ο άγιος Νικόλαος ο Κουρταλιώτης

Μια φορά ένας αγάς από τα γιαλίτικα χωριά ήθελε να πέψη λάδι στο Ρέθεμνος. Ήτονε Σαββάτο βράδυ και του λένε: «Ας το το λάδι και τη Δευτέρα το πέμπεις». Αυτός τώνε λέει: «Ντα χριστιανός είμαι ’γώ να μη δουλεύγω την Κυριακή;» Φορτώνει τα κτήματα ντου την Κυριακή και τα πέμπει στο Ρέθεμνος. Οντέν επερνούσανε στο Κουρταλιώτικο φαράγγι γλιστρούνε και πέφτουνε στο φαράγγι. Γαέρνει ο δούλος και λέει το στον...

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Παλιό μαναστήρι

Λένε πως στο Ελληνικό ήταν μαναστήρι πλούσιου. Κάποιους νια βουλά πήϊ σ' άλλου μέρους κι είπε πως είν' απ' τ' Βάλτσα κι τουν ρωώτσαν : Είνι ικείνου του μαναστήρ' ικεί; Ποιο μαναστήρ; Υκείν' η κλησούλα ο Ανικόλας; Όχι 'ικείν' είπ' αυτός, κείν΄που 'νι απ' πάν απ' του νερό.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Το χωριό μας Χουλιαράδες βρίσκονταν παλιότερα όξω από κεί που είναι σήμερα. Το μέρος εκείνο, λέν, βούλιαξε κ' έμεινε μαναχά η εκκλησά της Αγίας Παρασκευής. Το μέρος εκείνο που βούλιαξε το λέν Κολυμπήθρα. Όταν χτίστ'κε το καινούργιο χωριό κεί, που βρίσκεται σήμερα ένα παιδί είδε στον ύπνο τ' την Αγία Παρασκευή, που του 'λεγε να την πάρ' από κεί γιατί ήταν μαναχή τς. Αυτό το είνορο το είδε τρείς φορές...

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)
Τέσσαρας περίπου ώρες από τον Πύργο ευρίσκεται η ιστορική μονή του «Φραγκοπηδήματος», μια Μονή δια την οποίαν έπρεπε να γράφουν πολλά και όμως σχεδόν τίποτε το αξιοσημείωτον περί αυτής δεν εγράφη, τίποτε περί της ωραίας ιστορία της. Η ιστορία της Μονής αυτής χωρίζεται σε δύο μέρη : Εις το ιστορικόν του βράχου, επί του οποίου ευρίσκεται η μονή, και εις το ιστορικόν αυτής ταύτης της Μονής. Περί του...

Κουμπάτης, Γ. Ι. (1937)
Παναγιά, Εκκλησάκι προς τη θάλασσα

Κάποιοι έκλεψαν δυό μάρμαρα, ένα τετράγωνο κι ένα μακρύ και τα φόρτωσαν στο καΐκ'. Μα η Παναγία – μεγάλ η χάρη τς – δεν άφηνε το καΐκ' να φύγ' κι αναγκάσκαν και τα έρριξαν στο γιαλό και μέχρι τώρα βρίσκουdιν εκεί μέσ' στο γιαλό.

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Το “Κουρέ”, ένας λοφίσκος που είνε λίγο από πάνω από του Μοναστηριού τον λόφον, έχει ύψος 534 μέτρα. Εκεί είνε ένα εκκλησιδάκι του “Τιμίου Σταυρού”, από το οποίον φαίνεται το Ρέθυμνον και η θάλασσα του Κρητικού πελάγους. Το εκκλησάκι αυτό έχει και μιά ιστορία. Την ιστορία της υπάρξεως του. Μια φορά στην Επανάστασι του 1866, οι Κρήτες οπλαρχηγοί είχαν μαζευθή σ' αυτό το μέρος και εκεί έδωσαν λόγο και...

Άγνωστος συλλογέας (1936)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Σε 'κείνη την εκκλησία, την παλιά, εβάζανε πάνω στη σκεπή κομμάτια από το τέμπλο. Αλλά τους καταράστηκε ο θεός αυτουνούς κι όλα τα σπίτια χάθηκαν. ﻿

Σε 'κείνη την εκκλησία, την παλιά, εβάζανε πάνω στη σκεπή κομμάτια από το τέμπλο. Αλλά τους καταράστηκε ο θεός αυτουνούς κι όλα τα σπίτια χάθηκαν.