Πάλε για το κολοβό γαιδούρι είμαι

Abstract

Στο παληό καιρό είχαν συνήθεια άμα καμμιά γυναίκα παρεστράτιζε να την γδένουνε για να φαίνονται τα μηριά της και τα πόδια της, να την καβαλκεύουν ανάποδα απάνω σε κολοβό γαιδούρι, και με το γιούχα να την γυρίζουν σ' όλο το χωριό, για ναν την ιδούν κι άλλες γυναίκες για να μην παραστρατήσουν. Μια γυναίκα σαν επαραστράτησε και την επομπέψανε, εκλείστη στο σπίτι μέσα και δεν έβγαν' απ' τη στεναχώρια της ούτε στη πόρτα ούτε στο παλεθύρι, αι μέρες πέρναγαν κι η μάννα της κόρης σαν την έβλεπε στεναχωρημένη τρη λυπήθηκε κ' της λέει: βρε παιδί μου τ' εκλείστης μέσα; Μοναχά εσύ έκαμες το πάσο; Το ίδιο δεν το έκαμε η τάδε και η τάδε; Έβγα βρε παιδί λίγο όξω, σύρε στο περβόλι για να πάρης αέρα. Στην αρχή το κορίτσι δεν ήθελε και έλεγε, πού να πάω μαννούλα μου; Κι απ' τα πολλά λόγια της μάννας πήγε στο περιβόλι. Εγύρισ' από δω κι από κει έκαμε προς νερού της και για να πιάσ' έναν ψύλλο που την έτρωγε, είδε το κοκοράκι της κατακόκκινο. Σαν εβράδυασε γύρισε στο σπίτι και σαν τη ρώτησ' η μάννα της πως πέρασε, της είπε: Τί να σου ειπώ μαννούλα μου “Κατά τη κοκκινάδα πόχει το ... και τα μυαλά πόχω 'γώ, πάλε για το κολοβό γαιδούρ' είμαι”