Στούς πολλούς ανάθεμα δε χωράει

Abstract

Ανάθεμα. Κατά τους χρόνους της δουλείας, οσάκις ομογενείς προσεκολλώντο εις τους Τούρκους και επίεζον τους ομοεθνείς, ή οσάκις τις μέγα κακόν εποίει εις ωρισμένην περιφέρειαν, οι πιεζόμενοι, μη δυνάμενοι να τιμωρήσωσιν αυτούς άλλως, διά τον φόβον των Τούρκων, τους έκαμναν αναθέμετα, δηλαδή η επί του τάφου αυτών, η εις ωρισμένον Σταυροδόμι της περιφέρειας της διαμονής του αναθεματισμένου, έρριπτε πάς διαβάτης λίθον, τον λίθον του αναθέματος, γνωρίζων την αιτίαν και έλεγεν: “Ανάθεμα εις τον δείνα.. η δε θέσις εκείνη εκαλείτο Ανάθεμα. Τοιαύτα αναθέματα σώζονται πολλά εισέτι εν Ελλάδι και ιδιώς εν της Ηλείας. Άλλοτε εξ ευλαβείας έρριπτον λίθους ή χώμα εξ αντιθέτου προς κάλυψιν ατάφων σωμάτων, θυσιασθέντων υπό των τυράννων και μη ενταφιασμένων πατριωτών, ίνα μη μείνωσιν άταφοι, επιφωνούντες, ο Θεός σχωρέσει τον, (ο Θεός συγχωρήσει αυτόν). Εντεύθεν δε και η μέχρι σήμερον κρατούσα συνήθεια ίνα, οι μέχρι του τάφου συνοδεύοντος νεκρόν ρίπτωσι κατά τον ενταφιασμόν χώμα δια της χειρός εις τον τάφον, λέγοντες θεός σχωρέστον. Και σήμερον ακόμη οι Ιουδαίοι ρίπτουσι λίθους εις τον τάφον του Αβεσαλώμ, εν Ιερουσαλήμ, ως ασεβήσαντος κατά του πατρός του Δαβίδ.