Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 37

Στη γιορτή του Αγ. Βησσαρίωνα (15 Σεπτεμβρίου) την παραμονήν έρχονται τακτικά στο λιμάνι του Βαθιού ένα ζαργανόψαρο ως 15 -20 οκάδες ψάρι του Αγίου. Μια χρονιά ένας Μήτσος Σακκάς το σκοτώσανε και το πουλήσανε. Αλλά δε εδώσανε λεφτά (μερίδιο) του Αγίου. Έτσι από τότε δεν ξαναφάνηκε ζαργανόψαρο. (Βλ. και σελ. 45, 53, 509)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Παραπάνω από τον Άη Γιάννη στα Χαλάσματα, ήτανε αλώνι κι αλωνίζανε την ημέρα της Βλαχέραινας. Εκεί ακούσαμε ότι εβυθίσανε, γιατί ήτανε μέρα σκόλης. Οι αγωγιάτες εκείνη την ημέρα τη φυλάνε. (τη φ’λάνε την ημέρα). Αγωγιάτης= αυτός που πάει τ’ άλογα στ’ αλώνι.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Είδε θαύμα Δανιήλ Μητροπολίτης Ιθάκης εζήτησε να πάνε τα λείψανα στη Λευκάδα όπου ήταν ευλογία. Κι ενώ εκάναμε αγιασμούς σε διάφορα σπίτια, χωρίς ο παπά Κωσταντής να το ξέρη, με τξην απάιτηση του Θεσσαλού συνοδού ιερέως εμπήκαν στο δωμάτιο ενός ασθενούς, που είχε χύσει την ευλογιά. Ο άρρωστος δεν έβλεπε καλά κι αντί να προσκυνήση εφίλησε το χέρι του Παπά Κωσταντή κι έπεσε πύον (γόμπι) στο χέρι του. Από τρόμο παρ' ολίγον να λιποθυμίση. Ο δε παπάς συνοδός, επήρε πύον από το μέτωπο και το στήθος του ασθενούς και άλειψε όλο το προσωπό του. “Ολιγόπιστε εις τι εδίστασας; Μπαίνω παντού από πανώλη κ.λ.π. Και με τα άγια λείψανα δεν φοβάμαι! Έτσι κι εγώ, ησύχασε”.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Κάποτε ο Χριστός ερχόντανε από ένα δρόμο και συνήντησε 10 – 12 ψαράδες που είχανε καθένας ένα ματσάκι ψαράκια κρυμμένα πίσω τους. Ο Χριστός τους χαιρέτησε. Δεν ξέρανε πως είναι ο Χριστός και τους είπε αν έχουνε κανένα ψάρι. Κι αυτοί λένε. «Διάλε πάρ’ το ‘να πό ‘χουμε! (= τίποτα). Ο Χριστός ήξερε τι έχουν κι είπε: «Την κατάρα μου να ‘χετε. Προκοπή ποτέ να μην κάμετε. Ξυπόλυτοι να ‘στενε (να διακρίνωνται πως είν’ και ψαράδες) και κάθε 40 από σας νασαςάνεται μια μαρτυρία (να ισχούνε οι 40). Παρακάτου βρήκε ένα βουκόλο (αυτόνι που βόσκει τα βόδια), τον εχαιρέτησε και του ‘πε αν έχη πουθενά νερό. Αυτός πεσωμένος κάτου του’ δειξε με το πόδι. (Δε σηκώθηκε). Τότε του λέει κι αυτουνού. – Την κατάρα μου να ‘χης. Προκοπή ποτέ να μην κάμης και τα βόδια να μνιάζουνε και να μη μπορεής να τα συμμάσης (καθώς είναι δηλ. αυτό). Πάει παρακάτω στους καραβομαραγκούς. Τους χαιρέτησε. Ο Χριστός επεινούσε κι εζήτησε ψωμί. – Που να βρης ψωμί εδώ; Εμείς δεν έχουμε τίποτα – Εκεί μέσα στο ζιμπίλι τι βάνεις; - Βάνουμε τα εργαλεία και το βράδυ βάνουμε πελεκούδια για τη φωτιά. Τότε ο Χριστός τους λέει: «Να δουλεύης όλα τα χρόνια και στο τέλος εκείνο το ζιμπίλι να σου μένη με τα πελεκούδια. Εκείνο να ‘ναι το καζάντι σου. Κι ούλα αυτά αληθέψανε ούλα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Κάποτε εταξίδευε ένα καράβι, που ο χάρτης του παιδιου επαράδιδε πως ήταν διώρυγα. Όταν όμως το νησί (ένα μικρό νησάκι, ανάμεσα) έκλεισε το στενό, ο πατέρας του έσφαξε το παιδί του για το λάθος. Μα ύστερα εμετάνοιωσε και του έχτισε εκκλησία. Το παιδί το λέγανε Νικήτα, την είπε Άη Νικήτα. Την έκτισε επάνω στο Μάυρο νερό στη Λευκάδα. Στον Κάβο του βουνού Φτέρη. (Το νησί ονομάζεται Θηλειά. Έχει εκκλησάκι Ζωοδόχος Πηγή). Αντίκρυ από τη Θήλεια στο Μεγανήσι έχει εκκλησία Άη Γιάννη, που γίνεται πανηγύρι στις 24 Ιουνίου.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Ο Ντέλφινας είν' ευλογημένο ψάρι. Όταν σι δή και κιντυνεύεις,θα σε βγάλη έξω όπως μπορεί. Κάποτε ένας εγλύτωσε.Μόλις πέσης στη θάλασσα δε σε πειράζει.Πέφτουνε κοντά του στο νερό και δεν πειράζει,

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Επειδή τότε (πρίν το 1911) δεν υπήρχε εκκλησία εδώ στο Βαθύ, οι κάτοικοι ήρθαν στο Κατωμέρι να κάμουνε λιτανεία του Αγίου Βησσαρίου, στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, εκεί γινότανε η λειτουργία κι λιτανεία. Τότε διάφοροι πιστοί παρακάλεσαν τους παπάδες να κάμουν δέησι για τα τσακάλια, που κάμουν κακό, θραύσι στα κοπάδια. Πραγματικά την άλλη μέρα οι μπιστικοί ήρθανε στο σπίτι που ήταν τα λείψανα του Αγίου Βησσαρίου κι επροσκύνησαν λέγοντας πως σε κάθε μαντρί βρέθηκαν από 2 – 3 τσακάλια ψόφια. Από τους κατοίκους ένας (Καλλίνικος) δεν συμφώνησε για τον εξολοθρεμό κι είπε ότι το τσακάλι του το θέλει, να μην ψοφήση. Έκτοτε μένει πάντα ένα τσακάλι, και λένε και την παροιμ. Φράσις : «Αυτός είναι Καλλίνικος! Το τσακάλι του το θέλει» (υπάρχει η παραλλαγή ότι σε περίπτωση γενικώς παγάνας και όχι στη λιτανεία, ο Καλλίνικος εζήτησε να αφήσουν ήσυχο το τσακάλι του)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Το 1938 αγροφύλακας στο Κατωμέρι, στις 12 τα μεσάνυχτα, στο λιομάζωμα, γύριζα για το χωριό, ανάμεσα Κατώμερι και Βαθύ, σε απόσταση 30 μέτρα, άκουσα ένα φρουμητό από γάϊδαρο (φταρνίστηκε.) Ήτον απ’ τ’ αριστερό μέρος του δρόμου. Από κείνο το μέρος ήταν ύψωμα 2 μέτρα. Καθώς προχωρούσα προς το γάϊδαρο εκείνος εξαφανίστηκε. Έκανα τη διαλογή τι να έγινε; Τον ακούω λοιπόν πάλι να φρουμητίση. Έστριψα να τον δω που ξαναφρουμήτισε κι είδα που ‘τανε άσπρος ο γάϊδαρος. Έβαλα τα πόδια μου στο λαιμό κι εγύρισα στο σπίτι. (το β! γεφύρι το έχουμε για ησκιερό).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Κεφάλι (στο άκρο του νησιού). Είχε εκεί μια βατσουνιά και μιά αγραπιδιά. Είχανε περιπλέξει σα σπήλαιο και πηαίνανε και ζώα και άνθρωποι. Ένα βράδυ με την κακοκαιρία, όπως μαζευτήκανε τα ζώα, επήε κι ο τσοπάνης. Και το πρωί που άρχισε ν' αρμέη τα ζώα του, βλέπει σ' ένα μέρος της Βατσουνιάς μιαν εικόναν, τ' Αγίου Γρηγορίου και την έφερε στο χωριό του, στο Σπαρτοχώρι. Εφκιάξανε τότε λενα κελλάκι (που δεν ξέρουμε που είναι). Την εχάσανε όμως την εικόνα και ξαναπάει ο τσοπάνης στη Βατσουνιάκαι τη βρήκε. Αναγκάστηκανε λοιπόν να χτίσουνε εκκλησία του Αγ. Γρηγορίου, που είναι ακόμη κι η αγραπιδιά πάντα έβγανε αρωματικά αγραπίδια. Η εκκλησία είχε πράματα τότες, και περιουσία. Ένας κλέφτης από τη Λευκάδα ήρθε να πάρη ένα τραΐ κι ήτανε τ' αγίου. Εκείνος εβρέθηκε το πρωί στον λΑη Γληγόρη, με τον κύπρο στο λαιμό. Ελεήθηκε και του βγήκε. Υπάρχει ο κύπρος και η πλάκα της χρονολογίας της εκκλησίας. (στον κ. Αργύρη). Έχει πουγάδι εκεί με ωραίο νερό. Αγιονέρι. Εσυνηθίχανε ν' αφιερώνουνε ένα σφαχτό στην εκκλησία. Όταν αγοράζανε κοπάδια (πραμάτεια). Και οι μισθωτές του νησιού επίσης του αφιέρωναν ένα ζώο. Μπορεί λοιπόν ο κύπρος να είναι από τέτοιο αφιέρωμα. (Οι επιτρόποι το σφάζουνε και τα λεφτά είναι για την εκκλησία, όχι θυσία).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Εδώ σ’ ένα μέρος που πάμε προς τη Λευκάδα από το φανάρι έχει ένα μέρος- πέτρες δρόμος από μια μεριά σ’ άλλη, που λένε πως ο Οδυσσέας πέρναε τα πρόβατά του από τη μια μεριά στην άλλη («ο Δεσσσέας»). Στη Λυγιά, στην κοιλάδα του ποτάμου από κάτου, έχουνε πέσει καϊκια απάνου.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Αναζήτηση

Φίλτρα