Search

Now showing items 31-40 of 55

Ένας Καφαλλωνίτης, εντελώς άθεος, φημιζόμενος δε ότι μέτεσχε και εις στυγεράν δολοφονίαν, λαβούσαν χώραν εν Πάτραις προ πολλών ετών, υπανδρεύθη εν Πάτρας και απέκτησεν και υιόν, τον οποίον ωνόμασε Γεράσιμον. Αμέσως μετά το βάπτισμα, ηγόρασεν εικόνα του Αγίου Γερασίμου, την έβαλε άνωθεν της κούνιας του παιδιού, της έβαλε καντήλι και είπε της γυναίκας του να προσέχη το καντήλι να μη σβήσει νύχτα και μέρα. Δια να οικονομή δε το λάδι, επειδή ήτο πτωχός, έτρωγε τα λάχανά του χωρίς λάδι. Μετά κάμποσον καιρόν, ενώ τα πράγματα επήγαιναν καλά και έπαυσε να ερίξη με την γυναίκα του, το παιδί αρρώστησε και μεθ’ όλας τας προσπάθειας του τε ιατρού και του πατρός, δια να το σώσουν, απέθανεν. Ο Καφαλλωνίτης αφού το θρήνησε, το έθαψε και άμα εγύρισε στο σπίτι του εκατέβασε το εικόνισμα του Αγ. Γεράσιμου και του είπε : «Κερατά, εγώ έτρωγα τα λάχανά μου χωρίς λάδι, για να σου καίου το καντήλι νύχτα ημέρα και τούτο για να μου φυλάς το παιδί μου που είχε και τ’ όνομά σου και σύ μου το ‘πέθανες;». Ύστερα επήρε ένα τσεκουράκι που είχε, τον έκαμε κομμάτια και τον έκαψε. [Το περιστατικόν τούτο το γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι η σύζυγος του Κεφαλλωνίτη ήτο υπηρέτρια μας κατά τους χρόνους των σπουδών μου εν τω γυμνάσιο]

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κατά την λαικήν παράδοσιν και πίστιν, κατά τα δωδεκάημερα, απο τη γέννησι έως τη βάφτιση του Χριστού, οι διάβολοι, ονομαζόμενοι Καλικαντζάροι ή Κατσιμπουχέροι, έχουν την πάσαν εξουσίαν να 'μπαίνουν ουλούθε και να μαγαρίζουν τους τεντζερέδες και ούλα τ'αγγεία του σπιτιού, γιατί κατουράνε μέσα και για τούτο η νοικοκυράδαις τα απιστομίζουν της ημέραις εκείναςλ. Επίσης κατά τα δωδεκάημερα δεν πρέπει να τρώνε ψάργια οι Χριστιανοί, γιατί κατουράνε οι καλικαντζα=άροι μέσ'τη θάλασσα και μόνον όταν αγιάσουν τα νερά των Φώτων με το σταυρό που ρίνουν στη θάλασσα και ύστερα τρώνε ψάργια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Κατά την λαικήν παράδοσιν και πίστιν, κατά τα δωδεκάημερα, απο τη γέννησι έως τη βάφτιση του Χριστού, οι διάβολοι, ονομαζόμενοι Καλικαντζάροι ή Κατσιμπουχέροι, έχουν την πάσαν εξουσίαν να 'μπαίνουν ουλούθε και να μαγαρίζουν τους τεντζερέδες και ούλα τ'αγγεία του σπιτιού, γιατί κατουράνε μέσα και για τούτο η νοικοκυράδαις τα απιστομίζουν της ημέραις εκείναςλ. Επίσης κατά τα δωδεκάημερα δεν πρέπει να τρώνε ψάργια οι Χριστιανοί, γιατί κατουράνε οι καλικαντζα=άροι μέσ'τη θάλασσα και μόνον όταν αγιάσουν τα νερά των Φώτων με το σταυρό που ρίνουν στη θάλασσα και ύστερα τρώνε ψάργια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Η γάτα είχε ένα αμπέλι δικό της και το φύλαγε. Μια ημέρα επέρασε απο 'κει ένα σκυλί και είχε στο στόμα του ένα μεγάλο ψάρι. Η γάτα 'σάν το είδε, το ζήλεψε και είπε του σκυλιού ναν της το δώση. Το σκυλί, για ναν το δώση της εγύρεψε τ'αμπέλι, κ'εκείνη απ'τη λιχουδιά της του το 'δωσε και για τούτο επήρε το καθένα, ότι του άρεσε.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Μια φόρα ένα καΐκι σ’ ένα ταξείδι το έπιασε φουρτούνα και εκινδύνευε να πνιγή. Ο Πλοίαρχος είχε μέσα στο καΐκι το εικόνισμα του Αγ. Νικολάου και του έκαιγε πάντοτε καντήλι. Επειδή δε, ένεκα της φουρτούνας, εχύνετο το λάδι από το καντήλι, ο πλοίαρχος έλεγε στο παιδί του καϊκιού να προσέχη να ρίνη ολοένα λάδι, για να μη σβήση το καντήλι. Μετά από πολύν όμως αγώνα μετά των κυμάτων, το καΐκι δεν εβάσταξε κ’ εναυάγησε και το πλήρωμα ευρέθη εις την θάλασσαν. Ενώ δε όλου εκολύμβων εν οίς και ο πλοίαρχος, δια να σωθούν, είδον την εικόνα του Αγίου επιπλέουσαν. Ο πλοίαρχος διευθύνεται αμέσως προς αυτήν και την πιάνει. Όταν εξήλθεν εις την ξηράν, λέγει του Αγίου : «Κερατά, εγώ σου έρριχνα λάδι όσο είχα για να μας γλυτώσης και τώρα όπου εναυαγήσαμε, μου βγήκες απάν’ απάνου για να γλυτώσης. Έτσι είσαι; Τώρα καρτέρα.» Και άναψε φωτιά και τον έκαψε.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κατά παράδοσιν, κάθε άνθρωπος έχει στον δεξιόν ώμον του ένα Άγγελον και στον αριστερόν ένα διάβολον. Και ο μεν Άγγελος γράφει τας καλάς πράξεις, ο δε διάβολος τας κακάς. Εις την δοξασίαν ταύτην του λαού υπόκειται ο εξής μύθος. Μια φορά ένας στρατολάτης, (οδοιπόρος) έχων τους δύο ανωτέρω μνημονευθέντας εις τους ώμους του, εκάθησε να φάη και δεν έκαμε το σταυρό του. Ο διάβολος είπε του αγγέλου, «αυτόν θαν τον πάρω ‘γώ». Ο άγγελος του είπε, άφησε ν’ αποφάη και αν δεν κάμη και τότε το σταυρό του, πάρτονε, γιατί ίσως να είχε σκοτούραις και ναν τ’ αλησμόνησε να κάμη το σταυρό του. Καλά είπε ο διάβολος. Εκείνος, άμα απόφαγε, όχι μόνον δεν έκαμε το σταυρό του, αλλά εσήκωσε το πόδι του και έκαμε έναν πόρδο. Τότε του λέει ο Άγγελος «πάρτονε» «Πάρτον και ‘σύ» του λέει ο διάβολος.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Μια φορά την ημέραν της εορτής της Μεταστάστεως του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου (26 Σεπτεμβρίου) καθ’ ην η εκκλησία επιβάλλει αργίαν, ως ένα χωργιό ετρυγούσαν τ’ αμπέλια, διότι ο καιρός ήτο βροχερός και ο τρύγος δεν έπαιρνε αναβολή. Ο Άϊ Γιάννης όμως δεν εσυγχώρησε την αμαρτίαν και για τούτο έσπασε της κάδαις και εχύθη ο μούστος. Δια τούτο ο Αγίος Ιωάννης της ημέρας εκείνης (διότι είναι πολλοί Αϊ – Γιάννηδες) ωνομάσθη Σπασοκάδης και τηρείται αυστηρά αργία.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ο Σεληνούς έχει δικό του στοιχειό μια γριά λάμια. Όταν εξεκίνησε την πρώτη φορά το ποτάμι για να πάη στη θάλασσα, επήγαινε μπροστά η γρκά και με μια βέργα στο χέρι το πδήγαγε στον ίσο δρόμο. Όταν έφτασε στον κάμπο του Αιγίου (Βοστίτσας) ένας Αράπης δράκοντας της έκοψε το κεφάλι και για τούτο το ποτάμι, πρίν φτάση στη θάλασσα δεν πάει τον ίσο δρόμο, αλλά σκορπάει εδώ κ'εκεί, όπως θέλη και κάνει μεγάλαις καταστροφαίς εις τα κτήματα και τα γειτονικά χωργιά.!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Όταν ο Θεός έφτιασε της γυναίκες της εμοίρασε στον κόσμο για να γείνη πολής και έδωκε του Εβραίου μία, του Χριστιανού τρείς και του Τούρκου εφτά. Τότες παρουσιάστηκε κι ο Καλόγερος κ'εγύρεψε και εκείνος γυναίκα. ''Συ, του είπε ο Θεός, ναν της έχης ούλαις''.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κατά τα δωδεκαήμερα δεν πρέπει να μπαίνουν στους μύλους οι σεληνιαζόμενοι, η υστερικαίς γυναίκες που πάσχουν δηλ. από μητρικά, από συχνόν πονοκέφαλο και από άλλα νοσήματα νευρικά, γιατί ο διάβολος κάθεται μέσα ως νοικοκύρης επειδή αυτός εκίνησε πρώτος το μύλο και τον κάνει πολλαίς φοραίς και αλέθει μόνος του χωρίς το μυλωνά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Search

Filters