Search

Now showing items 3541-3544 of 3544

Άμα πιθαίν'νι πουλλοί αράδ αράδα, λένι πως νικήθκαν τα στ'χειά. Βγαίν'νι 'ς του σύνουρου τα στ'χειά κι πουλιμάνι κι όπγοιου νικ'θή σι κείν του χουργιό πιθαίν'νι πουλύς κόσμους. Του Σιλπζιώ τκου του στ'χειό πουλέμαι νια βουλά μι τ' Αρτουτβιάν κου. Σέλπζα και Αρτοτίβα είναι μικρότατα χωρία της Ναυπακτίας παρά τον Εύηνον και την Τριχωνίαν. Την δε προκειμένην παράδοσιν ήκουσα εν Σέλπζ παρά πολλών και κατέγραψα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Θρύλος είχε γίνει στα Φάρασα ο Χατζή Εφεντής. Η παρακάτω αφήγηση της Ελισάβετ Κοσκερίδη έχει πάρει τη μορφή λαϊκής παράδοσης : είχαμε στο χωριό μας ένα παλληκάρι που έγινε δάσκαλος κι ύστερα παπάς. Κάθε γιορτή έκανε παράκληση. Έκανε πάντα αγρυπνίες και προσευχές. Πήγαινε ταχτικά στην εκκλησία και διάβαζε τη λειτουργία. Νήστευε πάντα. Τον ένα χρόνο δεν έτρωγε αυγά, τον άλλο δεν έτρωγε κρέας. Άγιος άνθρωπος και η ευχή του μπορούσε να τρυπήσει λιθάρι. Αν αρρωστούσε κανείς, στεκόταν εκείνος κοντά του κι έκανε μετάνοιες και παρακλήσεις στο Θεό. Έφκιανε και φυλαχτά, μουσχάδε, κι έδινε στον κόσμο. Πήγε στα Ιεροσόλυμα στον Άγιο Τάφο. Πέντε μέρες περπατούσε πεζός ως τη Μερσίνα. Δεν καναλλίκευε. Έμεινε όλη τη μεγάλη σαρακοστή στον Άγιο Τάφο ως το μεγάλο Πάσχα και γιόρτασε εκεί. Με το παπόρι ήρθε στην Κιλικία κι από κεί ήρθε στα Φάρασα πεζός πάλι. Έμεινε δέκα χρόνια στα Φάρασα και ξαναπήγε στον Άγιο Τάφο. Τελευταία ήρθε και η εποχή να μας ξεσηκώση ο Τούρκος από τον τόπο μας. Όλος ο κόσμος καβαλλίκευε στα μουλάρια κι έφευγε. Εκείνος ήρθε πεζός στη Νίγδη κι από κεί στη Μερσίνα. Μπήκε στο παπόρι και μαζί μ’ άλλους Φαρασιώτες ήρθε στην Κέρκυρα. Δυόχρόνια έμεινε κεί και πέθανε. Δεν τον γνώριζαν στην Κέρκυρα τι άνθρωπος ήταν. Οι Φαρασιώτες διηγόνταν στους Κερκυραίους τι λογής άνθρωπος ήταν. Τώρα από τον τάφο του βγαίνει νερό. Τ’ όνομα του είναι Χατζή Εφεντής.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Ήταν νια βουλά στν ιπανάστασ’ τρία αδέρφια παλκάργια που δεν μπόργ να τα βάλ’ γούλ ου Αλή πασάς. Φρόντσι λοιπόν να ξιγιλάσ’ να τα πιάσ’ για να τς ξικάμ’ Κι τς παράγγλι να κατιβούνι στου Κιφαλόβρυσου για να τα φιλουξινήσ’. Αυτοί δεν ήθιλαν να ‘ρθούνι, αλλά άλλου κουντά τ’ απουφάϊσανι. Πήρανι κι δυο τρία απ’ τα παλληκάρια δυνατά, τα τφέκια τς, τς τσακαράκις τς κι κατέβκανι. Έστρουσαν του τραπέζ’ εκεί κι ου Βιζύρ Αλή πασάς διάταξι να καθήσνι ένας Έλληνας, ένας Τούρκος γύρα στο τραπέζ’. Οι δ’κοί μας δεν του δέχουνταν, αλλά άλλου κουντά στρέχκανι. Τότι τς λέει ου Αλή πασάς: τα όπλα σας δεν πρέπ’ να τα ‘χτι τώρα π’ τρώτι. – Α! αυτό τ’΄αστείιου δεν του παίζουμι, είπαν αυτοί. Κι δεν τα ‘φκαν τα όπλα τς. Ου Αλή πασάς είχι σκουπό να τς δέση ικεί π’ θα νατργγαν κι καθώς έκαμι. Μόλις βήκαν στα μέσα στου φαΐ, ένα νόημα ούλ οι Τούρκ’ έπισαν απού δυο τρεις απάν’ κι έπιασαν τουν κάθι ένα. Κι μα; Ήρθαν να τς δέσνι. Ίσια οι τουν φέρ’ ου ένας, φέρ’ ου άλλους ξιχούρτσαν τα δυο απ’ τ’ αδέρφια. Τ’ άλλου του είχανι πιασμένου απ’ τουν τσιαμπά (γιατί είχανι τσιαμπά τότε) οι Τούρκοι κι του κράταγη απ’ του κιφάλ’ τα΄κι το ‘κουμι τουν τσαμπά κι έτσ’ ξιχούρτσι κι αυτός. Ηαϊντι τότε σαν τς στρώννι κατ’ τς Τούρκ… τς άλλαξαν τουν αδόξαστου. Κι γι’ αυτό π’ κόπκι ου τσαμπάς ικνού απ’ τα τρία αδέρφια μι του σπαθί γι’ αυτό ουνουμάσκι Απόκουρου (απουκουρεύκι αυτός μαθεύκι ουλούθι αυτό κι ισήρι τ’ όνομα Απόκουρου.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)

Είναι στο πλάϊ του Βελουχίου. Έρχεται βερέμικα τον κατήφορο. Είναι κανταρέλια το συμπεθερικό. Που ακολουθεί δεν ξέρουμε, δηλ. Ποιά είναι η μπροστινέλλα και ποιά η κοντινέλλα. Αν η μποστινέλλα είναι επάνω, πάει κατά το Στένωμα, αν την άλλη μεριά, τον κατήφορο, πάει κατά το Καρπενήσι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

«
1
. . .
352
353
354
355