Search

Now showing items 11-16 of 16

Κάποτε ένας είχε σφαμένο το χοίρο του τα Χριστούγεννα. Η φαμίλια νύκτα ακόμη το πρωΐ τα Χριστούγεννα σηκώθηκε κ’ επήγε στην Εκκλησία. Μόλις έφυε, τραβάει κι αυτός το τραπέζι που είχαν το χοίρο απάνω κ’ έκανε μπριζόλες στην αθράκα κ’ έτρωε. Εκεί μπαίνει ένας τράγος από την πόρτα και λέει αυτός. «Άι κι από πιο κοπάδι εξέκοψες. Θα σηκωθώ τώρα να σε βολέψω (=σφάξω). Σηκώνεται να πιάση το μαχαίρι να τον σφάξη και γίνεταο ο τράγος γάδαρος. Ο γάδαρος σαρτείγει στις πεζούλες του σπιτιού κ’ εχόρευγε. Αυτός εφοβήθηκε. Μια στιγμή βγαίνει έξω ο γάδαρος και σαρτείγει αυτός και κλείνει έξω το γάδαρο. Αλλά ο γάδαρος μέχρι που ξημέρωσε εγύριζε γύρω γύρω το σπίτι. Από τότες δεν πόμεινε ποτέ του στο σπίτι, επήγαινε πρώτος πρώτος στην εκκλησία.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ο παππούς ο Χριστόδουλος Κόχιλας και ο Γιάννης Παροίκος είπε του Χριστόδουλου να του βρη μιαν αίγα να την κάμη απόχτρι (=παστουρμάς). Πάει ο Χριστόδουλος και βρίσκει μιαν αίγα και την λαλεί και την πάει στου Λιάρη του Ζαχαριά το σπιτάκι και την κλείνει και χτίζει την πόρτα. Μιλά του Παροίκου να ‘ρθη να πάρη την αίγα. Πάη ο Παροίκος και ήυρε τον Χριστόδουλο και πάνε να του δώκη την αίγα. Όταν πήγανε στο σπιτάκι, άνοιξε την πόρτα ο Κόχιλας και μπαίνει ο Παροίκος να πιάση την αίγα. Την κυνηγούσε μέσα στο σπιτάκι, αλλά δεν μπορούσε να την πιάση. Στα πολλά που την στενοχώρησε την αίγα επετάχτηκε αυτή από τον ανεφάντη (=φωταγωγός) που η τρύπα ήταν τόση που μόνο γάτης μπορούσε να περάση. Άκουσε τα κέρατα που χτυπούσαν στην τρύπα όπως έβγαινε. Η αίγα στάθηκε απόξω. Ο Χριστόδουλος ο Κόχιλας βάλλει το σκυλάκι του να την πιάση, αλλά η αίγα πως το κουτούλησε και το σκυλάκι παίρνει τις κουτρουβάλες και πέφτει στα πόδια του Κόχιλα. Βγαίνει κι ο Πάροικος όξω και επέτα (=έτρεχε) και την κυνηγούσε. Εδώ να την πιάση εκεί να την πιάση. Το μέρος ήτανε ταπί (= κομμένο δάσος, αποψιλωμένο). Καθίζει ένα παλούκι στου Παροίκου το πλατύποδο (=πέλμα) και κάμνει έξε μήνες στο στρώμα. Αυτοί οι δύο δεν είπαν τίποτα. Σύμπτωσι ν’ αρρωστήση μια γυναίκα από αερικού (= δαιμονικά όντα). Αυτή μπορούσε να σου πη τι έπαθες και τι θα πάθης. Εφώναξαν τον παπά και της εδιάβασε τα ξορκίσματα. Προτού φτάση ο παπάς λέει αυτή. «Έρχεται ο παπατρήγος». Η γυναίκα αυτή όταν εμπήκε μέσα ο παπάς του λέει: «Είντα θέλεις εδώ, να σε κάμω και σένα όπως έκαμα τον Παροίκο.» Και είντα του ‘καμες του Παροίκου της λέει ο παπάς. Λέει: «Εκλεισέ με ο Κόχιλας μεσ’ στου Λιάρη το σπιτάκι να με δώκη του Παροίκου να με κάμη απόχτι, αλλά εκατσά του κ’ εγώ ένα παλούκι και τον έχω και κείτεται ακόμη στο στρώμα. Ήθελα τον Κόχιλα, αλλά εγλύτωσε κ’ εβόλεψα τον Παροίκο.» Α πως (=άμα) εδιάβασε της γυναίκας ο παπάς επήε κ ηύρε τον Παροίκο που κοίτω (έκειτο) και τον ρώτησε τι έπαθε. Λέει του. Μου κατσε ένα ξύλο στο πόδι και πονεί το πόδι μου.» Λέει του ο παπάς. «Μ’ αλήθεια πως εκυνήγας μιαν αίγαν και σου ‘κατσε το ξύλο;» Λέει «και ποιος σου το ‘πε παπά;» Λέει αυτός: «Μου το ‘πε ο Κόχιλας». Α να τον πάρη ο διάβολος, δεν είπαμε να μην το πούμε; Τότες του λέει ο παπάς ότι μου το ‘πε η άρρωστη γυναίκα από κεια που κείται. Τότες δα εφοβήθη ο Παροίκος κ’ εκατάλαβε ότι ήτονε ξωτικό (=διάβολος).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Κάποτε ένας έσπερνε τ' Άη Σπυριδώνου κ' επέσασε ένας και του λέει “Σήμερα σπέρνεις που 'ναι τ' “Άη Σπυριδώνου”. Λέει και αυτός “Κ' εγώ σφυρίζω” και τότε σκίζεται η γή και πάει κάτω αυτός με τα ζώα του. Κάθε χρόνο τ' Άη Σπυριδώνου στο μέρος που κατάπιε τα βόδιθα ηκούασι τη σφυριματιά.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Σε νεκροταφεία ή σε κοπριά, λόγω του φωσφόρου βλέπει κανείς την νύχτα μικρές σπίθες και τις λέμε τελώνια. Οι παλαιοί τα εθεωρούσαν φαντάσματα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Σε ώρα κακοκαιρίας, την νύχτα, μπορεί να ιδή κανείς στα ξάρτια του πλοίου, τα' στ' άρπουρα, κάτι να γυαλίζουν, σα μύξες και φέγγουν, γυαλοκοπάνε. Τα λέμε τελώνια. Τα έχομε για κακό. Τα κατατρέχει το αστροπελέκι (κεραυνός). Αυτοί που 'ναι στο πλοίο κτυπούν ντενεκέδες, αλυσίδες, την άγκουρα για να φύγουν τα τελώνια.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Μια γριά τσοπάνος ήτανε μια φορά. Αυτή τέλος του Μάρτη εχάρρασσε κατσίκια, την έκανε σημάδια στ’ αυτιά. Και λέει : «Στην πομπή σου Μάρτη μου, χίλια αμπάδια χάραξα και χίλια μονοκέρια». Το λοιπόν ο Μάρτης εθύμωσε κ’ εγύρισε κ’ εδανείστη μια μέρα από το Φλεβάρη κ’ έκανε ένα κρύο τόσο δυνατό, και η γριά δεν ηύρε τόπο να μπή κ’ ήμπε μέσ’ το καζάνι. Εκεί η γριά εξύλωσε από το κρύο. Το λοιπόν και τα κατσίκια της κ’ εκείνα ελιθώσανε. Οι γέροι μας έλεγανε πως το μέρος αυτό που ελιθώσανε είναι στον Περδίκκη. [Αμπάδια = κατσίκι χωρίς κέρατα, μονοκέρια = κατσίκι που του έχει σπάσει το ένα κέρατο, Περδίκκη = χωριό στο ανατολικόν μέρος της Ικαρίας].

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Search

Filters

Σε νεκροταφεία ή σε κοπριά, λόγω του φωσφόρου βλέπει κανείς την νύχτα μικρές σπίθες και τις λέμε τελώνια. Οι παλαιοί τα εθεωρούσαν φαντάσματα.