Search

Now showing items 1-10 of 97

Τα «Σπίτια των Ελλήνων» είναι στον κρημνό. Ήτανε καταφύγια αυτά. Εμπαίνανε μέσα οι Παξινοί. Είχανε φούρνους και κατώγια. Είχε και πολεμίστρες για τους πειρατές. Εμαζεύανε θρόφιμα κι όταν τους βλέπανε έμπαινανε μέσα. Όταν ερχόντανε Αλτζερίνοι. Και μ’ ένα παλούκι τοςυ πιάνανε από το λαιμό και τους πετούσανε κάτω. [παλούκι= παλούκι διχαλωτό]

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Απάνω από τη Γράβα τση Παπαντής είναι τα Ελληνόσπιτα. Εκεί είναι 2 σπηλιές που τις είχανε χτίσει οι ντόπιοι και μπαίνανε μέσα τα γυναικόπαιδα και κρυβόντανε για τους Αλτζερίνους. Από τη θάλασσα δεν ανεβαίνεις. Από το νησί, να περάσης από την Καστανίδα. Είχανε κάτι φουρκάτες και του δίνανε μια του κάθε Αλτζερίνου και ‘πεφτε πίσω.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Στα Μποϊκάτικα (κοντά στα Μακράτικα) ήτανε (μου έλεγε η μάννα μου), μια οικογένεια μάννα με παιδί, η Αντωνέλα και ο Γεωργάκης. Λοιπόν «μια των ημερών» εζύμωνε η γυναίκα. Στους Παξούς έχουμε το ιδίωμα όταν αποζημιώνουμε, εκείνο που μένει (τα τρίμμαλα) το κάνουμε πίττα. Αυτή λοιπόν έζμωσε κι έκαμε και την πίττα (μια ξαπεταχτή)= βιαστική, όχι συστηματική. Επήε τότες ο γιός της και την εσταύρωνε: - Δό μου και μένα ένα κομμάτι πίττα. Αντωνέλλα, πουτανέλλα όπου έφαες την πίττα και δε μο ΄δωκες κομμάτι! Τση το ‘πε πρώτη φορά, δεύτερη, τρίτη, όσο η μάννα του εθύμωσε και του λέει: «Πήαινε στο γέρο το διάολο! Με λήστεψες! Έκτοτε εξαφανίστηκε. Τον έχασε (δηλ. έπιασε η κακιά ώρα)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ο Αγ. Σπυρίδωνας. Στις 11 Αυγούστου γίνεται γιορτή. Εδώ και χρόνια ήρθε ένα καράβι τριΐστιο με φουρτούνα (καραβόσκαρο μεγάλο) κι ετάχτηκανε να γλυτώσουνε. Εκεί στο πίσω μέρος του νησιού παρουσιάστηκε ένας καλόγηρος με μια λαδοφωτιά και τους είπε : “Αφήστε το καράβι κι ελάτε εδώ. Έχει ένα δρομάκο το νησάκι κι ο αγίος τους έφερε εκεί στο σπιτάκι. Εχάθηκε ο καλόγηρος. Εχτυπήσανε την πόρτα και παρουσιάστηκε άλλος. “Πώς από εδώ, παιδιά;” - “Μας ήφερε ένας καλόγκρος. - Αν τον ιδήτε τόνε γνωρίζετε; - Μπορεί. Θα ιδούμε”. Πήγαινε και είδανε την εικόνα του και τον εγνωρίσανε. Εγυρίσανε το πρωΐ και βρήκανε το καράβι όπως τ΄αφήκανε γερό κι ατάραχο.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Έχει στην Τράφιά ένα μέρος όπου βρέθηκε η εικόνα. Ένας τσομπάνος (λόγγος απάτητος) είχε μια γίδα που δεν έπενε ώστε νερό. Την παρακολούθησε και τη βρήκε να πίνη νερό. Εκεί βρήκε το εικόνισμα (ένα μίκρο, πάλιο, με τα χρονιά επάλιωσε και το 'χουνε χτίσει μέσα στην αγία Τράπεζα, δε φαίνεται). Ο τσοπάνος έδειξε το κόνισμα και το πήρανε να χτίσουν κάπου προς τα κατώ. Μα το κόνισμα έφευγε και ξαναρχότανε στο “Πηγαδάκι” ώσπου έχτισαν έδω την εκκλησία.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Οι ψαράδες γυρίζοντας όταν δεν έχουν βγάλει τίποτε και τους ρωτάνε: Έβγαλες τίποτα; Λένε: Σήμερα είναι της Αγίας θαυματουργής Αμάσηστης και του Πρησμένου!

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ο Άη Χαραλάμπης έδιωξε την πανούκλα και τότες εφτιάξανε την ίδια μέρα την εκκλησία ξύλινη και κατόπι την εχτίσανε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Λάκκα, γιατί έχει λακκιά (ρεματιά 2-3 χιλ). Ίσως έχει σχέση και από τη Λάκκα του Σουλίου, που ήρθαν φεύγοντας τον Αλή πασά. Ήρθε κι ο Δεσπότης Χρύσανθος (Σουλίου), που έσπασε κάποιον κλοιό και του έκοψαν με γιαταγάνι το χέρι κι έμεινε εδώ και έχουν και τα άμφιά του στην Παπαντή κι είναι θαμμένος στην Υπαπαντή. (Υπήρχε πλάκα τάφου). Υπάρχει γυάλινη βιτρίνα με τα άμφια (βλ. σελ. 295) [Σε βιτρίνα=Άμφια Επισκόπου Παξών Χρυσάνθου, αποβιώσαντος το 1848]

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ο παπάς καθώς ελειτουργούσε ο διάκος και τα παιδιά, εμαρμαρώσανε, λένε όλοι κι εμείνανε εκεί μέσα. Κι έκλεισε κι η Αγία θύρα κι εμαρμάρωσε κι εκείνη. Και λένε, πως όταν πάρουνε οι Έλληνες την Πόλη, τότες θα ξεμαρμαρώση η Πύλη και θα αποτελειώσουνε τη λειτουργία.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ήτανε κάποιο κουνούπι και τον επείραζε πολύ τον άνθρωπο και πέθανε. Κι αναγκαζόντανε να κρύβουνται στο λάκκο. Αλλά καμιά φορά δε βαστούσανε και θαφτούντανε ζωντανοί.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

«
1
2
3
4
. . .
10
»