Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 14

Κατά την παράδοσιν ο ναός αυτής των Αποικιών, εν πλημμύρα παρασυρθείς, έτι κατωτέρου εν τη κλιτύι, όπου νύν.

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1918)

Το λιόκρινο είναι ένα φίδι σα χρυσό και λάμπει. Το έχουνε πολλοί ιδωμένο. Έχει ‘ς το κεφάλι δυο κερατάκια και ‘ς τη μέση την κορώνα του βασιλιά. Άμα το ιδής να ρήξης ένα σκουτί από πάνου σου δικό σου κ’εκείνο αφίνει τα κερατάκια και φεύγει. Όποιος τα χει αυτά δε φοβάται ούτε από σφαίρα ούτε από άλλο κακό. (Περί του πόθεν το όνομα λιόκρινο και πως επλάσθη η δοξασία περί κερασφόρων όφεων βλ. Πολίτου Παραδός. σελ. 987. Εν Σοποτώ Καλαβρύτων υπήρχε γραία, ήτις ισχυρίζετο, ότι ήτο κάτοχος τοιούτου κέρατος, όπερ μετεχειρίζετο ως φάρμακον κατά των δηγμάτων των όφεων, προσφέρουσα εις τους δηχθέντας ύδωρ εντός του οποίου έθετε προηγουμένως το λιόκρινο).

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1916)

«Είδε ένα στήθ’ θεμωνιά ο Ζαχαρίας και του ΄γνεφε να παν’»= είδε φάντασμα, όπερ ένεκεν αυτώ να υπάγω, ήτο δε το φάντασμα φταγκάνη κ την ανεραΐδα. Φραγκάκι, το= νεράιδα: «κάτι φραγκάκια, είδε ένα στήθ’ θεμωνιά ο Ζαχαρίας και του γνεφε να πάη».

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1920)

“Ένα άλλο, θυμούμαι, επήγε και ήδιξε τα βούδιαν στογ γιαλό”= έκρον φάντασμα ήλασε τους βούς εις την θάλασσαν.

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1920)

Οι γιαλούδες= θήλειαι δαίμονες και καλές κυράδες

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1923)

Νεραΐδα= η σημερινή νηρηΐς. Τη νύκτα, που πιρπατείς, έχουνε συνάτοι τως τραπέζι και σε πειράζουνε (οι νεράϊδες).

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1918)

καλικατζάρος, ο : έρχεται στριφτί, μπορεί να σε σηκώση= επέρχεται ότι εν μορφή ανέμου περιδενούντος και αναρπάζοντος τα προστυχόντα.

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1923)

Η ανεραΐδα= σημερινή νηρηΐς, αυταί πιστεύεται ότι διέρχονται επί σχοινίον δεδεμένου εναερίως μεταξύ Πύργου και Κάππαρης.

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1920)

Βουρδούλακας, ο (πληθ. οι βουρδούλατσοι) = είναι ένας αγέρας πιστεύται δηλ. μετά θάνατον ότι ο άνθρωπος εις βουρδούλακας επισκέπτεται και οίκον τους συγγενείς του. Ούτω νύκτα τινά προκεχερημένων εν Πιτροφώ εις την οικίαν Περικ. Χρηστίδου ήλθε τα, εκτύπησε του χαλκού της θύρας ενώ ο σκύλος της οικίας εμαίνειο γαυγίζων παλαίσας ο άγνωστος προς τον σκύλον τον κατέρρηζεν εκ της γαλαρίας κάτω εις το χωράφι. Ο Χρηστίδης φοβηθείς δεν εξήλθε της θύρας κατά προτροπήν και της συζύγου του την πρωίαν εγερθείς εύρεν εν τω μέσω της σάλας του ‘’μια σκατούλα’’ εκτεταμένων. Την αυτήν ημέραν μανθεύει πορά της μητρός του ότι ηνωχλήθει κατά την παρελθούσαν νύκτα εν τη κλινη της από κάτι απροσδιόριστον, όπερ επέμενε να τας ξεσξεπάζη τα πόδια και μόνον, όταν αύτης αγανακτήσασα είπεν: ‘’άμε στο διάολο!’’, ηλευθέρη απ’αυτού. Μετά τινα χρόνον ήλθεν είδησις εκ Κ/πόλεως ότι συγγενείς εκ του Χρηστίδου απεβίωσαν εκεί, συνέπτε δε ο θάνατος προς την ημέραν της εν Πιτροφώ εμφανίσεως του βοτρδούλακα.

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1918)

Άτζελος, ο επί χριστιανικής ευνοίας 1) ως υπηρέται του Θεού 2) ως ψυχοπομποί των δικαίων 3) μτφ. επί σωματικής καλλονής ανθρώπου: είναι όμορφος σαν άτζελος. - Είδα τον ατζελό μου ες να κλέψω τη δουλειά = πολλα έπαθον μέχρι ου αποπερατώσω την εργασίαν μου (τούτο κατεγράφη και εις παροιμία)

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1918)

«
1
2
»