Search

Now showing items 1-3 of 3

Το βουνό είνε ατελειώτο. Ένω σωρό αι κορυφαί του. Η μία πίσω από την άλλην. Η μία επάνω από την άλλην. Στο Θυμίαμα στέκεται ο αγωγιάτης και σταυροκοπιέται. Είνε η θέσις που οι παληοί έκαιαν θυμίαμα για να φύγουν η Ξωτικές, που παρουσιάζοντο συχνά, φωτισμένες από τον ήλιο όταν έστρεφε στη δύσι του. Είνε ακόμη, επάνω σε μια πέτρα, καμμένα κάρβουνα και στάχτη από λιβάνι, ένα δυνατό ξόρκι για της νεράϊδες, που είνε γεμάτος ο τόπος, που τόσο δύσκολα περνιέται, χωρίς δρόμους και μόνον με της γιδόστρατες το ένα μέρος επικοινωνεί με το άλλο.

Γεννιώτης, Κ. (1937)

Πέρα, εκεί που ο καταρράκτης απλώνεται και σχηματίζει μια λίμνη, είνε η εξωτικές, άλλες αυτές νεράϊδες, που κρύβονται μέσα στα βράχια και της σπηλιές του ερημότοπου. Ξωτικές λέγεται και η θέσις και Ξωνέρια τα νερά που στάζουν από της γύρω πηγές, έως να φθάσουν το ανήσυχο τρεχούμενο αυλάκι που κυλιέται αέναα επάνω από τα γυμνά λιθάρια στα βάθη της φάραγγος.

Γεννιώτης, Κ. (1937)

Η Δαιμονική είνε άλλη θέσις εκεί κοντά. Ένας αγριότοπος με χαράδρες και κρεμασμένα βράχια. Κάτω βογγάει το ποτάμι, που κυλιέται ανάμεσα στης πέτρες. Εκεί κοντά κατοικούν οι δαίμονες. Το καταμεσήμερο ακούονται τα τρελλά τραγούδια και τα ξεφωνητά των με τα ξεκούρδιστα όργανά των. Παρέκει είνε το Κόνισμα, άλλη θέσις, σ’ αυτή που έχουν βάλει ένα προσκυνητάρι για σύνορο. Εκεί σταματούν οι δαιμόνοι που κατέχουν όλην την κάτω απλωνομένην χαράδρα. Ακόμη δεν έκτισαν εκεί παρεκκλήσι, αλλά και το Κόνισμα έκαμε το θαύμα του. Σταματά το κακό των δαιμόνων και δεν περνούν τον δρόμο.

Γεννιώτης, Κ. (1937)