Search

Now showing items 1-7 of 7

Μια φορά και ένα καιρό, ένας σκύλος και μια γάτα, που ήταν ‘ςτο ίδιο σπίτι έκαναν συνθήκη, να τρώη ο σκύλος τα κόκκαλα από το κρέας και η γάτα από τα ψάρια. Κάμποσο ακιρό έτσι γινότανε, κ’ήταν αγαπημε΄νοι και ευχαριστημένοι, για τη συνθήκη που έκανα. Σαν ήρθε η Λαμπρή ο αφέντης τους ψώνιζε όλο κρέας, καλοπέρναγε ο σκύλος με τα κόκκαλα, μα η γάτα κόντευε να σκάση από το κακό της που δεν έβλεπε καθόλου ψάρι ‘ςτο σπίτι. Πήγε κοντά ‘ςτο σκυλί που είχε μπρός του ένα μεγάλο σωρό κόκκαλα από κρέας, και γέμιζε την κοιλιά του, και το παρακάλεσε να την αφήση να πάρη ένα μεζέ, μου, μου, μου, της έκανε ο σκύλος και της θύμιζε τη συνθήκη, που είχαν κάνη οι δυό τοιυς. Η κακομοίρα η γάτα σαν της θύμιζε τη συνθήκη, τραυειώτανε, και έκανε υπομονή μήπως ο αφέντης τους βαρεθή το κρέας και πάρει ψάρια, και φάη και κείνη που τόσαις μέραις τώρα έτρωγε ξερό ψωμί, του κάκου όμως, ο αφέντης όλο κρέας ψώνιζε, η γάτα πάλι όποτε έβλεπε το σκύλο να τρώη τα κόκκαλα, όλο πήγαινε κοντά του και του γύρευε μεζέ, μα εκείνος όλο της θύμιζε τη συνθήκη, μια, δυο, τρείς, πέντε δέκα, αυτή η δουλειά, απελπίστηκε η γάτα και αρχίζει κχ,κχ,κχ και σκίζει με τα νύχια της την συνθήκη, αρπάζει από το σκύλο δύο κόκκαλα, και πετειέται ‘ςτα κρεμίδια. Από τότε πια σκύλος και γάτα δε μόνιασαν, αν τύχη και ιδή γάτα το σκύλο να τρώη κόκκαλα, και πάει κοντά του μου, αύ, μου,αύ της κάνει ο σκύλος και της θυμίζει την συνθήκη που έγινε κείνο τον καιρό, η γάτα πάλι του κάνει κχ,κχ,κχ και του θυμίζει πως την ξέσκισε. [Άλλην τοιαύτην παράδοσιν εκ Πατρών βλ. εν Παραδ. Αρ. 1001. Ειλημμένην εκ Δελτ.ιστ.εταιρ. 1884 Α σελ. 532 ανατυπωθείσαν εν Εθν,αγαωγή, Αθ 1899 σελ 355). –Εν τη προκειμένη αργεία φέρεται διάφορον το αίτιον της εχθρότητος των σκύλων προς τους γάτους και ελλείπει η εν τη πατραική προσθήκη περί του αιτίου της διώξεως των ποντικών υπό των γάτων, αποδιδομένου εις καταστροφήν υπ’εκείνων εγγραφών των σκύλων, κατεχομένων υπο των γάτων προς φύλαξιν. Πολυπληθείς τοιαύται παραδόσεις απαντώσι και παρ’ άλλοις λαοίς, αι πλείσται δ’όμοιον αίτιον της εχθρότητος των σκύλων προς τους γάτους και τούτων προς τους ποντικούς, αναφέρουσι την καταστροφήν εγγράφων, ως περιεχόμενον δε των εγγράφων αυτών πολλαί μνημονεύουσι συμβάσιες ή διατάξεις περί τροφής. Εκτενώς περι των παραδόσεων τούτων διαλαμβάνουσιν ο J. Bolte Zeitschrift d. Ver. F. Volksk 1911 σελ. 164 -8 O. Dahnardt Natursagen IV 103 109 κε 297. Εις τον πίνακα του Antti Aarne (Vezeichniss d. Marchentypen FFC., 3) ο τύπος των τοιούτων μύθων τάσσεται υπ’αρ. 200]

Σεφερλής, Παναγ. Δ. (1916)

Αν δε δαγκάση οχιά έχεις και παρηγοριά μ' αν σε δαγκάση αστρίτης σιάτα και λιοπάτα

Άγνωστος συλλογέας

Από αλβανόφωνα χωριά του Άργους...
Σιάτα αλβανιστί ονομάζεται η αξίνα και λιοπάτα το φτυάρι. Ότι χρειάζεται δηλαδή δια να ενταφιασθή κανείς...

Mια φορά και ένα καιρό, τα σκυλιά μιανής μεγάλης πολιτείας μάλωσαν με τα σκυλιά της μικρής πολιτείας, και αρχίσανε ύστερα μεγάλο πολέμο αναμεταξύ τους τα σκυλιά της μικρής πολιτείας είδανε πως δεν μπορούσανε να τα βγάλουνε πέρα με αυτό τον πόλεμο, και αποφασίσανε να γυρέψουνε τη βοήθεια από κάτι άλλα γειτονικά τους σκτλιά. Μαζώχτηκαν οι γερόσκυλοι και έκαναν συμβούλιο, να βρούν με τι τρόπο θα στέλνανε το γράμμα, να γυρέψουνε τη βοήθεια, χωρίς να καταλάβουνε τίποτα τα σκυλιά της μεγάλης πολιτείας, και με τι τρόπο να μη βραχή το γράμμα, γιατί όποιο σκυλί θα το πήγαινε, θα πέρναγε από ποτάμι. Φώναξαν και άλλα τρία σκυλιά ‘ςτο συμβούλιο, τα πιο γερά και τα πιο έξυπνα και τα ρώτησαν με τι τρόπο μπορούσε ένα τους να πάη το γράμμα, χωρίς να το βρέξη ένα είπε να το βάλη μέσα ‘ςτο στόμα του κάτω από την γλώσσα του, άλλο είπε να το βάλη μέσα ‘στο αυτί του, και το τρίτο είπε να του διπλώσουν καλά το γράμμα και να του το χώσουν ‘ςτο πισινό του. Έτσι και έγινε και ξεκίνησε αυτό με κατεβασμένη την ουρά του σαν έφτασε και μπήκε ‘ςτο ποτάμι, πνίγηκε γιατί το ρέμα ήταν δυνατό πολύ το πνιγμένο σκυλί το βρήκανε τουμπανιασμένο από το νερό κάτι σκυλιά της μεγάλης πολιτείας, και είδανε και το γράμμα που είχε πεταχτή από τον πισινό του. Και από τότε, ίσαμε σήμερα όταν ανταμώνουμε δυο σκυλιά, μυρίζει το ένα του αλλουνού τον πισινό, κυττάζουνε ακόμη μήπως πηγαίνει γράμμα από κανένα οχτρό του. (Αιτιολογικήν παραδοσιν των Πατρών περί του αυτού θέματος εδημοσίευσα εν Παραδ. Αρ. 1010 εκ Δελτ.ιστορ εθνολ. Εταιρ. 1884 Α’ σελ. 531. Εν αυτή φέρεται άλλο αίτιον οι σκύλοι δια να μη αποθνήσκουν άνευ ιατρικής περιθάλψεως έστειλαν δια κοινού εράνου ένα σκύλον είς την Φραγκιάν να σπουδάση ιατρικήν. Αλλ’εκείνος τους ηπάτησε, επήρε τα χρήματα και δεν επανήλθε, δια να τον ανεύρουν, δε οι σκύλοι οσφραίνονται αλλήλους, φρονούντες ότι ο απατήσας αυτούς θα μυρίζη από γιατρικά. Προς εξήγησιν του ιδιώματος εκείνου των σκύλων υπάρχουσι παρα διαφόροις λαοίς ποικίλαι παραδόσεις, ών η παλαιοτάτη είναι η παρα τω Ρωμαίω μυθογράφω Φαίδρω. ‘Ως ένεστι πλήρη συλλογήν αυτών παρέχει ο O.Dahnardt (Natyrsagen 1912 t. IV σελ. 105 -129)Αλλ’ αι δύο ελληνικαί δεν παρουσιάζουσι ομοιότητα τινα προς ταύτας. Μόνον το εν τη αργεία παραδόσει θέμα της απ΄πωλειας εγγράφου κατά την διάβασιν ποταμού έχουσι πολλαί κοινόν προς αλλήλας. Παρεμφερής δε πως προς μεν την πατραικήν είναι γερμανική τις παράδοσις, προς δε την αργείαν μια λαταυική. Παρα Dahnardt.Στέλλεται σκύλος όπως ζητήση συμβουλήν δι άλλον πάσχοντα σκύλον. Ο ιατρός τω διδεί φάρμακα, αλλ’εκείνος εξαφανίζεται και οι σκύλοι τον ζητούν οσφραινόμενοι αλλήλους, μήπως εις τινά διακρίνουν οσμήν φαρμάκων. Εις ένα πόλεμον βασιλεύς κινδυνεύων να καταστραφή έγραψε προς άλλον φίλον βασιλέα όλα τα μυστικά του καθώς και τον τόπον όπου είχε κρυμμένους τους θησαυρούς του, και έστειλε την επιστολήν, κρύψας αυτήν υποκάτω από την ουράν σκύλου. Αλλ’ο σκύλος ούτος ούτε εις τον βασιλέα μετέβη ούτε εφάνη που, και δια τούτο έκτοτε οι σκύλοι εξετάζουν με το ρύγχος των μη εύρουν την επιστολήν υπο την ουράν τινος εξ αυτών.)

Σεφερλής, Παναγ. Δ. (1916)

«Κει που τις βλέπεις ωραίες και χορεύουνε γίνουνται κλώσσσα με τα πουλιά, κουνέλι κ.α. Βγαίνουν σε σταυροδρόμι. Όποιος τις δη πρέπει να μη μιλήσει, να λέει την προσευχή του και νάχη τίμιο ξύλο, απάνω του. Έξη μήνες έμεινε ένας πατριώτης στο κρεββάτι. Καλά πούταν ένας άλλος δρόμος και πήγε μαζί αν πήγαινε από κει πούταν αυτές «έ αλλοίμονό του.»

Ιωαννίδου, Μ. (1927)

Αυτά όλο το χρόνο κοπανάνε, κοπανάνε, κοπανάνε ένα δέντρο κι όταν ξαναγυρίζουν απ’το δωδεκάμερο, πούναι εδώ, πάν και το βρίσκουνε το ίδιο γερό όπως ήτανε. Ο θεός το κάνει αυτό. Πριν έρθη ο Χριστός βασίλευαν αυτά. Μόλις ήρθε αμέσως κάνανε ένα γαιδουρινό πόδι- τα’άλλο είναι ανθρώπινο. Παρουσιάζονται κάθε χρόνο το δωδεκάμερο, να ειπούμε τη νύχτα γεννιέται ο Χριστός, την άλλη μέρα. Όταν ο παπάς βγαίνει για αγιασμό την παραμονή των Φώτων και λείψει τραγουδάν όλοι, κορίτσια, νέοι: Αιντεστε να φύγουμε γιατί έρχεται τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη πιοτούρα του.

Ιωαννίδου, Μ. (1927)

Εγέρασα παράκαιρα κι ασπρίσαν τα μαλλιά μου, και γνώση δεν εφύλαξα για τα γεράματά μου

Μουτσόπουλος, Γρ.

Αλλού χιονίζει κι' αλλού ξυρίζει

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1963)

Την άκουσα στο τρόλεϋ μια μέρα του Φλεβάρη του 1963. Είπε κάποιος πως κάνει πολύ κρύο, σημάδι πως κάπου αλλού χιονίζει, και είπε την παροιμία ένας νέος κύριος. Τον ρώτησα από που είναι η παροιμία και μου είπε “Άργος, Τρίπολι”...