Search

Now showing items 1-10 of 10

Οι Καλιτσαντέροι ελέγανε οι παλιοί πως ερχόντανε από τη Μύκονο το σαραντάμερο. Ήσαν σαν άνθρωποι, εγυρίζανε τα Χριστουγενόσκολα την νύχτα κ’εμπαίνανε μέσα στα σπίτια. Στην Ικαρία είχαμε σούβλες σιδιρένιες που τις λέγαμε αρφάδια επερνούσαμε σ’αυτές τις σούβλες το κρέας και το ψήναμε γυρίζοντάς το πάνω στα κάρβουνα. Αυτό το κρέας το λέγαμε γιαμπάπι. Όταν ήψηνε το γιαμπάπι ένας Ικαριώτης μπαίνει μέσα ένας Καλιτσάντερος κ’ερώτησε το νοικοκύρη που έφτειανε το γιαμπάπι πως τον λένε. Λέει αυτός με λένε ‘’Απατό μου’’. Εκεί που έψηνε το κρέας φέρνει του Καλιτσαντέρου με το αρφάδι μια στα μάτια. Ο Καλιτσάντερος βγήκε όξω και φώναζε τρέχουν οι άλλοι Καλιτσάντεροι και τον ρωτούν να κάψη ο Θεός το φώς του κ’ η αλαύρα (φωτιά) τα παιδιά ντου’’. Οι άλλοι που τον άκουσαν ότι τον έκαψε ο Απατός του, δηλ. εκάη μόνος, εσηκώθηκαν κ’εφύγανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Τον παλιό καιρό ήτανε έρημος η Πάρος εκεί εφτάσαν οι Αλγκερίνοι που την είχαν αρπάξει από την Μυτιλήνη. Η Αγία Λεσβία εβγήκε έξω στην Πάρο κ’ εκρύφτηκε εκεί στο δάσος. Αφού ερεύνησαν το μέρος οι Αλγκερίνοι και δεν την ευρήκαν έφυγαν. Έμεινε στην Πάρο πολλά χρόνια και ετρεφόντανε με χόρτα, γυμνή. Μετά πολλά χρόνια πήγαν εκεί κυνηγοί. Αυτή τους εφώναξε από μακρυά να της πετάξουν ένα φόρεμα. Της πέταξε ο κυνηγός το ρούχο. Ύστερα του είπε να της στείλει παπά από άλλο νησί να την κοινωνήση. Εν τω μεταξύ απέθανε. Επήγαν τότε Μυτιληναίοι και την πήραν και ήρθαν εξ’ αιτίας του καιρού κι ‘αράξανε εδώ στο Γιαλισκάρι (μικρός όρμος ανατολικά του Αεμνιστού Ικαρίας). Οι Μυτιληνοί εκεί αποκοιμήθηκαν. Οι Καριώτες από συνήθεια που είχαν να κλέβουν επήγαν να ιδούν τι φορτίο είχε το καΐκι. Άκουσαν μια ευωδία να βγαίνη από ένα κιβώτιο. Έκλεψαν το κιβώτιο και είδανε ότι ήταν τα άγια λείψανα μέσα. Αρπαξανε το κιβώτιο και πήγανε ψηλά από την παραλία σ’ ένα βαθορούμανο (= βαθύ λαγκάδι με δάσος) κοντά στο χωριό Μάραθο. Εκεί χώσανε την κάσα κάτω από μια καμάρα (γέφυρα πέτρινη). Οι Μυτιληνοί έψαξαν να βρούν το λείψανο, σαν δεν το βρήκαν έφυγαν για Μυτιλήνη. Μετά παρέλευσι πολλών ετών ένας στο Μάραθο είχε μια σκύλα η οποία εγέννησε στο μέρος που ήταν η κάσσα. Αυτός που είχε την σκύλα ωνειρεύτηκε να πάη να πάρη τη σκύλα από το μέρος που εγένησε. Αυτός δεν μπορούσε να βρή το μέρος στο βαθύ ρουμάνι. Τότε έδεσε ένα σακκουλάκι με άχερα στο λαιμό της σκύλας. Όταν πήαινε η σκύλα σκορπούσαν λίγο λίγο τα άχερα. Αυτός τότε εκοίταξε τα άχερα πως είχαν πέσει και επήγε κι ανακάλυψε το μέρος κ’ έτσι ευρήκε και το λείψανο. Στο μέρος αυτό έχτισαν τότε την Εκκλησία της Αγίας Λεσβίας που υπάρχει ακόμη σήμερον. Είναι μοναστηράκι. Εκεί βρίσκονται και τα λείψανα της

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Το χόρτο που έχει ακάνθες, το λέμε άγκαθο. Όταν το κόψουμε βγάζει κόκκινο σαν αίμα, και πιστεύουμε ότι μ’αυτό εκάμανε το στεφάνι του Χριστού και το κόκκινο το πήρε από τότε. Είναι το αίμα του Χριστού.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Τον Παλιό καιρό που ήταν στην Λαγκάδα, ψηλά στο βουνό, στην περιοχή του Πάπα, νοτιοδυτικά από τις Ράχες, ήταν ένα μέρος κλειστό που κατοικούσαν οι Καριώτες για να μην τους βρίσκουν οι Αλγκερίνοι ήταν ένας που έκοψε την πίττα, τον λέγανε Μπινίκο. Το παιδί του έφαγε το φελλί (μερίδα) που είχε κόψει για το μουσαφίρη, αν επήαινε κανένας. Ο πατέρας εθύμωσε κ’ εκυνήγησε το παιδί να το πιάση. Όσον έτρεχε αυτός δεν μπορούσε να το φτάση. Τελευταία ενευρίασε. Μετά πολύ κόπο όταν το ‘φτασε, όπως ήταν θυμωμένος το σφαξε. Το άφηκε εκεί να το φάνε οι αγριόχοιροι. Επέρασε ένας άλλος και το σήκωσε και το ‘βαλε σε μια σκελά δένδρου. Ύστερα τον πατέρα του παιδιού την πήγανε στο δικαστήριο. Ο δικαστής τον ρώτησε γιατί το ‘σφαξε το παιδί. Εκείνος απήντησε – «είναι το κατρουλιό μου» κι’ ό,τι θέλω το κάνω.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Στο χωριό Μάραθος εγίνηκεν μια κλεψά. Κάποια ήχασε ένα γουρούνι. Πήγαν κ' εγύρευαν τον κλέφτην κ' ευρήκανε ένα που είχε ψημένο ένα κατσικάκι και το τρώγει. Ήρθασι σε φιλονικία κ' εσκοτώθησα κ' οι δυο και ο κλέφτης και ο άλλος ο τσιμπίδης που εγύρευε τον κλέφτη. Εκατακόπησα με τα μαχαίρια. Σ' αυτό το μέρος ακούανε όσοι περνούσαν φωνές τη νύχτα. Οι φωνές αυτές ελέγανε - “άδικα”.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Στον Περδίκκη (χωριό προς τον Άγιο Κήρυκο) ήτανε μια φορά ένα μικρό τσομπανάκι (βοσκός) επήγαινε κάθε μέρα στα γελάδια. Η μάννα του του έβαζε μέσα στο φυλάκι (σάκκος από δέρμα κάθε μέρα πίττες. Το παιδί αδυνάμιζε (εγίνετο αδύνατον, ισχνόν). Η μάννα του το ρώτησε: - «Παιδί μου εγώ κάθε μέρα σου βάζω πίττα, γιατ’ είσαι τόσο αδύνατο, μήπως σου το τρώνε άλλα τσοπανάκια;». Λέει το παιδί – «Δε μου το τρώνε άλλα παιδιά. Έρχονται κάτι γυναίκες βγάλουν κάτι τούλια ποπάνω τους και χορεύγουσι και μου τρώνε και την πίττα. «Το παιδί αυτό βαστούσε ένα λυράκι κ’ έπαιζε΄. Κατόπιν του λέει η μάννα του – «Άμα ιδής και έρθουν και χορεύγουν να ιδής ποια είναι η πιο όμορφη, να της πάρης από την κεφαλή το τούλη και να την φέρης εδώ. Την επήρε και την επήγε στο σπίτι και την έκαμε γυναίκα του κ’ έκαμαν παιδί. Ύστερα έφυγε και πήγε σε ταξίδι και το τούλι το κλείδωσε μέσα σ’ένα σεντούκι. Λέει της μάννας του – «Να μη σκεφτής να της δώσης το τούλι γιατί θα ποθάνω, δε θα βαστήξω». Μια μέρα είχασι χορό και της είπε η γριά. – «Πήγαινε κόρη μου και εσύ να διασκεδάσης». Λέει της: - «σα μου δώσης ‘κείνο που ‘ναι μέσ’ στο σεντούκι». Την παρακάλεσε πολύ και τότε η γριά πάει και ξεκλειδώνει και της το δίδει. Έβαλεν αυτή το τούλι και λέει της γριάς – «Με βλέπεις; Λέει η γριά. – «Όχι!» Κατόπιν αυτή έφυγε και παράτησε και το παιδί. Ερχόντανε όμως και το βύζαινε και η γριά δεν την έβλεπε. Ύστερα που ήρθε ο άντρας της ερώτησε τη μάννα του που είναι η γυναίκα του. Λέει του πως με γέλασε και της έδωκα το τούλι. Από λίγες μέρες ο γιός της γριάς απόθανε. Το παιδί αυτό της Καλομοίρας εμεγάλωσε και ήρχοντον στις Ράχες κ’ εδικόνευγε (=επαιτούσε) αλλά ήτανε χαζό το λέγανε Καλόμοιρο.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Οι κάτοικοι που μένουν στις Ράχες εξ αιτίας των Αλγερινώ εκαταφύγανε στη Λαγκάδα (τοποθεσία νοτιοδυτικώς της Ικαρίας). Και από κει ήρθανε πάλι εδώ στις Ράχες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ένας επήε να βάλη το φέγγαρι μέσα στο κόφινι και τον ερρούφηξε το φεγγάρι και από τότε είναι εκεί μέσα ο άνθρωπος με το καλάθι.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Εδώ έπεσε μια φορά χολέρα κ' εφύγανε οι γέροι, δηλ στου παππού μου τα χρόνια, κ' επήαν κ' εσηκώσαν στον Νά (στον ναόν της Άρτεμης) το άγαλμα και του δώκαν κ' επήεν μέσ' στη θάλασσα. Πειδής το άγαλμα αυτό ήτανε βουρβούλακας κ' έτσι κι ήσπασε η ασθένεια.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Μια φορά στην περιφέρεια της Μεσσαριάς ήτανε ένας που είχε βγη από πλοίο εκεί εξόριστος. Αυτός εκρυβότανε σε μια σπηλιά και τη νύχτα έβγαινε κ’ έκοβε στάχυα από το χωράφι κ’ έτρωε. Ο νοικοκύρης είδε τα φαγώματα κ’ εθάρειε πως τα τρώει λαγός. Εφύλαξε τη νύχτα για να τον πιάση το λαγό και έπιασε τον άνθρωπο αυτό. Τον πήρε ύστερα στο σπίτι του και τον έκανε γαμπρό. Του δώκανε το παρατσούκλι Λαγός, επειδή ο ιδιοκτήτης εκυνηγούσε να πιάση το λαγό που του έτρωε το σιτάρι. Απ’ αυτό το λαγό είναι οι Λαγουδάτοι που κατοικούν στον πολύκαρπο (στο συνοικισμό Μαντριά). Η ιστορία αυτή θα ‘ναι από καμμιά 300αριά χρόνια.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Search

Filters

Οι κάτοικοι που μένουν στις Ράχες εξ αιτίας των Αλγερινώ εκαταφύγανε στη Λαγκάδα (τοποθεσία νοτιοδυτικώς της Ικαρίας). Και από κει ήρθανε πάλι εδώ στις Ράχες.

Ένας επήε να βάλη το φέγγαρι μέσα στο κόφινι και τον ερρούφηξε το φεγγάρι και από τότε είναι εκεί μέσα ο άνθρωπος με το καλάθι.