Search

Now showing items 6251-6255 of 6255

Ολίγο παρά κάτου απ’ τη Δίβρη υπάρχει ένα φυσικό γιοφύρι, τρία σχεδόν μέτρα πλατύ και περνάνε οι διαβάταις από το ένα μέρος στο άλλο. Ενώνει δυο βουνά. Το γιοφύρι λέγεται Διαβολογιόφυρο, γιατί κατά το μύθο το έφτιασε ο διάβολος με άλλους μαζί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μια φορά κατά τα δωδεκαήμερα παρουσιάστηκε σ’ ένα μύλο ο διάβολος και ο μυλωνάς τον εκατάλαβε και τον εκαλόπιασε και του έγραψε με το ζερβί του χέρι έναν σταυρό στο μέτωπο και έτσι τον έκαμε να μείνη ‘σαν άνθρωπος. Ο μυλωνάς τον επήγε στο σπίτι του για να κάνη δουλειαίς και ό,τι τον εδιάταξε το έκανε αμέσως ως και της πλέον δύσκολαις δουλειαίς. Τον έβανε και έφτιανε αυλάκι στο πλέον δύσκολο μέρος, για να ποτίζη τα χωράφια του και κοντά στ’ άλλα έφτιασε και το διαβολογιόφυρο μαζύ και με άλλους διαβόλους. Η μυλωνού, για την ατυχία του μυλωνά, το μεγάλο Σάββατο για να καθαρίση τον υπηρέτη, έπιασε και τον έλουσε και έπλυνε και το σταυρό που είχε στο κούτελο και έτσι ο διάβολος έγινε πάλι διάβολος και όταν έφευγε έκλασε και είπε «Όπου η πορδή μου εκεί και ό,τι έφτιασα» και αμέσως εχαλάσανε τ’ αυλάκια και ό,τι άλλο είχε φτιασμένο και μόνον το γιοφύρι δεν εχάλασε, γιατί ο μυλωνάς είχε σκαλισμένον μ’ ένα μαυρομάνικο μαχαίρι απάνου σ’ ένα λιθάρι του γιοφυργιού ένα σταυρό.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ολίγο παρακάτου από το Γυφταπήδημα, στην Παλκοδερβινή (ερείπια χωρίου εγκαταλειφθέντος) πλησίον της αρχής του Πηνειού, εις τη ρίζα βουνού, υπάρχει μια μεγάλη τρούπα που δεν ευρέθη να έχη πάτο και μέσα σ’αυτή κατοικεί ένας δράκοντας, όταν ήτανε ακόμη το χωργιό η Δερβινή άμα οι χωργιανοί κατά της γιορτάδαις εμαζονόσαντε και εστένανε χορό, έβγαινε, χωρίς να τον βλέπουνε και άρπαζε την ωραιότερη κόρη του χωργιού και έμπαινε στην τρούπα του. Επίσης πολλαίς φοραίς έπερνε και τον ωραιότερον νέον. Μια Κυργιακή εκεί ‘που εχορεύανε, ήτανε και μια ώμορφη παπαδοπούλα. Το στοιχείο εβγήκε και την άρπαξε και είπε : < ‘Aν αστράψη και βροντήξη Παπαδοπούλα θέ να λείψη>. Για τούτο οι χωρικοί αφήσανε το χωργιό τους και επήγαν ολίγο παραπάνου και έχτισαν νέο χωργιό τη Δερβινή κοντά στη Νουσά. Πιθανώς αφορμήν του μύθου να’έδωσαν δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις, εξερχόμενα εκ της ο πής εκείνης, εξ ών απέθνησκον πολλοί ή και πλησίον λημνάζοντα έλη την ποταμών δια της αναπτύξεως των γνωστών ήδη ανωφελών κωνώπων.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Η ανεράΐδαις κατά την λαϊκήν πρόληψιν, είναι πνεύματα ή αερικά, τα οποία παρουσιάζονται ως γυναίκες και αναμιγνύονται εις πολλά γυναικεία έργα, ίδιως εις την υφαντικήν και την θροφήν των μεταξοσκωλήκων, την οποίαν παντοειδώς βλάπτουν, διότι κλέπτουν τα κουκούλια ή σκοτώνουν τους μεταξοσκώληκας και άλλας ζημίας προκαλούν, ιδίως όταν ούτοι αναιβαίνουν στο κλαρί για να φτιάσουν τα κουκκούλια τους. Κατά την Ανεράϊδων αι χωρικαί γυναίκες αίτινες ειδικώς θρέφουν, μεταχειρίζονται πολλά μέσα και ξόρκια και καλοπιάσματα και της ονομάζουν, Κυράδες, (τας Ευμενίδας των αρχαίων) και παραθέτουν εις τον τόπον της θροφής διάφορα δώρα, ως χρυσαφικά διάφορα (γυναικεία κοσμήματα), ωραία φορέματα, κοντογούνια, χρυσοκέντητα, φέσα με χρυσή φούντα κ.τ.λ. ως φύλακα δε κατασκευάζουν ομοίωμα γυναικός και το τοποθετούν εις το δωμάτιον της θροφής, ως φόβητρον, διότι πολλαίς νεράϊδαις κλέπτουν όλα τα κουκκούλια και τα μεταφέρουν εις τα σπήλαια εις τα οποία κατοικούν. Επίσης όταν πρόκειται να κλαρώσουν τα σκουλήκια, καταβαίνουν εις την παραλίαν και μ’ ένα αυγότσουφλο από μαύρη κόττα παίρνουν θάλασσα από σαράντα κύματα και το βάζουν σε μια μποτύλια και την κρεμάνε ύστερα μέσα στο μέρος όπου είναι η θροφή. Όταν θα πιάση το νερό της θάλασσας δεν πρέπει να μιλήση. Ο λαός τας αράχνας τας οποίας βλέπει εντός σπηλαίων ακατοικήτων, επί βράχων αποτόμων καλεί υφάσματα των Νεράϊδων, Νεραϊδογνέματα. Η Νεράϊδαις στήνουν χορούς και χορεύουν την νύκτα. Οσάκις δε πνέει σφοδρός άνεμος και βουΐζει και σουράνε τα κλαδιά των δένδρων, οι χωρικοί νομίζουν ότι ακούουν τα μουσικά όργανα των Ανεράϊδων που χορεύουν. Όποιος αλαφροΐσκιωτος, ως προείρηται, κατορθώση απάνου στο χόρο να αρπάξη το μαντήλι μιας Νεράϊδας, την κάνει δική του και την έχει υπηρέτριαν και σύζυγον. Εάν όμως κατορθώση αυτή ναν το κλέψη, γυρίζει πάλιν εις τα βράχα και γίνεται αερική. Ως και εν τοις πρόσθεν είρηται, φημίζεται ότι οι πρόγονοι των Μαυρομιχαλαίων ήσαν αλαφροΐσκιωτοι και ένας εξ΄αυτήν επήρε το μαντήλι μιας Νεράϊδας και την είχε του χεργιού του και έκαμε μετ’ αυτής και παιδιά ωραιότατα και δια τούτο οι Μαυρομιχαλαίοι είναι όλοι ωραίοι και ονομάζονται Νεραϊδογεννημένοι. Η Νεράϊδαις θεωρούνται υπό του λαού ως ωραιόταται και δια τούτο πάσα ωραία γυναίκα λέγεται Νεράϊδα. Η περί Νεράϊδων πρόληψης είναι παναρχαία, σύγχρονος σχεδόν των ανθρώπω και δια τούτο άπαντες οι αρχαίοι λαοί την πιστεύουν.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Μια φορά ένας Τούρκος επήγε σ’ ένα ζωγράφο και είδε που είχε ζωγραφισμένον ένα γέροντα Άγιον και δεξιά του και αριστερά του είχε τον άγιον Γεώργιον και Άγιον Δημήτριον καβελαραίους, και τον ερώτησε ποιος είναι αυτός ο γέρος. Ο Ζωγράφος του είπε πως είναι ο Άγιος Νικόλαος. Τότε τον ερώτησε ο Τούρκος, τι τον θέλεις αυτόν το γέρω;» - «Τον θέλω, του είπε ο ζωγράφος, να μου φυλαή το σπίτι μου». Ο Τούρκος του λέει : «Σαν είναι έτσι, φτιάσε μου κ’ εμένα έναν τέτοιον». – Ο ζωγράφος τον έφτιασε και τον ‘πήρε ο Τούρκος και τον έβαλε στο σπίτι του και εξένοιασε από κλέφταις. Του άναβε το καντήλι του τακτικά και του έλεγε να φυλάει το σπίτι. Μετά κάμποσο καιρό, επήγαν τη νύχτα κλέφταις στο σπίτι του και δεν τον άφησαν τίποτα. Άμα εξύπνησε ο Τούρκος και είδε το σπίτι του γδυμένο, λέει του Αγίου Νικολάου : «Πού είχες το νού σου, γέρω; Καλά ετούτοι οι δυό (ο άγιος Γεώργιος και ο άγιος Δημήτριος) είναι νέοικ’ επήγαν να συγυρίσουν τα αλογά τους, άμ’ εσύ τι έκαμες; Φρόντισε, του λέει, να μου εύρυς τα πράγματά μου, γιατί θα σε σκίσω με το τσεκούρι και θα σε κάψω» - Τη νύχτα σηκώνεται ο Άγιος και πηγαίνει και βρίσκει τους κλέφταις και τους λέει : «Να πάτε τα πράγματα του Τούρκου και ναν τα βάλετε στη θέσι τους, γιατί θα σας φανερώσω και θα σας κρεμάσουν. Πράγματι οι κλέφταις, από το φόβο τους, επήγαν τα πράγματα του Τούρκου και τα έβαλαν στη θέσι τους όπως ήσαντε τη νύχτα. Όταν εξύπνησε ο Τούρκος το πρωί και είδε τα πράγματα του όπως τα είχε βαλμένα και δεν του έλλειπε τίποτα, γυρίζει και λέει του Αγίου : «Αφερίμ, γέρω, τώρα θα σου ανάψω πάλιν το καντήλι σου, (διότι μετά την κλοπήν δεν το άναψε) και θα βαφτίστώ κ’ εγώ Χριστιανός, γιατί βλέπω ότι φυλάς καλά» και όντως εβαφτίστηκε ο Τούρκος.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κατά τα δωδεκαήμερα δεν πρέπει να μπαίνουν στους μύλους οι σεληνιαζόμενοι, η υστερικαίς γυναίκες που πάσχουν δηλ. από μητρικά, από συχνόν πονοκέφαλο και από άλλα νοσήματα νευρικά, γιατί ο διάβολος κάθεται μέσα ως νοικοκύρης επειδή αυτός εκίνησε πρώτος το μύλο και τον κάνει πολλαίς φοραίς και αλέθει μόνος του χωρίς το μυλωνά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

«
1
. . .
623
624
625
626

Search

Filters