Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Αναθεμά τουν πώπγιασι αυτά τα τρία Σαββάτα, την Κυριακή κι τη Τυρ' νή κι του Αγιού Θοδώρου

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Πγιάνου = εργάζομαι

Ανιβουλάρ' κου του νιρό

Ανδριώτου, Ελ. (1930)

Λέγεται περί του πείσμονος, ο οποίος εννοεί να γίνη το δικό του και ας είναι παράλογον

Απορρηξιμιό καράβι σ' αγαθό λιμνιώνα

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Αυστάϊδις, οι: Άγριοι άνθρωποι με ένα οφθαλμόν εις το μέτωπον, οίτινες κατά τας παραδόσεις των Σαμοθρακών έζων εις τα δυσπρόσιτα όρη της νήσου και έβλαπτον παντοιοτρόπως τους κατοίκους έως ότου ανεκαλύφθη η πυρίτις, οπότε εφονεύθησαν.

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Βυϊχός

Βυϊχός (= βρύχος) = Λόφος άγριος και όντας εν χειμώνι βρυχόμενος. Επί του λόφου τούτου εξάθωτο "ο Θεγός γέναν κιό" (= έναν καιρό).

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Βυϊχός

Βυϊχός= βρυχός, λόφος άγριος και όντως εν χειμώνι βρυχώμενος. Επί του λόφου τούτου εκάθετο ο θεγός έναν καιρό.

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Γ’λλού, η: Τέρας των παραμυθιών με ανθρωπίνην μορφήν κατά την ημέραν. «Γούλη μία γίν’του άθιιπους κι σα νύχτγιαζι γιν’ταν Γ’λλού κι έπνιγι τ’ μπαμπά τ΄τα πάατα.»

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Η ζdικνιά κι η ζbιθιριά του πρώτου χρόνου χαίριτι.

Ανδριώτη, Ελ. (1946)

Η μιγάλους η γάμους θέλ' ντούμπανα κι η μικουός σουρλουντούμπανα

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Σουρλουντούμπανα = ορχήστρα πλήρης αποτελούμενη από τύμπανα και άλλα όργανα

Ιγώ γείμι λ'γουδήκα του παάμα

Ανδριώτου, Ελ. (1930)

Ασθενές, ελλειπές

Κατά το γ'ούν' και τα γόοσια

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Κατά τον χοίρον και τα γρόσια

Η λιβέτ'ς (Ο λεβέντης)

Μνια φουά κι’ ένα κϊ’ο γ-ήντου μέσ’ στα βάαχια τ’ς Σαμαθαάκ’ς γι-ένας παίδους, π’δε μιταείχι δεύτιουν κι ζ’λιβιντγιά, για τίτου ντουν λέγαν λιβέντ’. Αυτόν ντου παίδου ντουν γείδι κι ντουν αγάπ’σι η θυγατία τ΄ μπασιά π’ κάν’νταν στ’ Φουνιά ντου Πύυγου. Δωντούν είχι, κει ντουν είχι ντ’ αγκάαστουσι. Σαν ντου μάθαν τ’ αδέεφγια της, ντη γείπαν: «Έδγια(1) αα μας μουλουγήγ’ς ποιος ένι αυτός π’ σ’ αγκάστουουσι...

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Να ιξ' η Απρίλης δυο νια κι η Μάς ακόμα γι ένα να χάιτι η ζιβγουγιάτ'ς απόχ' στη γη σπαρμένα

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Νικριγές μύρ'σι του πιδί

Ανδριώτου, Ελ. (1930)

Φαίνεται ετοιμοθάνατον

Του Σαακ' νουπήδημα

Ντου παλιό κϊό τς’ Σαμαθαάκ’ς τα βνά καθόνταν Αφστάϊδις(2), γ-ήντου αψ’λοί κι γείχαν γι-ένα μάτ’ καταμισιού στου πουώσουπου. Συμπαίναν ντ’ νύχτα μέσ’ τς’ μάντιις κι τα πνίγαν ούλα τα πα κι πίναν του αίμα τς. Τίτου του κακό βάσταξι ίσια μι ντου κϊό π’ βγήκι του μπαούτ’. Μι του μπαούτ οι κιαχαγιάδις τσοι ξεπατώσαν γούλ’ κι δεν απόμνι ρίπουδου(3). Γι-ένας απ’ αυτοίν τς’ Αφστάϊδις σέμπκι μνια νύχτα ζ’...

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Ο λύκος κι' αν εγέρασε κι' άλλαξε το μαλλί του ούτε την γνώση τ' άλλαξε ούτε την κεφαλή του

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Σαν θέλ' η νύφη κι η γαμπρός, γαϊδάροι συμπεθέροι

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Τα κατακ'τάμινα σκύλ' κι γάτις

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)

Κατακείτουμ' = κείτομαι εις την γην

Το πήρε γιαμπί

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Τόπακας, ό : φάντασμα ασπροντυμένο που κατοικεί στις ρεμματιές και ρίχνει πέτρες σ'όποιον περάση τη νύχτα.

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1941)