Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Λουκάτος, Δ."
-
Σπίτι όσο χωράει το κεφάλι σου, και πράμα όσο βλέπει το μάτι σου.
Λουκάτος, Δ. (1952)πράμα, κτηματική περιουσία. Συμβουλή παλιότερη για κάθε χωρικό. -
Στάθηκε κλαρίνο
Λουκάτος, Δ. (1939) -
Στείλτο συ κι ξέρω γω ποίς το δίν'.
Λουκάτος, Δ. (1959) -
Στενοχωρημένη η φακή, νερό δεν είχε κ' έβραζε.
Λουκάτος, Δ. (1952) -
Τα κάμι ζενεχάτι εν ο ταμbουράς μάθε τα, τσαί κρέμασ' τα σ' α γωνία
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτος, Δ. (1951)Η πιο δύσκολη τέχνη είν' ο τάμπουρας. Μάθε τον και κρέμαστ' τον σε μια γωνιά. Ο άνθρωπος πρέπει χωρις άλλο να ξέρει μια τέχνη στην ζωή του, οποιαδήποτε, για ώρα ανάγκης. -
Τα πέσου το κόμμα σάμ' έν' εμωσμένο, έχω πουά τόστοι. σαμ' 'α νdα γριτσήσουν του έν bεζό, κανείς τζο ρωτά με.
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτος, Δ. (1957)Τόστης=φίλος. Το μέσα κελλάρι σαν είναι γεμάτο, έχω πολλούς φίλους. σα θα το γρικήσουν πως είναι αδειανό, κανείς δε με ρωτάει. -
Ταινία έχεις μέσα σου και δε χορταίνεις
Λουκάτος, Δ. (1958) -
Την αλεπούν τη εγδερνάνε και τη ρωτούσαν πως περνάει κι είπε: "από το σώγαμπρο καλύτερα"
Λουκάτος, Δ. (1959) -
Το ζεστό νερό κ' η στάχτη κάνει το σκουτί κι αστράφτει.
Λουκάτος, Δ. (1952) -
Το καινόργιο σπίτι, τον πρώτο χρόνο τ' οχτρού σου, το δεύτερο του δικού σου, και τον τρίτο του λόγου σου.
Λουκάτος, Δ. (1952)Επειδή τα νέα σπίτια έχουν υγρασία κ' ελλείψεις, καλό είναι ν' αργή κανείς να κατοική ο ίδιος μέσα. -
Το σπίτι θέλει να 'χη αντρός δύναμη.
Λουκάτος, Δ. (1952)Θέλει να 'χη πρέπει να 'χη. Να υπάρχη δηλ. πάντα ένας άντρας που να κυβερνάη. -
Το σπίτι ξεσκεπάζεται δύο φορές, στη χαρά και στο θάνατο
Λουκάτος, Δ. (1952)Γιατί τότε μπαίνουν ελεύθερα οι γείτονες κι ο κόσμος μέσα στο σπίτι, και βλέπουν τις ελλείψεις του. -
Το στανιό και τ η βία ο Θεός τα δωκε.
Λουκάτος, Δ. (1952) -
Το τ'αζόν dο βdόκκο το νερό κρατεί τα κρούσκο.
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτος, Δ. (1951)Ταζός= Καινούργιος Το καινούργιο σταμνί κρατεί κρύο το νερό. Το βdόκκο ή ΄βdόκκα ήταν στάμνα για νερό από ξύλο κέδρου. Μοσχοβολούσε, κι όπως ήταν δουλεμένη, κρατούσε κρύο το νερό. -
Τόσο θα φκιάσω το σπίτι μου το χειμώνα!
Λουκάτος, Δ. (1956)[Το λέει] ο σκύλος, που όλο το καλοκαίρι ξεντώνεται. Μα έρχετ' ο χειμώνας και δεν έχει φκιασμένο τίποτα, και κρυώνει. -
Τον εστείλαμε για μαμή και γύρισε στα βαφτίσια.
Λουκάτος, Δ. (1959) -
Τον κάθε άνθρωπο πρέπει ναν τόνε δης πως είναι και μες στο σπίτι του.
Λουκάτος, Δ. (1952)Για να τον γνωρίσης όχι μόνο σα νοικοκύρη, αλλά και σαν άνθρωπο, χωρίς την εξωτερική του προσποίηση.