Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Παναγιωτίδης, Δ. Α."
-
Το παπί και το χηνάρι του διαβόλου το ζευγάρι
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902) -
Το πήρε ο διάολος το πήρε. Εδώ και στο Βραχώρι
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Όταν εκί ζητήματος τινος θυμώση τις λέγει μετ' οργή τον πρώτον στίχον τότε ο μετ' αυτού συζητών επίσης οργίλως απαντά διά του δευτέρου και σημαίνει: όχι και τόσον που λέγεις αλλά παρέκει ακόμη -
Το πολύ το Κύριε ελέησον το βαρειέται κι' ο Θεός
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902) -
Το ροΐ με το λάδι τρώει και τα ρακόφυλλα
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Όταν τις είναι πλούσιοςκαι ισχυρός κάμνει ότι θέλει, όπως το πολύ έλαιον καθιστά εδώδιμα και τα ευτελή χόρτα -
Το σκατό πίτα δεν γίνεται
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Ο μικρός και αναξιος δεν δύναται να γίνη μέγας -
Τον είχε ραγιά και τον έκανε αγά
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Όταν αντί να βλάψη τις τινά μάλλον τον ωφελεί -
Τον κάμπο ράχη έκανε
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902) -
Τον τρώει η Μοίρα του
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Επιμένει, ει' τι όπερ θα του φέρη κακόν -
Του βήκ' ανάλυμα
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία : Επί των μη δνηθέντων ν' απολαύσωσι τι ανέτης ενικα επελθίσος εως εκ τούτον δυστυχίας -
Του βήκ' από την μύτη
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902) -
Του βήκ' τόγιν' α
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία : Επί των μη δνηθέντων ν' απολαύσωσι τι ανέτης ενικα επελθίσος εως εκ τούτον δυστυχίας -
Του είπ' ο διάβολος ώρα καλή
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Όταν τινος βαίνων κατ' ευχήν αι υποθέσεις και προκαλεί τον φθόνον και θαυμασμόν τινός -
Του κλέφτ' οι ορκοι και της πουτάνας τα κλάϋματα δεν πιστεύονται ποτές
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902) -
Του κώλου δούλεψες μάστορα, χρευτεύοντας θα πάρης τους παράδες
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Όπως τις εργάζεται ούτιν και ανταμείβεται. Οι κτίσται εργάζονται καθήμενοι κ' ως επί το πλέιστον ούχι ειλικρινής διος και μετά δυσκολίας λαμβάνουν την ανταμοιβή των -
Του παίρνω το αμανέτι
Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)Ερμηνεία: Τον φονεύω, τον καταστρέφω, του παίρνω κυριολεκτικώς την ψυχή, το αμανέτι που του έδωσεν ο Θεός και που έχει να του το επιστρέψη. Δίο και αμανέτι, ενέχυρον η ψυχή