Browsing by Place recorded

Η αλουπού είχε αργατειά και κείνη ακριδολόγαγε

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Προς της αμελούντας τα ίδια έργα

Η καλή γειτόνισσα κάνει καλή νοικοκυρά

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Διότι αυτή φοβούμενη τας εκκρίσεις της γειτόνισσας προσέχει είς ότι λέγει και πράττει

Η κόττα πίνει νερό, κοιτάει ς' το Θεό

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Η ξένη έγνοια γερνάει μερικούς

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Ερμηνεία: Επί των μωρών πολυπραγμόνων

Θα κάμης; Θα λάβης, κοιλία μη σε πονέση

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Θα φας το κέφαλι σου

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1894)

Ερμηνεία: Η πράξις σου αυτή σε άγει εις απώλειαν

Θέλει η μάνα μας, τα κάνει ο τάττας μας

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Έκων πάσχω κ' όμως μεμψιμοιρώ

Θέρος, τρύγος, πόλεμος

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Ότι εν θέρει κ΄ τρυγωτο εντόνως πρέπει να εργάζεται τις

Κάθε κάβουρας στην τρούπα του είναι δυνατός

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Κάλλιο το μάτι σου πάρα τ' όνομά σου

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Κάποιον επομπεύανε στο παζάρι και κείνος έλεγε, Σωπάτε, μην το μάθουνε στο σπίτι

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Κάραβας. Μέρη βουνού. Μυθολογείται ότι ενταύθα ήτο άφθονον ύδωρ και επνίγη το εντεύθεν διαβαίναν ρηγόπουλο. Η δε ρήγισσα, η μήτηρ δηλονότι του ρηγοπούλου, οργισθείσα έσβυσε την πηγήν δια λέβητος έχοντος τεσσαράκοντα λαβάς. Το δ’ύδωρ μη έχου διέξοδον διέλυσεν έσωθεν την επί της πηγής προσκλίνουσα κορυφήν του όρους Κοντρί, ήτις επιπεσούσα κατέχωσε του λέβητα και την πηγήν, το δ’ύδωρ ανέβλυσε πόρρω της...

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1894)

Κατά μάνα, κατά τάττα, κατά υιούς και θυγατέρα

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Κόρακας κοράκου μάτι δε' βγάνει

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Κοντός ψαλμός αλληλούϊα

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Είτε μέγα είτε μικρόν το πράγμα είναι, η εργασία πάντας αναγκαία προς επίτεξιν

Μάνι μάνι

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Σπουδή, συντόμως, ταχέως

Με τα πίτουρα ανακατώνεσαι θα σε φάνε οι κόττες

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Με το μεγαλύτερό σου σκόρδα μη φυτέψης

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Μου 'κοψε τα ήπατα

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1894)

Ερμηνεία: Με καταλύπησε, με κατέστησε δυστυχή

Μπούλα: Ούτω λέγομεν αφηρημένον τι, δι’ ου εκφοβίζομεν, τους μικρούς παίδας μορμώτινα

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1894)