Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 5101-5120 από 142579

Τα καλικαντζόνια έρχονται του Χριστού το άλλο βράδυ και πάνε στη γωνιά και κατουράνε. Παίρνουνε χαμολιό ξεχώνουν τη ρίζα που βρωμάει και την βάβουν στη φωτιά και καίει για να λένα τα καλικαντζόνια : Χαμολιός μυρίζει εδώ να χαθή τέτοιο χωριό! Σαρώνουν τη γωνιά και μαζώνουν τη στάχτη για να ιδούν αν θα κατέβουν τα καλικαντζόνια ν’αφήκουν αχνάρια και να σκορπίσουν τη στάχτη. Κάθουνται ως την Πρωτάγιαση,...

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)
Οι Καλλκατζάρ’ μας παίρναν τις κούκλες. Είχαμ’ κούκλες και μας έλεγεν η μάνα μας ‘’να τις κρύψτε να μη τα πάρ’ν οι Καλλκατζάρ. Και τα’νύχτα να μη βγαίν’τε όξω πριν λαλήσουν οι πετ’νοί. Μια πήγε στο bοταμό και γελάσκε και πήγε πρίν λαλήσουν οι πετνοί. Και τ’bήραν οι Καλλκατζάρ και τη γδύσαν και τη bήραν στο χορό και χορεύαν μόνε κώλ’ κι ύστερα, σα χόρευεν ο bροστ’νός, ο συρτάρ’ς έλεγεν. Δαίμονας δαιμόνου...

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Οι Καλλ'κατζάρ' ήτανε φανdάματα. Άμα γεννιόdανε κανένα παιδί μέσα στο σαρανdάμερο μέχρι τα Χριστούγεννα, τα λέγαμε καλ'κατζαρέλια. Λένι πως έχινε νύχια μιγάλα κι είνι μαύροι. Μαλλιαροί ήτανι. Μπαίνανι απο τη bατζά στο σπίτ' κι τρώγανε κι μας κατουρούσανι τα φαγιά.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Πιστεύουν ότι παρουσιάζονται αο την νύκταν των Χριστουγέννων έως την 5ην Ιανουαρίου, καθ’ήν ο ιερεύς περιέρχεται τα σπίτια και με την αγιαστούρα τα ραντίζει και διώχνει τους Καλλικαντζάρους, που στο χωριό μας ονομάζομε καρκαντζάλια. Τα καρκατζάλια βγαίνουν την νύκτα όταν σβήσουμε το φώς και πρόκειται να κοιμηθούμε, γι’αυτό και πρό της κατακλίσεως μας στο χωριό βάζομε θυμίαμα (θυμνιατό στη φωτιά γιατί...

Φάκας, Γ. (1952)
Σκαλκαντζούρια έρχονται το βράδυ τα Χριστούγεννα ξημέρωμα, τη δεύτερη μέρα. Πρώτα έρχεται ο Χριστός και κατόπ' τα σκαλκαντζούρια. Η μικρή έλεγε : ''Τα σκαλκαντζούρια φέρανε της μάνας και του μπαμπά (της κατσίκας και του αλόγου κοπριές) και της ίδιας της έφεραν παιγνίδια.

Μέγας, Γ. (1939)
Τα Αγιοήμερα ή Σκαλικαντζαρόημερα(τα Δωδεκάημερα, τα σκαλικαντζέρια)

Τη νύχτα δεν πίναν νερό αν δεν ρίξουν 2-3 κάρβουνα μέσα γιατί αλλιώς παθαίνεις την άλλη μέρα σπυριά. Τα σκαλικαντζοήμερα δεν λούνονται. Τα σκαλικαντζέρια έρχονται του Χριστού το βράδυ και φεύγουν των Φωτώνε που περπατεί ο παπάς τα σπίτια. Τα ξωτικά παρουσιαζόντουσαν στα σπίτια μια φορά στα παλαιά χρόνια. Άλλοτε οι γριγιές αυτές τις ημέρες τάβλεπαν εκεί που νέθαν στην παραστιά. Πίσω στον σταχτολόγο...

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Λυκοτσαρδο(=ο καλλικάντζαρος)φρ έρχονται τα λυκοτσαρδά <Έβγα μάννα έβγα θειά μ'ένα ντάβλαρο φωτιά στου Λυκοτσαρδον τ'αυτιά'' Αίντεστε να φεύγουμε, γιατ' έφτασε ο παπάς με την αγιαστούρα του.

Ιωαννίδου, Μ. (1927)
Καρκαντζούρια=τα καλικαντζούρια εν Αβαρίκων.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1925)
Καλικάντζαροι

Οι Καλικάντζαροι, κατά την λαικήν πεποίθησιν, είναι οι δαίμονες, οίτινες ειδικώς αναφαίνονται κατά τας εορτάς της του Χριστού γεννήσεως. Απο τότε μέχρι της βαπτίσεως του Χριστού (των Φώτων), περιφέρονται ελεύθεροι και κατουρούν είς όσα αγγεία εύρουν ανοικτά ή ασκεπή και δια τούτο αι γυναίκες σπεπάζουν ή αναποδογυρίζουν τα τεντζέρια και σκεπάζουν τα δοχεία του νερού, ποτήργια κ.τ.λ. Επίσης οι Καλικαντζάροι...

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)
Απο τες 24 Δεκεμβρίου όπως εφαντάζοντο οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήρχοντο εις την γήν οι καλλικάτζαροι οι οποίοι έμενον εις την γήν επί 12 ημέρας και έτσι ωνομάσθησαν δωδεκάμερα. Αυτοί ήρχοντο εις την γήν και περιφέροντο ελευθέρως εις τας οικίας ίνα ενοχλώσι τους ανθρώπους, είναι δε ούτοι δαίμονες, κακκοί και πονηροί με κόμην μακράν, όνυχες μακρούς, πόδας μακρούς και χωλούς είναι γυμνοί δε κατά την φαντασίαν...

Ηλιάδης, Γεώργιος (1940)
Είναι μια Παράδοσι παλιά, που όπως τη βρήκε από τα μικρά του χρόνια ο παππούς, μένει ακόμα η ίδια χωρίς καμμιά αλλαγή. Στα κατακόκκινα από τη φωτιά πρόσωπα των παιδιών λάμπει η ανυπομινησία. Σου έτυχε ποτέ παππού να δής τζίνια; Και ‘κείνος αργά, αργά και αφού ανασκαλέψη τα παλιά, θα παντήση στα βουβά παιδιά. –Ναι! Είδα κάποτε κι εγώ τζίνια. –Και τι έκαμες; Σε πείραξαν;-Και βέβαια με πείραξαν. Κοιτάξτε;...

Γούσιας, Β. (1951)
Μαμά τιτσί λουκάνικον

Από της γεννήσεως του Χριστού μέχρι των Θεοφανείων επί δώδεκα ημέρας το κοινόν πλήθος πιστεύει ότι εξέρχονται την νύκτα οι λεγόμενοι καλικάντζαροι. Τη δε 5 Ιανουαρίου, ότε είνε νηστεία και κάμνουσιν εν Κύπρω λουκουμάδαις, υποθέτουσιν οι κοινοί άνθρωποι ότι καταβαίνει εκ της καπνοδόχης καλικάτζαρος και λέγει ζητών λουκουμάδαις τάδε : Μαμά τιτσί λουκάνικον, μαχαίριν μαυρομάνικον, κομμάτιν ξεροτήανον...

Σακελλάριος, Αθανάσιος Α. (1891)
Λέγανε ότι καλλικατζάρ’ έναι, και κάναν σταυρό με το κερί και κολούσαν στο πανάθυρο, στη bόρτα, για να μη bούν οι καλλικατζάρ’. Μια bλεξίδα βούρλα ζώνανε στη μέση τους όσοι βγαίναν πάρωρα, για να γώσουν τις καλλικατζάρ’. Άμα βλέπουν το βούρλο οι καλλικατζάρ’ δε bάνε κοdά. Την ημέρα που βγαίν’ ο Σταυρός, τότε οι Καλλικατζάρ’ φεύγν’ –Αdήστε να παγαίνουμε κι έρχετ’ ο τουρλούπαπας με τη μούgρα στο λαιμό...

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Τα Χριστούγεννα καίγανε φίδες (δένδρα) που πετούνε σπίθες για να κάβου τσι καλλικατζάροι να μη μάς εdαdάρουσι. Γι αυτό τα χρόνια κείνα κάθα νοικοκιούρης θα 'χε ξύλα φιδίτικα να κάψη. (εdαdάρουσι=πειράζουν)

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)
Μια φορά ένας πήγε στη bάνα νύχτα, να ταίς τα βόδια τα στο dάμ’ και βρήκε ένα Σκαλλιτσάγκαρο κι αυτός τον έπιαναν σε κείνο το σκαλιτσάγκαρο, τον επήγε μέσα στο σπίτ’, τον έδωκε ένα κόσκινο, να μετράη ως το πρωί τις τρύπες. Αυτός μετρούσε κι έλεγε : -Ώ, γαμώ, το χασα! Ώ, γαμώ, τόχασα! Αυτό ως το πρωί-ύστερα, άμα ξημέρωσε τόνε γνώρισε. –Ήταν από κεί, πατριώτς. Αλλά ήθελαν να πούν εκείνα τα χρόνια, όποιος...

Μέγας, Γ. (1937)
Τους καλικαντζάρους λέμε κακά πνεύματα ή δαιμόνια, δεν έχομε τη λέξη καλικάντζαρος. Αυτά εμποδίζουνε το καλό και κατευθύνονται κυρίως τις ημέρες αυτές, μάλιστα την πρωτοχρονιά, για να επιβάλλουν ωρισμένα κακά στους εχθρούς μιας οικογένειας.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Το Δωδεκάημερο που ακολουθούσε μετά τα Χριστούγεννα, πίστευαν πως έρχονται στα σπίτια τη νύχτα οι μνημοράτοι, πεθαμένοι τους ονόμαζαν και τσιφούτοι ή μαλλιέρ. Έλεγαν πως γύριζαν στους δρόμους κι έμπαιναν απο τις καπνοδόχες μέσα στα σπίτια γι'αυτό κι έκαιγαν λιβάνι στη φωτιά να φεύγουν τους φαντάζονταν ότι έμοιαζαν σαν Αράπηδες και φορούσαν κουρέλια. Στις 8 Γενάρη, τοτ Έζ Γιάννη, φεύγουν ξανά οι μνημοράτοι,...

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)
Κατά την λαικήν παράδοσιν και πίστιν, κατά τα δωδεκάημερα, απο τη γέννησι έως τη βάφτιση του Χριστού, οι διάβολοι, ονομαζόμενοι Καλικαντζάροι ή Κατσιμπουχέροι, έχουν την πάσαν εξουσίαν να 'μπαίνουν ουλούθε και να μαγαρίζουν τους τεντζερέδες και ούλα τ'αγγεία του σπιτιού, γιατί κατουράνε μέσα και για τούτο η νοικοκυράδαις τα απιστομίζουν της ημέραις εκείναςλ. Επίσης κατά τα δωδεκάημερα δεν πρέπει να...

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)
Καλικάντζαροι

Είναι εντελώς περίεργο το ότι η πίστη στην ύπαρξη και στην εμφάνιση των Καλικαντζάρων, πίστη ευρύτατα διαδεδομένη σ’ολόκληρη την Ελλάδα, εδώ είναι άγνωστη. Στην Τήνο ούτε για την εμφάνιση τους διηγούνται, ούτε λαβαίνουν μέτρα προφυλακτικά, ούτε υπάρχουν σχετικές παραδόσεις. Όσο κι αν ρώτησα σε διάφορα χωριά, κανείς δεν ήξερε τίποτε σχετικό μ’αυτούς, ούτε θυμόταν να είχε ακούσει ποτέ. Αν κρίνουμε όμως...

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)
Δωδεκαήμερο. Πιστεύουν ότι τις μέρες αυτές βγαινουν τα δαιμόνια. Τα δαιμόνια αυτά είναι λυτά όλο το δωδεκαήμερο. Μόλις αγιαστούν τα νερά χάνονται. Οι μαννάδες εκφοβίζουν τα παιδιά με τη φράση ''θα σε πάρ'ν τα δαιμόνια ή δαιμονικά.''

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Καρκαντζούρια=τα καλικαντζούρια εν Αβαρίκων. ﻿

Καρκαντζούρια=τα καλικαντζούρια εν Αβαρίκων.