Προστέθηκαν πρόσφατα

Ήσκιωμα= καλείται πάθημα, νόσημα, υφ’ ου καταλαμβάνονται (ως προείπομεν) οι όρνιθες και οι άνθρωποι κατ’ αυτό μελανούνται είπαν το σώμα του ανθρώπου των δε ορνίθων το λειρίον αναλλάττονται δε του τοιούτου νοσήματος, αν οι μεν άνθρωποι, καπνισθώσι δια φύλλων καπνού, οι δε όρνιθες μεταλλάξωσι ορνιθώνα. Πες και εκ τίνων το νόσημα τούτο προέρχεται αδυνατούσα η κοινή αντίληψις να εξεύρη έπλασεν ως εν...

Πολίτης, Νικ.

Λαβαίνω= προσβάλλομαι υπό ακαθάρτων πνευμάτων”.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1880)

Απ' όξω: η υστερική κατάσταση ως ες πάσα νόσος μ' εγκεφαλικήν εξέργεσιν, ως νομίζουσι επαρχείας του απ' όξω από δω (διαβόλου_ προερχόμενη εκάστοτε. Τούτο λέγεται και ντέμα κ΄αγερικό.

Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1902)

Μια στην Άρνισσα έβλεπε μόλις πλάγιαζε στο κρεββάτι να κοιμηθή, πριν να την πιάση ο ύπνος ένα χέρι τριχωτό που ερχόντανε να την πιάση στο στήθος. Αυτό γινότανε τακτικά και αυτή επήγαινε εδώ κ εκεί για να γιατρευτή. Της είπαν να πάη στη Ζέρβη (χωρίον Ζέρβη). Εκεί είναι δύο πέτρες που ενώνονται και κάνουν σα γέφυρα. Εκεί ν' αφίση ένα σημάδι από το ρούχο της και να βάζη κάτω από το μαξιλάρι της όταν...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Σφανταξιά= η εμφάνιση σφανταχτού

Κονδυλάκης, Ιωάννης Δ. (1919)

Σαμπάνης ο – ίδες (Δ.Κ.) Φάντασμα, Σαραντάπηχος ο Γίγας. Του σαραντάπηχου το μνήμα.

Κονδυλάκης, Ιωάννης Δ. (1919)

Τα φαντάσματα γυρίζουν τη νύκτα μέχρι να λαλήση ο πετεινός. Άμα λαλήση ο πετεινός τα κακά φεύγουν και δεν υπάρχει κίνδυνος.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Πλαγιάζαμι γέρος κι η γριά. Τη νύκτα ακούγω κι τραβούσανι τα καλάμια. Βγάζω το κιφάλι μου κι βλέπω ένα dρεβίση με τα παπ'τσέλια τ' ορθά, βαστά και τρία τέσσερα καλάμια κι τα σέρν' κι πάγαινε κατά τα μνήματα. Ήτανε ντεντές. [ντεντές= μέρος που έθαφταν τους Τούρκους, τους μεχαμετλήδες, τους αγίους να πούμε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Κόλι= φάντασμα. Νύχτωσε τσαι θα βγη το Κόλι.

Σταμπόλας, Π. (1933)

Η Λανάρου (η Λανάρω): Φάντασμα δι ού απειλούν τα νήπια δια να παύσουν από το να κλαίουν. Την παριστάνουν ως γραίαν τερατωδώς άσχημον, ζαρωμένην, ατημέλητον, και με τα μαλλιά της κεφαλής της ξέμ πλεγα. Προς νήπιον: Πάψι, θα φωνάξου τ' Λαναρού να κατίβη από την οροφήν της οικίας) να σε φάη!”. (Η ετυμολογία της λέξεως προήλθεν εκ προσωποποιήσεως. Συνήθως εις τα χωρία το ξάσιμον των μαλλιών εις τα λανάρια...

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1927)

Καλαπόδης= ο διάβολος. Ίσως κατ΄ευφημισμόν αντί κακοπόδης.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου

Σφανταλιό= φάντασμα. Σφανταχτό= φάντασμα. Σφαντάσει (το μέρος ο τόπος) έχει σφανταχτά. Σφανταξιά, η= Εμφάνισης σφανταχτού.

Κονδυλάκης, Ιωάννης Δ. (1919)

Φαντάσματα

Σε σταυροδρόμι υπάρχουν φαντάσματα. Στην αγριογκοριτσά (αγριαπιδιά) δεν πρέπει στη σκιά της να κοιμηθή κανείς διότι αρρωσταίνει. Παλαιά εφοβούνταν τη νύκτα τα φαντάσματα και έτσι δεν έβγαιναν από το σπίτι μέχρι να λαλήση ο πρώτος πετεινός. Τότε έφευγαν τα φαντάσματα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Κουτσονούρης= ο διάβολος εν Κων/πόλει

Γούναρης, Κ.

Σαρακηνός= φάντασμα

Κονδυλάκης, Ιωάννης Δ. (1919)

Αξαποδίτης= εξαποδίτης (εξ από δω= διάβολος). Αντίθεος= διάβολος

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου

Διάτανος= σατανάς, διάβολος, (τι διάτανο;)

Μίνσκης, Ν.

πειρασμός, ο= σατανάς: “βρε πειρασμέ, σαλάγιασε πια”

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1918)

Δαιμονικά= τα των δαιμόνων. Έχει δαιμονικά= δαιμονίζεται – μένος= μανιακός. Δαιμονιάρης= τω διαολιάρης, μανιακός.

Λουπασάκης, Στυλιανός Εμμ.

Ο αδερφός μου νύχτα ερχόντανε στο χωριό. Στην Άνω Κώμη (πρώην Άνω Βάνιτσα) που ήταν ένα καραγάτσι (=κούφιος κορμός δένδρου) ακούει μια φωνή κοριτσίσια σαν να κλαιγε. Τότε έσβυσε και το φανάρι του. Κατάλαβε τότε τι συνέβαινε. Μάλιστα από εκεί εβγήκ το κορίτσι και ήρθε και με σκούνταγε. Εγώ άναψα το τσιγάρο μου και ξανά με εσκόνταγε. Τότε άναψα το φανάρι και έφυγε.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Λαβαίνω= προσβάλλομαι υπό ακαθάρτων πνευμάτων”. ﻿

Σφανταξιά= η εμφάνιση σφανταχτού ﻿

Σαμπάνης ο – ίδες (Δ.Κ.) Φάντασμα, Σαραντάπηχος ο Γίγας. Του σαραντάπηχου το μνήμα. ﻿

Τα φαντάσματα γυρίζουν τη νύκτα μέχρι να λαλήση ο πετεινός. Άμα λαλήση ο πετεινός τα κακά φεύγουν και δεν υπάρχει κίνδυνος. ﻿

Κόλι= φάντασμα. Νύχτωσε τσαι θα βγη το Κόλι. ﻿

Καλαπόδης= ο διάβολος. Ίσως κατ΄ευφημισμόν αντί κακοπόδης. ﻿

Σφανταλιό= φάντασμα. Σφανταχτό= φάντασμα. Σφαντάσει (το μέρος ο τόπος) έχει σφανταχτά. Σφανταξιά, η= Εμφάνισης σφανταχτού. ﻿

Κουτσονούρης= ο διάβολος εν Κων/πόλει ﻿

Σαρακηνός= φάντασμα ﻿

Αξαποδίτης= εξαποδίτης (εξ από δω= διάβολος). Αντίθεος= διάβολος ﻿

Διάτανος= σατανάς, διάβολος, (τι διάτανο;) ﻿

πειρασμός, ο= σατανάς: “βρε πειρασμέ, σαλάγιασε πια” ﻿

Δαιμονικά= τα των δαιμόνων. Έχει δαιμονικά= δαιμονίζεται – μένος= μανιακός. Δαιμονιάρης= τω διαολιάρης, μανιακός. ﻿

Λαβαίνω= προσβάλλομαι υπό ακαθάρτων πνευμάτων”.

Σφανταξιά= η εμφάνιση σφανταχτού

Σαμπάνης ο – ίδες (Δ.Κ.) Φάντασμα, Σαραντάπηχος ο Γίγας. Του σαραντάπηχου το μνήμα.

Τα φαντάσματα γυρίζουν τη νύκτα μέχρι να λαλήση ο πετεινός. Άμα λαλήση ο πετεινός τα κακά φεύγουν και δεν υπάρχει κίνδυνος.

Κόλι= φάντασμα. Νύχτωσε τσαι θα βγη το Κόλι.

Καλαπόδης= ο διάβολος. Ίσως κατ΄ευφημισμόν αντί κακοπόδης.

Σφανταλιό= φάντασμα. Σφανταχτό= φάντασμα. Σφαντάσει (το μέρος ο τόπος) έχει σφανταχτά. Σφανταξιά, η= Εμφάνισης σφανταχτού.

Κουτσονούρης= ο διάβολος εν Κων/πόλει

Σαρακηνός= φάντασμα

Αξαποδίτης= εξαποδίτης (εξ από δω= διάβολος). Αντίθεος= διάβολος

Διάτανος= σατανάς, διάβολος, (τι διάτανο;)

πειρασμός, ο= σατανάς: “βρε πειρασμέ, σαλάγιασε πια”

Δαιμονικά= τα των δαιμόνων. Έχει δαιμονικά= δαιμονίζεται – μένος= μανιακός. Δαιμονιάρης= τω διαολιάρης, μανιακός.