Προστέθηκαν πρόσφατα

Αλαφροήσκιωτοι= κείνοι που τις πλακώνει ο ήσκιος. Τη νύχτα που κοιμάται πέφτει τάχα μια σκιά κι αν δεν ο άνθρωπος σκάζει (συμπτώματα εφιάλτου) ανανοήση.

Ιωαννίδου, Μ. (1942)

Βραχνάς ο αριφνάς. Ασθένεια ο βραχνάς

Έναμ παιδί με κόκκινοφ φεσάκι καθίζει στολ λαιμόν τ’ αθρώπου άμα γκοιμάται ανάσκελλα και κοντέβγει να τομ πνίξη. Πλώννει να το πιάση μ’ έν εμπορεί άμα μ πλώση να του πάρη το φεσάκι, κόφτει το παιδί, γιατί είναι γ καλό στον άνθρωπο να το πιάση. Τάσσει τον τότες το παιδί μαϊδgιά πολλdά, μ’ είναι γκαλά να μην της το δώση, όπου κι άμ πάη ύστερα, εν τοθ θωρούσι.

Παπαχριστόδουλος, Χ. (1932)

Ο Βραχνάς

Ο βραχνάς είναι ένα μικρό αραπάκι που πάει και πλακώνει τους τυχερούς ανθρώπους. Όταν τον πλακώση κανένα πρέπει να κοιτάξη να του πάρη το σκουφάκι του. Άμα του το πάρη, ο βραχνάς φωνάζει: «Δος μου το σκουφάκι μου, δος μου το σκουφάκι μου». Αυτός που το κρατεί λέει: «Δος μου χρήματα, δος μου χρήματα. Κι ο βραχνάς του δίδει χρήματα. Μα είναι πολύ δύσκολο να του το πάρη το σκουφάκι. Όποιος καταλάβει...

Λιουδάκη, Μαρία (1940)

Σβαραχνάς= το πλάκωμα το συμβαίνον ενίοτε κατά τον ύπνον, εφιάλτης.

Οικονομίδης, Απόστολος Β. (1890)

ησκιώνομαι= δοξάζουσι οι αμαθείς ότι σκιάζονται υπό ανυπάρκου όντος, ο καλούσιν ήσκιωμα.

Γόνιος, Α. (1885)

Ξέκομμαν της Μώρας= μαύρη γυνή.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου

Βαραχτάς (το)= εφιάλτης. Ο Β. Κατά την εγχώριον παράδοσιν είναι πνεύμα κακοποιόν, έχον χείρα μαλακή ως ο βάμβαξ, δι ης κλείει το στόμα του κοιμωμένου, δια να απαλλαγή δε ο κοιμώμενος από του Βαραχτάν πρέπει να δακάση την χείρα του, ευτυχής δε ώστις δυνηθή να αρπάξη το κάλυμμα της κεφαλής του Βαραχτά, όπερ είναι Κάλλινον (κετσές), αλλ' είναι πολύτιμον και όταν το αρπάξη της ποτέ πλέον δεν υποφέρει...

Τουργούτης, Αλ. (1892)

Η τρείς αρρώστειες

Μια φορά κ’ έναν καιρό ζούσε ένας τσοπάνης που είχε την στάνη του έξω απ’ το χωριό. Δίπλα στη στάνη, είχε κ’ ένα σπιτάκι όπου καθότανε ο ίδιος. Ένα βράδυ, εκεί που ήταν έτοιμος να πλαγιάση, ακούει να του βροντάνε δυνατά την πόρτα. – Ποιος είνε; Φωνάζει. – Άνοιξε! Ανοίγει ο τσοπάνης και βλέπει μια μαυροφόρα γυναίκα. – Ποια είσαι; της λέει. Τι θέλεις; - Εγώ είμαι η Βλογιά, του απαντάει εκείνη και ήρθα...

Ταρσούλη, Γεωργία (1928)

Βαραχτάς (το) εφιάλτης.

Άγνωστος συλλογέας (1927)

Βαρυπνάς ο εφιάλτης

Ο βαρυπνάς καταλαμβάνει τοις καθένδουτας καθήμενος επί του στήθους των, επιφέρων εις αυτοίς μεγάλην αγωνίαν. Τον φαντάζονται δε νεανίαν φορούνταν σκουφίν. Φρονούσιν ότι αν ο πιεζόμενος κατορθώση να αρπάση το σκουφίν του θα έχη εις το σπίτιν του μεγάλην ευτυχίαν καθ’ αποκτήση τα πλούτη του Αβραάμ. Ο Βαρυπνάς, άμα του πάρουν το σκουφίν του, αρχίζει να παρακαλεί τον άρπαγα τούτου να του το επιστρέψη...

Φαρμακίδης, Ξενοφών Π.

“Ότεν να κοιμάται κανείς ζερβά τόνε πλακώνει ο βραχνάς. Ο βραχνάς είτε σαν τον άνθρωπο και φορεί χρυσό φεσάκι και χαράς του που του το πάρη.”.”Μια φορά ο μακαρίτης ο Αποστόλης στο Μιτσούδι (τοποθεσία) κ' είδεν τον βραχνά κ' έβγαλεν την μπιστόλα και του παίξενε μα και...)

Κόρκακας, Μανούσος

ραχνάς= εν Ηπείρω Μόρα λέγεται το εν ώρα πλάκωμα: “εψές με πλάκωσ' ο Ραχνάς και θελά σκάσω”.

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1893)

Ο Βραχνάς

Ο βραχνάς έρχεται ή από την πόρτα ή από τον ανιφορά και παρουσιάζεται σαν άνθρωπος, σα γάτης, σα σκύλος, σα γουρούνι και πλακώνει τους ανθρώπους και αγωνίζεται ο άνθρωπος που θα τον πλακώνει. Όποιος τον ακούση ν’ αγωνίζεται πρέπει να τον κινήση να ξυπνήση, να μην του πη τ’ όνομά του. Για να μην πλακώνη ο βραχνάς λένε την παρακάτω γητειά: «Όντον έρχεσαι, βραχνά, από τον ανιφορά, μέτρα τ’ άστρα τ’ ουρανού...

Λιουδάκη, Μαρία (1939)

Βαριχνάς (Α.Κ.) ο Βραχνάς (Δ.Κ.) εφιάλτης.

Κονδυλάκης, Ιωάννης Δ.

Μωρία η= εφιάλτης

Σκορδέλης, Βλ. (1873)

Βραχνάς (ο) σημ. Εφιάλτης.

Ιωαννίδης, Σωτήρης Ν.

Και ημείς τον εφιάλτην καλούμεν μώραν. (: μ' επλάκωσε μώρα, με πιάνει μώρα, παθαίνει από μώρα κλπ.) αλλά δεν νομίζεται ότι αυτή προέρχεται εκ δαιμονικής επηρείας.

Παπανδρέου, Γεώργιος (1918)

Βραχνάς= εφιάλτης, ίσκια

Τσικόπουλος, Ι. (1912)

μόρα= ο εφιάλτης: τον έπιασε μόρα.

Δουκάκης, Δημήτριος Χρ. (1921)

Τα Φευγάτα

Κάποτε στην Καστοριά έπεσε μια βαρειά αρρώστεια που ο κόσμος πέθαινεν αράδα. Τότε αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους οι Καστοριανοί και να φύγουν και έγιναν τα “φευγάτα”. Φεύγοντας “παράχουναν” το θησαυρό τους στα υπόγεια των σπιτιών για να τον βρούν όταν θα γύριζαν. Και λέγει η παράδοσις ότι η πόλις είχεν αδειάσει ολόκληρη για καιρό και καιρό και όταν γύρισαν βρήκαν χορτάρια φυτρωμένα σ' όλους...

Μπακάλης, Ιωάννης (1937)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Αλαφροήσκιωτοι= κείνοι που τις πλακώνει ο ήσκιος. Τη νύχτα που κοιμάται πέφτει τάχα μια σκιά κι αν δεν ο άνθρωπος σκάζει (συμπτώματα εφιάλτου) ανανοήση. ﻿

Σβαραχνάς= το πλάκωμα το συμβαίνον ενίοτε κατά τον ύπνον, εφιάλτης. ﻿

ησκιώνομαι= δοξάζουσι οι αμαθείς ότι σκιάζονται υπό ανυπάρκου όντος, ο καλούσιν ήσκιωμα. ﻿

Ξέκομμαν της Μώρας= μαύρη γυνή. ﻿

Βαραχτάς (το) εφιάλτης. ﻿

ραχνάς= εν Ηπείρω Μόρα λέγεται το εν ώρα πλάκωμα: “εψές με πλάκωσ' ο Ραχνάς και θελά σκάσω”. ﻿

Βαριχνάς (Α.Κ.) ο Βραχνάς (Δ.Κ.) εφιάλτης. ﻿

Μωρία η= εφιάλτης ﻿

Βραχνάς (ο) σημ. Εφιάλτης. ﻿

Και ημείς τον εφιάλτην καλούμεν μώραν. (: μ' επλάκωσε μώρα, με πιάνει μώρα, παθαίνει από μώρα κλπ.) αλλά δεν νομίζεται ότι αυτή προέρχεται εκ δαιμονικής επηρείας. ﻿

Βραχνάς= εφιάλτης, ίσκια ﻿

μόρα= ο εφιάλτης: τον έπιασε μόρα. ﻿