DSpace at KEEL: Recent submissions
Now showing items 1841-1860 of 142579
-
Τον πρώτο χρόνο να το δώσης (το σπίτι) τον εχθρό ς', τον δεύτερο στο φίλο σ' και τον τρίτο συ.
(1956)Άλλοτε τα σπίτια έκτιζαν με υλικά, που χρειάζουνταν πολύς καιρός για να στεγνώσουν, και για να δείξουν πόσον επικίνδυνο ήταν να το κατοικήση κανείς αμέσως, το έλεγαν. -
Έππεσαν χαν του συχχαριατήν 'ς του κανδήλιν
(1941)Συχχαριάτης είδος εντόμου του οποίου η εν την οικίο παρουσία εθεωρείτο ως προμηνύουσα τον ερχομόν απουσιάζοντος οικείου εξ ου και το όνομα συχχαριαστής. Το έντομον τούτο προσπίπτει επί της φλόγος του κανδηλίου κια πνίγεται. ... -
Αν δεν αρέσ' κανείς το σπίτι του, πέφτει και τον πλακώνει.
(1956)Να είναι κανείς ευχαριστημένος με το σπίτι, και αυτό, ως να το αισθάνεται, θα σου το δείξη. -
-Έπαθε τη συφορά του γαϊδάρου. -Κυρά αλεπού, ποιός σ' έμαθε να μοιράζης;
(1918)Η συφορά του γαδάρου -
Σπίτμ μου σπιτάτζιμ μου, τζαι προτοφυλαχτάτζιμ μου.
(1940)Μόνον εις το σπίτι μας νομίζομεν τον εαυτόν μας αναπαυμένον. Μιας γραίας ο υιός ευτυχήσας έφερε κοντά του την μητέρα. Η ρκά, καλά να φάη, καλά να πιή, δεν ήτο ευχαριστημένη κια παρεκάληει να επιστρέψη εις το σπιτάκιν της. ... -
Σπίτιμ μου, σπιτάκιμ μου και προτοφυλαχτάκιμ μου (ή πορτοφυλαχτού(δ)ιμ μου).
(1924)Σκ. Β', 280, αρ. 85. (:"Εμός οίκος καλλιστος οίκος", Πρβλ. και Μπουντώναν ενθ. αν "σπιτάκι μ' σπιτάκι μ' κι πουρδουκαλυβάκι μ'") -
Συφάμελος, συγκούρμουλον
(1923)Οικογενειακώς, εκ μεταφ. από της κουρμούλας= κτήμα με τους κλώνους του. -
Έχτισες σπίτι; Τόμ πρώτοχ χρόνοβ βάρ' τον οχτρόσ σου να κάτση μέσα, τοδ δεύτεροβ βάρ τοφ φίλος σου τζαι τον τρίτον κάτσ' εσού.
(1940)Ένεκα της υγρασίας των τοιχών είναι επιβλαβές εις την υγείαν. -
Σπίτι όσο χωρείς και χωράφ' όσο θωρείς.
(1929)Ότι πρέπει να εργαζώμεθα πολύ και να ζώμεν με οικονομίαν. -
Σερνάμενοι, κουνάμενοι και κουρνολαγαράτοι
(1949)Λέγεται όταν πάη κάπου μαζεμένη όλη η οικογένεια -
Σπίτι μου, σπιτάκι μου, πορδοκαλυβάκι μου.
(1929)Ότι εν τη κατοικία μας έσω μικρά και πτωχική αυτή, ευρίσκομεν τας αναπαύσεώς μας. -
Σν' άκρα σπίτ' κι σ' μέσ' αbέλ'.
(1937)Η παροιμία αυτή εσημαίνε ότι το σπίτι προτιμότερο να είναι στην άκρα, αλλά το αμπέλι πρέπει να είναι ανάμεσα σε άλλα, για να είναι προφυλαγμένο.