Search

Now showing items 1-4 of 4

Τοιχοκούντης.Ούτω καλείται ο σκύλος,διότι κατα τινα παράδοσιν,εν ώ ο βασιλεύς των σκύλων ούρει επί τινός τοίχου,ο τοίχος εκρημνίσθη και κατεπλάκωσε τούτον. Έκτοτε δε πάς των ουρών πλησίον τοίχου,σηκώνει τον ένα πόδα του,ίνα εν ανάγκη κουντήση(=σπρώξη ή βαστάση)τον τοίχον και μη καταπλακωθής.

Νικολαΐδης, Αναστάσιος (1923)

Μουσκώλος τζιαί Γρουσοόντας (μουσκόκωλος= ο έχων ευπδη αφεδρ΄ψνα. Γρουσσόντας = ο έχων χρυσά δόντια. Ούτως ονομάζεται ο Κύων, διότι κατά την συνάντηση δύο αγνώστων νεταξύ των σκύλων, ο μέν είς οσφρένεται τον αφεδρώνα του άλλου, ούτος δε οργιζόμενος δεικνύει εις τον οσφραντόμενον τους οδόντας του προς εκφοβισμόν. Τούτο δε γίνεται, διότι κατά την παράδοσιν οι σκύλοι μετά τον θάνατον του βασιλέως την ηρέτησαν ένα μάγον, ποιον να κάμουν βασιλέα των. Ο μάγος είπεν εις αυτούς να μη κάμουν άλλον βασιλέα, διότι ο βασιλεύς του και πάλιν θα επανέλθη, το δε γνώρισμά του θα είναι ότι ο μέν αφεδρών του θα είναι ινώδης ως μόσχος, οι δε οδόντες του χρυσοί. Ένεκα τούτου λοιπόν ο μέν ής οσφραίνεται τον αφεδρώνα,ο δε άλλος δεικνύει τους οδόντας του.

Νικολαΐδης, Αναστάσιος (1923)

Μακαρίτης. Κατά τινα παράδοσιν χοίρος τις σκάπτων εν τη αυλή ανεύρεν αρχαίον τινα τάφον, ενώ ο κυριος του ανεκάλυψε μέγαν θησαυρόν. Ευγνωμονών ο κύριος του δεν έσφαξεν αυτόν, αλλά τον αφήκε να αποθάνη θάνατον φυσικόν. Μετά τον θάνατον του χοίρου ο κύριος μετέβη εις τον ιερέα του χωρίου και παρεκάλει τούτον να θάψη τον χοίρον. ‘’Ποττέ γυιέ μου’’ απαντά ο ιερεύς να χάψουμεν τον σhοίρον ; Εν’ αμαρτία. Τότε ο κύριος γνωρίζων την πλεονεξίαν του ιερέως, ίνα δελεάση τούτον λέγει : ‘’Μα γέροντά μου, χαρκέσαι (=θαρρείς) ήτουν κτηνόν ; Άκουσες ποττέ σου κτηνόν ν’αφήκη διαθήκην ; Ο ιερεύς απήντησε ‘’Ποττέ μου έν (εδέν) άκουσα τέθκοιον πράμα’’. Ναι, μα ο shοίρος μου έφηκεν 50 λίρες για την εκλησιάν τζιαί πενήντα για λλόου σου, παπά μου. ‘’Ά! Τον μακαρίτην’’ απαντά πλήρης χαράς και σοβαρότητος ο ιερεύς ‘’Να τον χάψουμεν, γυιέ μου, να τον ζάψουμεν. Ποτέ ν’αφήκουμεν άχαφτον το κτηνόν του θεού ; Τοιουτρόπως λοιπόν ο ιερεύς ακούσας την διαθήκην έθαψε τον χοίρον.

Νικολαΐδης, Αναστάσιος (1923)

Κλαμούρης. [Ο όνος] Επειδή ο ογκηθμός του ομοιάζει με κλάμα θρήνον. Κατά την παράδοσιν ο όνος κλαίει, διότι ο διάβολος του ψιθυρίζει εις το ούς ότι όλας αι όνοι απέθανον. Επειδή δε ο όνος κατα το τέλος του ογκηθμού προφέρει συγκεκομμένης έ, έ, έ κατά την παράδοσιν πάλιν τούτο γίνεται, διότι ο διάβολος, αφού αφήσει τον όνον και κλαύση κατόπιν λέγει εις αυτόν οκ έμενε και μια όνος δι'αυτόν, ότε ούτος παρηγορούμενος απαντά έ, έ, έ. Δια τούτο, όταν ο όνος ογκάται, πολλοί σκώπτοντες λέγουν προσ αυτόν. Παρηορήχου ή Έσχει μιάν, ότε ο όνος περατών τον ογκηθμόν προφέρει το έ, έ, δήθεν εις απάντησιν.

Νικολαΐδης, Αναστάσιος (1923)