Φαίνιτι πως η ξινιτειά κ΄ έκριμι πολλά τ’ χουρίον να ξιχάης κι γι’ αυτό μ΄ αρώτσις για του βράχου τ΄ Τζιρνή. Του βράχου αυτόνι που νι απ’ όξου ανιτουλκά ‘ς του χουριό, τουν ηλένι τ’ Τζιρνή γιατί Τζιρνή θα λέανι του νκουκύρ’ τ’ χουραφιού που νι μέσα κι απόμνι του όνουμα. Έχνι να πούνι πως απάν ‘ς τ’ Στάμ’ τ΄ραχ που νι οι ανιμόμλ’ κι απού πίσου φαίνιτι του Καρλόβασ’ στέκντανι οι Γίγαντις, κι παίζανι του τόπ’ κι τόπ’ είχανι αυτό του βράχου. Βάλι μι, του νου σ’ πόσου μιγάλ ήτανι να παίζνι τόπ’ αυτό του θιόρατου βράχου. Τν ώρα π’ παίζανι κι ένας Δράκους δεν έπιζι καλά κι σταμάτσι ου βράχους ‘ς τ’ μέσ’ τ’ δρόμου τ’ κει που νι σήμιρα κείν’ τν ώρα άστραυζι κι’ απ’ μέσα απ’ ένας παλλκαράς π’ θαμπώναν, τα μάτια σ’ να τούνι ιδής. Ου αη Ταξιάρχς ήτανι μι μια σπάθα μι κάτ’ μμάτια π πιτούσανι σπίθις. Τς τσίτουσι κι φεύγνι κι ακόμα φεύγνι ‘ς τα Τάρταρα κι ου βράχους απόμνι; Λένι πως οι λάκκ’ που νι μέσ’ του βράχου είνι οι δαχτλιές τα Δράκ’ κι τς Γίγαντις. Τώρα μι τ΄δύναμ’ τ’ αη Ταξιαρχιού – βουήθειά μας να νι – τέτοια ζουντανά δεν έχουμι. Σι χιριτώ Απ’ του Μαραθόκαμπου ου φίλους σ’ τουν αη Δημητριγιά τ’ Κουσταρέλς.