Search

Now showing items 1-10 of 74

Εδώ και εξήντα χρόνια έπεσε στους Αντιπάξους ένα καράβι Τούρκικο από κείνα, που ερχόντανε να πάνε να καταστρέψουνε το Μαυροβούνι. Είχε πέσει απάνου στα Δασκάλεια. Από κει, δεν ξέρω πως, ένας Τούρκος εβρέθηκε εδώ στον κάβο και των ωνομάσανε «Ο κάβος του Τούρκου» (πολλή φουρτούνα).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ένας Ρώσσος είχε ένα παιδί δαιμονισμένο κ’ είδε στον ύπνο του (ο πατέρας) πως ο μόνος που θα τον κάμη καλά (να του βγάλη τα δαιμόνια) είναι ο Σπύρος ο Κουβάς, Ιερομόναχος στους Παξούς. Επήρε τη φρεγάτα του και το γιό του κι ήρτανε στους Παξούς (χωρίς να ξέρουνε που πέφτουνε οι Παξοί). Ένα μεσημέρι ευρέθηκαν στο λιμάνι μέσα. Βγήκανε εδώ απέξω. Βρήκανε κάτι χαμάληδες ξαπλωμένους στον ήσκιο. Τους ξύπνησε και τους ρώτησε. – Εδώ είν’ οι Παξοί; Υπάρχει κάποιος Ιερομόναχος Σπύρος Κουβάς; Λέει Μάλιστα! Μπορώ να τον εύρω; Αμέσως τον πήγε ένας απάνω στα Μπογδανάτικα κοντά στην Αγία Λαμποβίτισσα (από το πανηγύρι του Λάμποβου της Άρτας). Ιδιοκτήτη του. (Την έχτισε για μια νύχτα. Απαγορευότανε στο δημόσιο δρόμο). Έβαλε θεμέλια κοντά στο καπάκι του δρόμου. (=οι πρώτες πέτρες του τοίχου). Εβρήκε τον Ιερομόναχο. Του είπανε την ιστορία. «Το έργον είναι λίγο βαρύ, αλλά θα το κατορθώσουμε.» Τους είπε: Μια βδομάδα να πίνουνε νερό και ψωμί – αντίδερο – νηστεία. Την Κυριακή να λειτουργήσουνε στον Αγ- Σπυρίδωνα. Και όντως, δίπλα στην εκκλησία, καθώς μπαίνομε μέσα αριστερά (στ’ αγκωνάρι) ήτανε μια μυγδαλιά. Και την ώρα στο Ευαγγέλιο, που λέει «Εξέλθετε τα δαιμόνια» το παιδί εφώναξε κι εβγήκανε δυο κόρακες μεγάλοι κι επεράσανε από το παράθυρο, σταματήσανε στην αμυγδαλιά κι ετραβήξανε κατ’ ευθείαν από το νησί τ’ αγίου Νικόλα στην Ήπειρο. Και το παιδί έγινε εντελώς καλά. Ο πατέρας επρότεινε στον Ιερομόναχο να του δώση λεφτά, όσα θέλει, αλλά κείνος δεν ήθελε. «Δε μου χρειάζονται χρήματα». Του είπε λοιπόν πως θα του στείλη από τη Ρωσία διάφορα κειμήλια. Και όντας μετά από λίγο διάστημα, του έστειλε το λιοκόρνι (σαν κονισματάκι για τη χρυσή. Το βουτάς μέσ’ στο νερό, πάει στον πάτο, κι ανεβαίνει πάλι), και την εικόνα οπού ζωγραφίζεται το θαύμα της γιατρειάς. Ερχόμενος ο σταυρός στον Πειραιά, τον εξαφρίσανε κι ήρθε σκέτος εδώ, όλο τρύπες, λείπουν τα πετράδια. Ο Ιερομόναχος είναι θαμμένος στην Λαμποβίτισσα. (η Άγια – Λ) Είχανε σκοπό για ανακομιδή, αλλά δεν την εκάμαμε. Τον μνημονεύουνε στην εκκλησία κάθε που λειτουργήση. (βλεπ. σελ. 359).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Σε τούτο το Κάστρο, στον Άη Νικόλα (Γάϊος) εγενότουνε κάποτε πολιορκία κι οι κλεισμένοι αναγκαστήκανε ως και ποντίκια να φάνε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Στη Νεραντού : είχε σκοτωθή ένας Γόρκς. Είχε πάει να μάση πάτελες κι έπεσε στο βράχο. Λένε πως τότε κι ύστερα εξεκολουθούσανε ν'ακούωνται φωνές.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Τσ' Αγίας Παρασκευής ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης και την εμαρτούρεψε. Την εβάλανε μέσα σε καζάνι με ζεματιστό κατράμι κι' εκείνη έλεε πώς ήτανε δροσιά. (Τι πά' να πή η πίστη!) Τη ρωτήσανε : πως σου φαίνεται αυτού μέσα; Λέει “μεσ' στη δροσιά βρίσκομαι”. Και τους έρριξε με το χέρι της, τσου ερράντισε, άλλα εζεματιστήκανε. (Μου το λέει για την Αγία Αικατερίνη, μα ύστερα τον διορθώνουν άλλοι πως είναι για την αγία Παρασκευή).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Στου Γάη ήρθε ο Άγιος Γάϊος. Η θάλασσα ήτανε τσ' Άϊ Απόστολοι. Εβγήκε κει στην εκκλησιά, εκεί πούν' το νερό. Κι εκεί που βγήκε, πήγαν τα φίδια και τον κουλουπώσανε, τα χέρια κ.α. Λοιπόν ο Άη Γάϊος τα βλόγησε και δεν δαγκώνουν ποτέ

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Οι Κοντέοι (πρώτοι ιδιοκτήτες του τόπου, στα Κοντέϊκα ερείπια σήμερα στη σειρά) τόσο κρατούσανε τον εγωϊσμό τους, πως ήτανε αρκόντοι, που μπαίνανε μέσα στην εκκλησία καβάλα στ’ άλογό τους κι’ επαίρνανε το αντίδωρο με τη λόγχη. Η εκκλησία τους ήτανε ο Παντοκράτορας. Είχε δύο πόρτες, μια για τους Κοντέους και μια για τους απλούς. Όποιος περνούσε από τη δική τους πόρτα τον εσκοτώνανε. Όταν έκανε κανείς ληστεία στο Γάη κι’ έτρεχε στην εκκλησιά κι’ έπιανε το χερούλι, ήτανε ελεύτερος. Εν τω μεταξύ όμως επαράδινε ό,τι είχε και δεν είχε στους κόντηδες, όλη του την περιουσία, για να ‘ναι ήσυχος. Τώρα εκεί είναι περιβόλια. Άλλοτε ήταν εκεί η πρωτεύουσα του νησιού, με Τελωνεία και αγορά. Τα Κουκούλια κι’ εκεί κοντά ήταν τα Κοντέϊκα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ο παπάς καθώς ελειτουργούσε ο διάκος και τα παιδιά, εμαρμαρώσανε, λένε όλοι κι εμείνανε εκεί μέσα. Κι έκλεισε κι η Αγία θύρα κι εμαρμάρωσε κι εκείνη. Και λένε, πως όταν πάρουνε οι Έλληνες την Πόλη, τότες θα ξεμαρμαρώση η Πύλη και θα αποτελειώσουνε τη λειτουργία.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ο Γάϊος ωνομάστηκε έτσι γιατί επρωτοκατοικήσανε εδώ ο Κρίσπος και ο Γάϊος! Είναι θαμμένοι, λένε εδώ, στους Αγίους Αποστόλους. Κάνουνε λειτουργία τσ’ Άγιους Αποστόλους και όταν απολύση, γυρεύουνε από τον παπά χώμα τσ’ άγια Τράπεζα και το λυώνει με νερό ή το πίνει ο καθένας για να μην το πιάνει το φίδι (= το δάγκωμα, δηλητήριο). «Είναι ποτισμένος αυτός από τσ’ Αγίους Αποστόλους και δεν τον πιάνει το φίδι». Επίνανε πολλοί από αυτούς που πηαίνανε στην Ήπειρο, γιατί εδώ τα φίδια δεν πειράζουν. (Έχει και οχιές, αλλά δεν πειράζουν, είναι όλα τους ποτισμένα από το χώμα την αγίωνε. Δεν αγριεύουν.)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Τα Δασκάλεια – αντιπάξους (ως φαίνεται εκείνα τα χρόνια, ήτανε ενωμένο με τσ’ Αλιμπάξους κι ήτανε δάσκαλος εκεί η δασκάλα κι εβούλιαξε στη μέση κι απόμεινε). Ξωλίθαρο, βράχος μέσα στη θάλασσα. Κοντά στα Δασκάλεια είναι άλλο νησάκι η Μπουρδουμπού – αντιπαξούς. (Ποιος τσου ξέρει γιατί το βγάλανε έτσι!).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

«
1
2
3
4
. . .
8
»

Search

Filters

Σε τούτο το Κάστρο, στον Άη Νικόλα (Γάϊος) εγενότουνε κάποτε πολιορκία κι οι κλεισμένοι αναγκαστήκανε ως και ποντίκια να φάνε.

Στη Νεραντού : είχε σκοτωθή ένας Γόρκς. Είχε πάει να μάση πάτελες κι έπεσε στο βράχο. Λένε πως τότε κι ύστερα εξεκολουθούσανε ν'ακούωνται φωνές.