Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 60

Οι Παναγίες που έχει ζωγραφίσει ο ευαγγελιστής Λουκάς ναστάνε το Χριστό με το δεξί τους χέρι

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Το Σταυρό τον είπαν έτσι, επειδή παλαιούθενε είχανε κάμει φονικό κι’ είχανε πήξει (=μπήξει) σ’ εκείνην τη θέση ένα σταυρό. (Είναι όμως και σταυροδρόμι στα διάφορα χωριά).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Τοπωνυμο : Σ' τσι Σωρούς, στο πέρα Χωριό. Μας είπαν οι παλαιοί, πως το είπαν έτσι από ένα θαύμα που έγινε. Αδίκησ' ένας σέμπρος το νοικοκύρη στη μερασά του σταριού μέσ' στ΄αλώνι. Ο Νοικοκύρης ήτανε στραβός. Ο σέμπρος το βράδυ βράδυ, όταν έδινε την αφεντι, έβανε το κόσκινο τ' απάνου – κάτου και γέμιζε τον πάτο, πως τάχα είναι κούλουμο. - Για δες, αφέντη! - Δε βλέπω εγώ, βλέπει ο Θεός! Ο σέμπρος έκαμε δύο σωρούς, το δικόνε του μεγάλονε και του νοικοκύρη μικρόνε. Την ίδια στιγμή οι δυό σοροί εγίνανε μάρμαρο. Ήρτε η γυναίκα του σέμπρου, πήρε το φκυάρι χαρούμενη να φκυαρίση, βλέπει το σωρό της τσιμέντο. Πάει να δή και στον άλλονε, τσιμέντο. Από τότε εμείνανε εκεί έτσι, μαρμαρωμένοι όπως τους έκαμε ο Θεός, που είδε την αδικία. Και λένε σ' τσι Σωρούς.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Είναι και μια άλλη ιστορία: Λένε πως εκείνα τα χρόνια, λίγοι εδώ είχανε κτήματα. Αυτοί ήταν Άρχοντες Κεφαλονίτες. Ένας Βρετός (απ’ αυτούς τους άρχοντες) είχε στην υπηρεσία του ένανε, που του έκανε αλέτρι με τα βόδια και καλλιεργούσε τη γη. Αυτός ο ζευγάς ελεγότουνε Λεκατσάς και λέει στο Βρετό. – Αφέντη, να πάρω κ’ εγώ ένα κομμάτι γης να το ΄χω; - Πόσο θέλεις; - Όσο μπορώ να οργώσω με το ζω μου σε μια μέρα, ίσα ίσα μια ζεψά. – Πάρε του λέει ο αφέντης. Τι κάνει αυτός; Επήρε το ζω του κι έκλεισε όλη μέρα μ’ έναν κύκλο όλον τον γύρο της εξωής. Του άρκοντα του ‘ρτ’ ο ουρανός θολός, μα τί να κάμη, αφού του ‘χε υποσχεθή. Κι έτσι ο Λεκατσάς επήρε την περιουσίαν του κι’ εγκαταστάθηκε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Λένε πως όταν ήτανε το χωριό μας πιο πίσω στο βουνό το Ρουσσάνο, στην Αγία Κυριακή, σιγά σιγά ο κόσμος εφεύγανε κ' ερχόντανε στη νέα τοποθεσία. Εκάνανε όμως γάμους τα παλιά σπίτια με τα καινούργια. Λοιπόν μια φορά που έφερνανε εδώ στο χωριό μια νύφη από την Αγία Κυριακή, έπεσε σ' εκείνο το μέρος κι έσπασε το πόδι της. Γι αυτό το 'πάνε “τσή νυφης τη σκάλα”.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Όταν ήρτε κείθενε πο διάβηκε και πήε στον Κύκλωπα ο Δυσσέας, πρωτοπαρρησιάστηκε στον Εύμαιο και τον εξέτασε για το σπίτι του κι’ άμα το ‘δωκε γνώρα. Εκεί στον Κύκλωπα εκιντύνεψε, μα εγλύτωσε με την εξυπνάδα του. Γιατί όταν τον ερωτήσανε πως τόνε λένε, είπε Κανείς κι έτσι ο Κανείς δεν ήτανε πουθενά για ναν τόνε πιάσουνε. Έπειτα πήε η Δυσσέας εδώ κάτου στον πατέρα του, το Λαέρτη, που είχε τον κήπο του και το πηγάδι του

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Η μάννα μου, όταν εστεφανώθηκε κι' επεράσανε 2 μήνες, έμεινε έγκυος. Αλλά δεν το ήξερε πώς είν΄έγκυος. Λοιπόν επαρεσιάστηκε ένας καλόγερος στο παράθυρο τση κάμαρος της . Τρείς μέρες επαρουσιαζότουνε και τσ' έλεε : - Δέσπω, έ Δέσπω! Είσαι έγκυος και το παιδί σου θα κάμης, θα 'ρτης στο σπίτι μου, ναν το βαφτίσης. Εκείνη δεν ήξερε ποιός είναι και του λέει την τελευταία φορά. - Ευλογημενέ μου, ούτε έγκυος είμαι, ούτε σε ξέρω ποίος είσαι. - Σήκω να προβάλης στο παραθύρι σου και θα σου πώ ποιός είμαι. Το σπίτι μου είναι στο περιθαλάσσιο και λέγεται Μαυρωνάς. Κι α δε μου φέρεις το παιδί που θα κάμης ναν το βαφτίσης, θα σου πεθάνη. Έχω σπίτι και στο νησάκι (ένα παρεκκλήσι στο νησάκι απέναντι). Επεριέργησε τότες η μάννα μου και είδε μια λαμπάδα αναμμένη που επερπατούσε στη θάλασσα. Κι είδε από πίσω από τη λαμπάδα έναν καλόγηρο με την γενεάδα του την άσπρη. Και τόντις ύστερ' από μήνες εγέννησε τον αδερφό μου, που τον εβγάλαμε Νικόλα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Στο Καμίνι του Λουϊζου: Ασβεστοκάμινο. Λένε πως εκεί εβγάλανε τον Οδυσσέα οι Φαίακες. Ο Λουϊζος ήξερε γράμματα κ΄επήρε το κτήμα κ’ έβαλε κ’ έσκάψανε (προ 90 ετών) κ’ ευρήκανε τον τρίποδα λέβητα κ.α. (ο νόννος του παιδί εκολυμπούσε κ’ έδινε βουτιές από το λέβητα αυτόν). Έβαλε κι’ αμπέλι ο Λουϊζος κι’ εσκάβανε τάχατε τη νύχτα. Ευρήκε θησαυρούς και τους έστειλε στη Γερμανία. Ύστερα σ’ εκείνο το μέρος εκάμανε οι Άγγλοι ανασκαφές το 1903 (ο Φώλγκρωφ). Εδούλεψε κι ο Νίκος Βασιλόπουλος. Θυμάται αντίκες (= νομίσματα) που βρήκανε και τα έβγαζε βουτηχτής. (Βλ σελ 296 και 347)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Στη Σπηλιά του Ρόζου. Την είπανε έτσι από ένα ρόζο που ήτανε στο Κιόνι, τόσο δυνατός, που εσήκωνε το γάϊδαρο με όλο του το φορτίο στην πλάτη. Επήαινε μπροστά κάθε που αντιστεκόντανε οι Κιενιώτες στους Άγγλους. Μια φορά τους επιάσανε οι Άγγλοι κ’ εκατεβήκανε οι Ανωησάνοι να τους ελευτερώσουν. Επήαινε μπροστά μια γυναίκα με τη ρόκκα της.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Οι σεισμοί του '53 δεν ήτανε σεισμοί, αλλά μπόμπες. Εγώ θυμώμαι σεισμούς. Είχαμε μια θεόχτιστη σπηλιά, πού πότε δεν έπεσε. Γιατί τώρα έπεσε; Μας εβάλανε λοιπόν δυναμίτες από τα 4 αγκωνάρια. Μας εφουντάρανε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

«
1
2
3
4
. . .
6
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Οι Παναγίες που έχει ζωγραφίσει ο ευαγγελιστής Λουκάς ναστάνε το Χριστό με το δεξί τους χέρι