Αυτοί οι κλεφτες που πήγαν να τριγήσουν ένα μελίσσι. Περί αυτού αναφέρεται διεξοδικώς από σελ. 17 -22 του αυτού χειρογράφου επειδή δεν ήξευραν πώς να το τριγήσουν έδωσαν φωτιάν κάτω από το δένδρον και εκάησαν οι μέλισσες και έμειναν ελεύθεροι, ανενόχλητοι από το μελίσσι να πάρουν τες πίττες του με το μέλι. Εκεί που έκοβαν τες πίττες που εκρέμοντο κάτω από τους κλάδους και σας υπενθυμίζω ότι είχαν σχίμα σατυρού στο μέσον του σταυρού είχεν έναν κοίλωμα μια φούσκα δηλαδή, που ήταν γεμάτι έναν υγρόν με γλυκυτατην μυρωδιάν και χρώμα κόκκινον σαν αίμα. Όταν είδαν αυτό το πράμα έντρομοι το ανεκοίνωσαν σέναν πνευματικόν ιερέα και τον ηρώτησαν αν έκαμαν μεγάλον έγκλημα. Ο ιερεύες τους είπεν εφόσον είδετε ότι το μελίσσι είχεν σχήμα Σταυρού κτισμένες τις πίττες του έπρεπε να μην το καταστρέψετε διότι όπως όλοι οι λαοί του Θεού έχουν την φώτησιν του και εργάζονται και χύνουν ιδρώτα και αίμα να ζήσουν και δεν πρέπει να τους λυστεύουμεν. Έτσι και τα ζώα και τα έντομα δεν πρέπει να τα καταστρέφουμεν και όπως χύνεται το αίμα ενός ανθρώπου ή ενός ζώου όταν το σφάζουμεν έτσι εχύθη και το αίμα εκείνου του σταυροειδούς μελισιού και το υγρόν εκείνον που εμοσχοβολούσε και έμοιαζε με αίμα όπου ήταν μέσα στην μέσιν του σταυρού ήταν άγιον και δεν έπρεπε να το εγγίσεται. Δια να εξιλεωθή η αμαρτία των έκαμαν γιορτήν επήγεν ο ιερεύς εκείνος ελειτούργησεν με άλλους παπάδες και ο κόσμος που παρηκολούθησεν την τελετήν ευχήθησαν τους κακούς εκείνους ανθρώπους συγχώρεσιν. Όλοι μαζί εσκέφθησαν να δώσουν το όνομα του βουνού Σταυρόβουνος εις ανάμνησιν του σταυρού εκείνου που έκτισεν τις πίττες του το μελίσσι. Έτσι λοιπόν μέχρι σήμερον το βουνόν αυτό λέγεται Σταυρόβουνος.