Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 42

Στο Μετόχι του Μοναστηριού, στο Δερβένι Καρυά (Λιανοκλάδι) ήτανε αγρός και κάτι κτίρια. Ένας τσοπάνος είχε γίδια αγορασμένα. Εκοιμήθ'κε το βράδ' εκεί και το πρωΐ τα βρήκε ψοφησμένα. Εσηκώθηκε και πήρε τον παπά κι εδιάβασε αγιασμό και ζωντάνεψαν τα κατσίκια. Ο παπάς τον εξήγησε πως κάτι συμβαίνει εκεί και να σκάψουν. Ηύραν λοιπόν εικόνες, το άγιο ποτήριο, το σταυρό, την κολυμπήθρα. Επειδή παλιότερα είχε μετόχι από δώ. Πήγαιναν από τα ζώα του Μοναστηριού και ξεχείμαζαν.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Στον Άη Νικόλα ήταν μια μάζα βάτα κι ερχόταν πρόβατα και βοσκούσαν. Ο τράγος πήγε και πιάστηκε στα βάτα και βέλασι. Πήγε ο τσοπάνος κι είδε την εικόνα και έχτισαν εκεί την εκκλησία. (δεν δείχνουν).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Στη βρύση του χωριού δεν πήγαιναν οι γυναίκες από τις 11 ως τις 2, γιατί καθόντανε η Λάμια στη Βρύση, που κάθονταν και χτενιζότανε. Μια γυναίκα έμορφη, ασπροφορεμένη και καθόταν και χτενιζόταν, μακριά μαλλιά και λουζόταν. (2 πετεινοί να κράξουν φεύγει).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Επήγ’ ο Χριστός και ζήτησ’ από ‘να βοκόλο να τα’δείξ που είν’ο δρόμος.(‘Κει κοντά ήταν και πρόβατα). Τα πρόβατα στρέγκαγαν (από μύγα).Του ‘δεξε μι του πουδάρ’.Βρίσκ’ τον πρατάρ’.Του δειξε. – Να,’πο κεί.(γέρος παρ’στάστ’κε η Χριστός. Του ‘δωκε ευλογία. Όταν βαρή ο ήλιος να πιάνουν τον ήσκιο και να μη τα’ράζωνται ντίπ. Και στον άλλον κατάρα : Να τα κολλής΄’ η μύγα και να μη σταματάνε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Ήταν ένα χωριαδάκι μικρό κι είχε τ’ αλώνι (που σώζεται και σήμερα). Λέγαν πως στ’ αλώνι αυτό μαζεύονταν Νεράϊδες και χορεύανε. Εγώ από τ’ αλώνι ήταν ένα καλύβι, πήγε ένας χωριανός και κοίταζε τη νύχτα της 12. Είχαν κάτι μαζί τς, που όταν χόρευαν το άφηναν καταγής (ένα μαντήλι να πούμε). Ο χωριάτης αυτός βρήκε την ώρα που χόρευαν και πήρε τη μαντήλα. Βάρεσε τα παλαμάκια η αρχηγίνα, έφυγαν οι Νεράϊδες έμεινε κείνη αιχμάλωτος. Μαζευτήκαν οι Νεράϊδες γύρω από το καλύβι και τον απειλούσαν, δεν έφευγαν. Λάλησε ο κόκκορας. Ξημέρωσε, αναγκάστηκαν να φύγουν. Κλείδωσε τη μαντήλα στο μπαούλο, η Νεράϊδα έμεινε. Είχε όμως γυναίκα αυτός και δεν ήθελε να την κάμη γυναίκα του. Δέκα μέρες την είχε μονάχα κι ύστερα της είπε να την ελευτερώση. Να της δώση τη μαντήλα. Εκείνη του είπε να την πάη στ’ αλώνι και να της δείξη το μέρος γιατί δεν ξέρει αλλιώς να πάη. Την πήγε κείνος και για να τον ευχαριστήση, του είπε πως θα ζήση 20 χρόνια μόνο. Και τω όντις τόσο έζησε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Τριμούλα: (παμπάλαιο μέρος με έλος πεδινό μέρος). Ένας γέρος αλώνιζε με τα βόδια τ’ τ’ αγίου Κηρύκ’. Παρουσιάστηκε ένας γέρος που του λέει: - Γιατί αλωνίζ’ς σήμερα τέτοια μέρα; Του λέει εκείνος: - Κηρύκο λένε μένα και το βόδι μ’. Κι αμέσως εβούλιαξ΄ ο τόπος και πήρε μαζί τον γέρο με τα βόδια. Και από τότε το μέρος έμεινε ελώδες και όταν πατήσης τρέμει. Και το λεν Τριμούλα. Το νερό την ώρα με το βούλιαγμα φανερώθηκε στο Λακρέσ’ (Βαθύλακκο) και βγήκε μάλιστα με άχερο (από τ’ αλώνισμα).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Επί των ημερών μου, ένα φώς τη νύχτ' απο δω απ' τον Άγιο Αθανάσιο - τον Αγ. Βησάριο κι επήανε ίσα κατά πέρ'. Επειδή σ'αυτό το μέρος πάνε και θάφτουνε μπαστάρδους και μικρά αβάφτιστα κι εκείνα βρυκολακιάζουν και γυρίζουν. (Ενώ στην ουσία είναι απο τα προσήσκια = προσίσκια; ίσκα; Όταν σαπίζ' το ξύλο στο δάσος, έχει ζωμό που φωσφορίζει και φεγγίζει.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Εξοχίτης ένας, ένα βράδ' περνούσε στον Άη Μάρκο και τον ακλούθαγε μια κηδεία με τον παπά και τον κόσμο. Κι ήρθαν ως το σταυρό και χάθηκε η κηδεία.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Αράπ’ γκρεμός: Περνούσε στρατός από κει κι έγινε μάχη και σκοτώθ’κε ο Αράπης απ’ τον γκρεμό. Βλ. σελ. 83 Εγίνηκε μάχη και νικήθηκε αράπης και γκρεμίστηκε με τ΄ άλογό του από το βράχον.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Μια έφκιαξε την ημέρα αυτή (29 Αυγούστου) μερόπιττα (με φύλλα τυρί) και μέσα εύρε σταξιές από αίμα. Μια Σμάρω έφκιαξε πίττα με τυρί – βούτυρο, μπομπότα και πάει να την ξεσκεπάσ’ και τη βρήκι ούλο αίμα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

«
1
2
3
4
. . .
5
»