Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 69

Κύτταξε την ούβια και πάρε παννί, κύτταξε τη μάνα και πάρε το παιδί

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1936)

Ούβια = ούγια

Λαγός τη φτέρην έτριβε, κακό του κεφαλιού του και πάλι τη ματάτριβε κακή του και ψυχρή του

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1936)

Για όσους επιμένουν να ασχολούνται με πράγματα που τους βλάπτουν

Θέλεις θέριζε και δένε, θέλεις δένε και κουβάλιε

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1936)

Όταν πρέπει κανείς να εκλέξη μεταξύ δύο εξ ίσου κακών

Εκεί που είναι σήμερα τα χαλάσματα, πάνω από τα Προκοπάτα (1) ήτανε παλαιγά ένα χωριό, τα Κοιλαράτα. Οι Κοιλαρούδισες ήτανε φαντασμένες γυναίκες κι’ αμαρτωλές. Κατεβαίνανε στη Χώρα (2) με χρωματιστές ποδιές, άσπρες και κόκκινες και δεν επιστεύανε Θεό. Γι’ αυτό κι ο Θεός τις καταράστηκε κι΄ έρριξε σιδεροκούνουπο (3) και τις εξολόθρεψε. [Προκοπάτα= χωριουδάκι, τέσσερα χιλιόμετρα έξω από τ’ Αργοστόλι, Χώρα= στην πόλη, στ΄Αργοστόλι, Σιδεροκούνουπο= ας σημειωθή ότι ο τόπος εκείνος υπέφερε πάντα από ελονοσία, εξ’ αιτίας του τέλματος Κουτάβου.]

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1937)

Μια φορά κάποιος κλάδευε και δεν ήξερε. Πήγε ένας άλλος να του δείξη. Εκεί που του δειχνε τούκοψε κατα λάθος τη μύτη. Εκεί κοντά βρισκόταν ο άγιος Τρύφωνας, που ήταν ακόμα άνθρωπος κι' έβοσκε χήνες. Έτρεξε και έκαμε το θαύμα του. Εκόλησε τη μύτη του κλαδευτή και τον έκανε καλά. Από τότε, αν δεν γιορτάσουν τον Άη Τρύφωνα (1 Φεβρ.) δεν κλαδεύουν.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1938)

Στο Κιλκίς, επειδή έγιναν πόλεμοι κι’ άλλαξαν οι κάτοικοι, δημιουργήθηκαν πολλοί θρύλοι για θησαυρούς κρυμμένους. Ένας απ’αυτούς – με αρκετές παραλλαγές είναι για κάποιον Τούρκο, που είχε κάπου φυλαγμένα λεφτά κι’ ήρθε μια νύχτα και τα πήρε. ΄΄Δούλευαν, λέει, οι Κιλκισιώτες στο Μύλο κοντά κι’ ήρθε αυτός ο Τούρκος και τους φώναξε πως έπιασαν φωτιά τα σπίτια τους. – Τρέξανε κείνος κι’ ευρήκε καιρό και μάζεψε τους θησαυρούς του κι’ έφυγε. Ένας άλλος βρήκε τυχαία ξένους θησαυρούς και πλούτισε. Μα του ρίχτηκαν από κοντά όσοι τύμαθαν, τους μοίρασε όσα είχε, φτώχηνε κι’ ετρελλάθηκε γι’ αυτό.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1938)

Όσο ΄ν΄ ανύπαντρ΄ η γυναίκα, το διάολο τση τον κρύβει μές στον κόσμο της· μ΄ άμα παντρευτή, τον αφήνει και βγαίνει όξου, και τότες βλέπεις αν είναι μικρός ή μεγάλος.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1939)

Τα σταυροδρόμια είναι στοιχειωμένοι τόποι, κι απ’αυτούς βγαίνουν τη νύχτα χορτλάγοι. Οι Χορτλάγοι είναι βρυκόλακες, ιδίως Τούρκος, γιάτ’ είναι αβάφτιστοι. Γυρνάνε σαράντα μέρες ύστερ’ από το θάνατό τους μεταμορφωμένοι πότε σε βουβάλια, πότε σε κατσίκια. Μια φορά ένας, περνώντας από ένα σταυροδρόμι που ήταν και κοντά σε νεκροταφείο, βρήκε ένα σκυλάκι. Το πήρε στο σπίτι του. Μα την άλλη μέρα το πρωί, στη θέση του σκυλιού βρήκε έναν πεθαμένο. Κατάλαβε πως ήταν χορτλάγς και πήγε και τον έθαψε. Ένας άλλος είχ’ένα βουβάλι. Αυτό ένα βράδυ δεν γύρισε σπίτι. Το γύρεψε, μα δεν το βρήκε. Περνώντας ένα σταυροδρόμι, το είδε μπροστά του. Το πήρε και τόκλιεσε στο μαντρί του. Μα το πρωί που πήγε να του δώση άχυρο, δεν το βρήκε. Είδε μονάχα έναν παντικό πούφευγε από την τρύπα. Το βουβάλι ήταν χτλάγος κι επειδή ξημερωσε έφυγε για το μνήμα του. Οι Χοτλάγοι μόλις ξημερώση πρέπει να ξαναμπούνε στα μνήματα. Ένας ταξιδιώτης περνούσε με τα’άλογο του από σταυροδρόμι. Εκεί βλέπει έξαφνα μια κατσίκα να πηδάη μπροστά στο άλογο και να μην τα’αφηνει να προχωρήση. Ο άνθρωπος κατάλαβε πως είναι Χοτλάς και θυμήθηκε πως ένας Τούρκος που του χρωστούσε ένα γρόστ, πέθανε εδώ και λίγον καιρό. Δίνει λοιπόν στην κατσίκα το γρόσι κι εκείνη χάθηκε. Έτσι το άλογο προχώρησε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1938)

Σημ. Στ’ Αργοστόλι, όλα τα σπίτια που είναι παλιά, Βενετσιάνικα, δύσκολα νοικιάζονται, γιατί όλοι πιστεύουνε πως έχουνε το Μώρο. Ο Μώρος είναι στοιχειό του σπιτιού, κακός άνθρωπος ή Σαλανικό που η σχέση του με τους ενοίκους δείχνεται στις παρακάτω ιστορίες : α) Μια φάντρα κατοικούσε σ’ένα σπίτι που είγε το Μώρο. Τον ήξερε και τον περιποιότανε. Τούβανε κι’ έτρωε λιχουδιές,συκάδια και γλυκούδια κι’ εκείνος τση γιόμιζε το Ιουβαέλι τάλαρα και την έκανε πλούσια. (Μώρος= Μαύρος, Ιουβαέλι= πετσέτα του φαγητού) β)Η μαμή η Μωράτη, καθότανε κι’ αυτή σ’ένα τέτοιο σπίτι. Τάχε καλά με το Μώρο κι’ όλα τση πηγαίνανε καλά. Εγιόμιζε τις τσέπες της γλυκά από τα βαφτίσια και του πήγαινε. Εκείνος την είχε δοξασμένη και πλούσια. Μα όταν ξενσίμασε το σπίτι, εδυστύχεψε. Ο Μώρος τση τόπε : Μη φύγης, γιατί δεν είναι για καλό σου! Μ α εκείνη δεν τον άκουσε. Από τότες, ο πρώτος τση γυιός εστραβώθηκε. Εκείνη έπεσε από την άμαξα και κτύπησε. Όλα της πηγαίνανε κακά, γιατί ο Μώρος δε θέλει να τονε κακοβλέπουνε. Μα τόκαμε η μαμή αυτό (που έφυγε από (ο σπίτι)για να σώση την ψυχήν της. Γιατί όποιος έχει με το Μώρο παρεές, πάει στην Κόλαση.γ) Αν παραμονέψη κανείς, καταλαβαίνει εύκολα, ποια σπίτια έχουνε το Μώρο.΄Γιατί τα βράδυα βγαίνει στο παράθυρο με την τζιμπούκα του και καπνίζει. (τσιμπούκα=τσιμπούκι μεγάλο)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1937)

Καθόσουνε στη θέση σου και μη φοβάσαι να σε σκώσουν

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1936)

Καθόσουνε = προστακτική

«
1
2
3
4
. . .
7
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Κύτταξε την ούβια και πάρε παννί, κύτταξε τη μάνα και πάρε το παιδί

Λαγός τη φτέρην έτριβε, κακό του κεφαλιού του και πάλι τη ματάτριβε κακή του και ψυχρή του

Θέλεις θέριζε και δένε, θέλεις δένε και κουβάλιε

Όσο ΄ν΄ ανύπαντρ΄ η γυναίκα, το διάολο τση τον κρύβει μές στον κόσμο της· μ΄ άμα παντρευτή, τον αφήνει και βγαίνει όξου, και τότες βλέπεις αν είναι μικρός ή μεγάλος.

Καθόσουνε στη θέση σου και μη φοβάσαι να σε σκώσουν