Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 349

Για τον Προφήτη Ηλία ήταν γνωστή η λαϊκή παράδοση πως οι βροντές που ακούονται, όταν βρέχη, είναι από το ποδοβολητό των τεσσάρων αλόγων του που σέρνουν την άμαξα. Ήταν αμαξάς, λένε, ο Προφήτης κι ανέβη στον ουρανό με τ' αλογά του. Ξωκλήση του Προφήτη δεν είχαν, λειτουργούσαν στον Άϊ Βαράση. [Για την πανελλήνια παράδοση και άλλα σχετικά με την λατρεία του Προφήτη βλ. Ν. Γ. Πόλιτη, Λαογραφικά σύμμεικτα 1, σελ. 89 -92, και 2, σελ. 146 -153

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Σημειώνω εδώ την πιο διαδεδομένη παράδοση για το Ευαγγέλιο, το γραμμένο με χρυσά γράμματα σε περγαμηνή. Την αναφέρουν συχνά οι Φαρασιώτες, χωρίς να την εντοπίζουν σ' ορισμένο ξωκλήσι. Βρέθηκε, λένε, το Ευαγγέλιο στα ερείπια της εκκλησίας από κάποιο Τούρκο βοσκό που έβοσκε τα γίδια του. Ήταν καλοκάιρι και το κοπάδι του μαζευόταν πάντα και στάλιζε στον ίδιο τόπο. Μια απ' όλες τις γίδες δεν άλλαζε ποτέ τη θέση που κοιμόταν κι αν τυχόν πήγαινε άλλη κοντά της, τη χτυπούσε με τα κέρατα και την έδιωχνε από κεί. Αυτό γινόταν ταχτικα. Τόβλεπε ο βοσκός κι από περιέργεια μια μέρα πήρε έν' αξινάρι κι έσκαψε στο μέρος εκείνο. Σήκωσε τα χώματα και βρήκε το βιβλίο με γράμματα ελληνικά. Πήρε το βιβλίο, τόφερε στο χωριό και ο Τούρκος πρόεδρος τόστειλε στα Φάρασα. Από κεί τόστειλαν στο Δεσπότη στην Καισαρεία.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Στου Κιφαλόβρυσου τς Σ'νίστας έβγινι νια βουλά ένα στ'χειό, κ'έσκουζι άμα έσκουζι, ρχόντανι αρρώστγις'ς του χουργιό. Κανιά βουλά του Σινιστιάν'κου του στ'χειό έβγινι κάτ'ς του πουτάμ κι τσακούνιταν μι του Κλιπαίτκου κι πότι νίκαι του Σίν'στιάν'κου κι πότι του Κλιαπαίτκου. Σινίστα και Κλεπά είναι όμορα χωρία της Ναυπακτίας συνορεύοντα εις τον μεταξύ αυτών ρέοντα Εύηνον. Την ανωτέρω παράδοσιν ήκουσα εν Σινίστα και κατέγραψα αυτολεξεί.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Ικεί π’ κοιμάτι του πιδάκ’ του μικρό, άμα είνε ασαράντγον, αλλότι του γλέπς κι γιλάει κι άλλοτι κλαίει. Τότι π’ γιλάει τ’ λέει η Μοίρα: έρχιτ’ η μάννα σ’! Τότι π’ κλαίει, τ’ λέει πως θα πιθάν’ η μάννα τ’. Η μοίρα είνι, γλέπς, π’ τα κανουνίζ’ ούλα κι ό,τ’ γράψη σε τρεις μέρις, κείνον θα πιράσ’ ου άνθρουπους σ’ ούλ’ τ’ ζουή τ’.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)

Ο αρχαίον αστερισμός Άρκτος λέγεται Κλέφτες. Είναι έφτα. Στη μέση απ' τους έφτα είναι ένας κλέφτης πόλει το σκλάβο στην αμασκάλη (αστεράκι που μόλις διακρίνεται). Οι δυό είναι καρτέρι μπρόστα που καρτέρούν να πάρουν το σκλάβο. Κι έτσι λένε πώς ήταν κλέφτες και γίνηκαν αστέρια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Περνούσε τη ν'υχτα απόξω από την πόρτα του εκκλησιδίου της Αγίας Παρασκευής στη Δερβέκηστα. Άλλοι σύντροφοι που περνούσαν απόξω παρακάτου του είπαν να καλησπερίση τους πεθαμένους. Αυτός είπε “Καλησπέρα, πιθαμένοι. Μέσα στην εκκλησία ήταν τρείς διακουνιαραίοι και είπαν : Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέρα. Ο άνθρωπος έμεινε πήγε σπίτι του, αρρώστησε και πέθανε.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)

Νια βουλά ήταν βασίλειου ‘ς τουν Τράφου, κι αυτού κατοίκαϊ ναι βασίλ’σσα. Απού πέρα ΄ς τα Μακρυνεία ήταν ένα βασ’΄’οπλου κι τν ιρουτεύκι αυτή τ βασίλ’σσα να τμ πάρ’ (1). Τουν ήθιλι κι αυτήν κι τουμ πήρι, αλλά ήθιλι να κατοικέψνι ‘ς τουν Τράφου, αλλά του βασ’λόπλου ήθιλι ‘ς την Μακρυνεία. Λοιπόν δεν τα σιαξαν(2) κι κήρυξαν τουμ πόλιμου. Κι σκουτώθκι η βασίλ’σσα κι θάφκι δυο αδρασκιλ’σιες μακρυά π του πέλαου. Αυτήν ήτανι πού ουραία. Κι’ αυτήν τα βασίλ’σσα τν έλιγαν Μαντάνασσα. Μαντάνασσα είναι μικρός συνοικισμός εν Τριχωνία, τον οποίον συναντά επί της αμαξιτού οδού ο ερχόμενος εξ Αγρινίου εις το Κεφαλόβρυσον και παρά τας όχθας της Τριχωνίδος λίμνης, ήτις χωρίζει την Τριχωνίαν από της απ’ αντίκρυ Μακρυνείας, δήμου της επαρχίας Μεσολογγίου. Ντράφος είναι τοπωνυμία ολίγον άπω της Μαντάνασσας και προς το Κεφαλόβρυσον, παρά τας όχθας αμέσως της Τριχωνίδος, όπου και προς το Κεφαλόβρυσον, παρά τας όχθας αμέσως της Τριχωνίδος, όπου και οχυρώματα τινα αρχαία σώζονται, υπερασπίζοντα βεβαίως την από της πεδινής Αιτωλίας εις τον αρχαίον Θέρμον άγουσαν. [να τμ πάρ= Την ερωτευτή, να την πάρη, να την νυμφευθή, δεν τα σιαξαν= δεν συνεφώνησαν]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Λέγανε πως ο Άι Αντώνης έμπασε το διάβολο μέσα στο μπρίκι και τον έσκασε. Ο διάβολος ήταν υπηρέτης τ’ Άι Αντώνη κι εκτελούσε τις διαταγές του. Στη λειτουργία ήταν πάντα μαζί του. Όταν ο Άι Αντώνης έβγανε τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, με πονηριά έφευγε κι έβγαινε έξω από την εκκλησία. Έφυγε έτσι κρυφά μια δυο… πέντε φορές. Ο Άι Αντώνης τον έπιασε κάποτε από το χέρι και του είπε : κάτσε εδώ. Δεν ήθελε να μείνη. Τον έμπασε τότε μέσα σ’ ένα μπρίκι, τον έστησε κάτω και γύρισε τ’ Άγια πάνω από το κεφάλι του. Έσκασε ο διάβολος από το κακό του.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Κλαίει ο βρυκόλακας σα σκόπλου μι του γάλα''(Δηλαδή πιστεύεται ότι ο βρουκόλακας προχωρεί κυλιόμενος(ουχι περιπατών)ως έν ασκί πλήρες γάλακτος. Κατ'εξήγησεν του ιδίου συλλογέτης]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)

Μνια φουρά ου πάϊγκας κ η θερμασιά ανταμώθηκαν κι έβαλαν κλήρον που να κατοικήσ’ ον ένας και που ον άλλους. Ου κλήρους έπισι να κατοικήσ’ ου πάϊγκας ‘ς του σπίτ του πλούσιου κ η θερμασιά ‘ς του σπίτ του φτουχού. Στου σπίτι του πλούσιου δέμ. Πιρνούσι καλά ου πάϊγκας. Έφκειανι τηγ παϊγκουφουλιά τ ς τις αγκουνές, αλλά μόλις τν έφκειανι πάϊνι η δούλα κι τηγ γκρέμιζι. Δε μπουρούσι να κάμη κουρουνιά. Κ’ η θερμασιά τα ίδια ‘ς του σπίτ τ φτουχού πάθινι. Ου φτουχός πάηνι τς δουλειές του ιδώ κ ικεί κι δε μπορούσι να καθίσ’ απάνου του να δώκ’ την αστένειά τς. Μνια μέρα ανταμώθκαν πάλι κ οι δυο κ είπαν τα βάσανά τς. Τότι απουφάσισαν ν’ αλλάξουν κατοικία. Η θερμασιά να πάη ς του πλουσίου του σπίτ κι ου πάϊγκας ς του σπίτ του φτουχού. Τότι πιράσανι καλά. [πάϊγκας= αράχνη, θερμασιά= σέρσιγκας= το μελισσοειδές κεντροφόρον έντομον, κουρουνιά= μόνιμον κατοικίαν].

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

«
1
2
3
4
. . .
35
»

Αναζήτηση

Φίλτρα