Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 14

Την τρίτη ημέρα από της γεννήσεως του μικρού εισέρχονται εν νυκτί δια των θυρών εις την οικίαν κρατούσαι εις χείρας χαρτί τρεις γυναίκες, οι Μοίρες. Κάθονται κοντά στο παιδί και η πρώτη εξ αυτών λέγει: τι να φάγωμε; Ωσαύτως και η δευτέρα. Τότε η τρίτη λέγει: ό,τι φάγαμε ψες. Εάν φάγανε ψητό, το παιδί θα είναι πλούσιο, εάν τσουκνίδια, πτωχό κ.ο.κ. Την τύχη έτσι την φαντάζονται και εδώ.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Όταν είναι κάπου θησαυρός χωμένος, άπαξ του έτους άνωθεν του μέρους όπου ο θησαυρός, θα υψωθή στήλη φωτεινή διαρκείας ημισείας ώρας. Εάν όμως κανείς επιχειρήση να σκάψη εις το μέρος εκείνο, δια νάνακαλύψη τον θησαυρόν, είναι κίνδυνος να πάθη. Δια ν’ αποφύγωμεν τον κίνδυνον,άνωθεν του μέρους που ευρίσκεται ο θησαυρός κοσκινίζομεν στάκτην, χωρίς να περάση εκείθεν ζώσα ύπαρξις. Κατά την νύκτα το στοιχείον του θησαυρού, εις το οποίον οφείλεται ο κίνδυνος του να πάθωμεν, εξέρχεται και περιπατεί. Ούτω λοιπόν θ’αφήση ίχνη το στοιχείον, εκ των οποίων θα συμπεράνωμεν, αν είναι βούς ή πρόβατον ή άλλον ζώον ή και άνθρωπος. Εάν υποτεθή ότι το στοιχείον έχει την μορφήν προβάτου, σφάζομεν ένα πρόβατον και με το αίμα του ραντίζομεν όλο εκείνο το μέρος. Κατ’ αυτόν τον τρόπον επέρχεται ο θάνατος του στοιχείου, μαζί δε με αυτόν χάνεται και ο κίνδυνος του ν’ αποθάνωμεν.Ακολούθως σκάπτομεν και παίρνομεν τον θησαυρόν άνευ φόβου.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Η προτερινή θέσις της Βράχας ήτο άνωθεν του σημερινού χωρίου εις απόστασιν ημισείας ώρας και εν τη θέσει όπου σήμερον κείται το ερειπωμένον παρεκκλήσιον Άγιος Γεώργιος. Περιελάμβανε πολλάς συνοικίας, κατ’ άλλους 9, κατ άλλους δε 14, ων τα ονόματα σώζονται μέχρι σήμερον ως τοπωνύμια, όπως «Άη Νικολακάδες», «Παλιόσπιτα», «Βαϊνάδες», «Χρυσικού» κ.α. Εις τας ανωτέρω τοποθεσίας υπάρχουν ερείπια, εξ ου η ονομασία «Παλιόσπιτα». Ενταύθα ήτο το καταλληλότερον μέρος υπό πάσαν έποψιν και δη της υδρεύσεως. Οι οικισταί του παλαιού χωρίου- το σημερινόν είναι νεώτερον- είναι άγνωστοι. Κατά τους χρόνους της επαναστάσεως Τούρκοι προερχόμενοι εκ Κλειτσού κατέλαβον το χωρίον και έθεσαν πυρ. Ούτε κατεστράφη το πρώτον χωρίον, περισωθεισών μόνον εικόνων τινών και άλλων ιερών σκευών υπό των γερόντων Μάγκα, Δημητρέλλη και Μήτσιου. Την περιφέρειαν του χωρίου ενοικίασαν εις διαφόρους Έλληνας, προερχομένους από διάφορα μέρης της Ελλάδος, οίον Πολύμερος εξ Αλβανίας. Οι ενοικιασταί ούτοι φέρονται ως οι πρώτοι οικισταί του σημερινού νεώτερου χωρίου, οι δε κάτοικοι αυτού ως απόγονοι των ενοικιαστών. Βράχα ωνομάσθη εκ του απέναντι αυτής κειμένου βράχου. Ληστρικάς επιδρομάς δεν έχομεν αξιοσημειώτους ν’ αναφέρωμεν.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Ο παπάς θέλει να φάη και να πάρη έχει την κοιλιά σαν αμπάρι

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Κόψε ξύλο κάνε Γιώργο κι από πλάτανο Θανάση αν ρωτάτε και για Γιάννη ότι ξύλο θέλεις, κάνει

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Κατοικεί στις διάφορες τρύπες, εξ ου και «στου Διαβόλου την τρύπα».

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Στο Κύφι της Βράχας είναι χρήματα και πολύς χρυσός. Βλ.μαθητική συλλογή μύθων έν Βράχας Ευρυτανίας

Άγνωστος συλλογέας (1938)

Όταν άνωθεν του νεκρού, πρι ακόμη ενταφιασθή, περάση γάτα, τότε λέγουν, ότι ο νεκρός βρυκολακιάζει, δηλ. Μαπίνει εντός του σώματός του ο διάβολος, ο οποίος την νύκτα τον γυρίζει εκτός του τάφου, την δε ημέρα μένει εντός του τάφου. Πηγαίνει και εις άλλα μέρη όπου επήγε ενώ ακόμη ήτο ζωντανός. Δια ν'απαλλαχθών μεν απο αυτούς, καρφώνομεν ένα παλούκι κέδρινο άνωθεν του τάφου. Ούτω πιστεύουν, ότι καρφώνουν το βρυκόλακα και δεν εμφανίζεται πλέον.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Κατα την παραμονήν των Χριστουγέννων, σύμφωνα με την παράδοσιν, μεφανίζονται οι Καλικάντζαροι. Η παράδοσις τους θέλει κακοποιά στοιχεία. Δια να προφυλαχθούν λοιπόν απο τους καλακατζάρους, δεν βγαίνουν έξω απο την νύκτα λουσμένοι και αλλαμένοι, θέτουν δε εις το τζάκι ένα κόσκινο με σταυρό απο στάκτη. Ούτως αποτρέπεται η είσοδος των και δι'αυτής η κακοποίησις των εν τη οικία. Η κακή των επίδρασις, πιστεύουν, συνίσταται εις την δαιστρέβλωσιν μελών του σώματος.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

Οι πεθαμένοι παντού. Εάν πειράξης το φάντασμα με το χέρι, ξηραίνεται το χέρι, εάν με το πόδι, το πόδι κ.ο.κ. Συμβαίνει δε να περνούν δυο μαζί από κάπου π.χ. από το νεκροταφείο και ο ένας να βλέπη το φάντασμα, ο δε άλλος να μην το βλέπη.

Ράγκος, Ιωάννης (1939)

«
1
2
»