Ο (δείνα) μαζί πε dη γεναίκα dου πήγανε να παραχώσνε γρόσια μέσ’ ΄ς το δάσος, ποκάτ ‘ς ένα δέdρο. Να τύχ’ ‘ς το δέdρο πάμ να ναι ένας που ανέβκε να κοιμηθή παμ. Λοιπόν αυτοί θέσαν τα γρόσια, τα θάψανε και φύγανε. Άμα προχώρησαν λιγάκ’ <δεν έβαλαμ’, λέει η γεναίκα ‘ς τον άdρα, τίποτα να dα σττοιχειώσμε.> Γυρίζουν πίσου και κόβ’ αυτός λιγάκ’ λουρί πε το τσαρούχι dου, το θέτ’ πάμ ‘ς τα γρόσια και νοματίζ’ < να γέν’ς φίδ’, να φυλάης τα γρόσια>Αυτό γέν’κε φίδ’. Αυτοί φύγανε. Το φίδ πήρε να μεγαλών’ και να dυλίζεται ‘ς το δέdρο πάμ. Έφτασε dον άθρωπο, που ήdανε πάμ. Κείνος πε dο φόβο d’ είπε <λουρί ήσανε και λουρί να γέν’ς> ευτύς το φίδ’ γέν’κε λουρί. Κατεβαίν’ αυτός κάτ, ξεθάφτ’ τα γρόσια και πάει καλλιά dου