Search

Now showing items 1-7 of 7

Όταν εσκοτώνετο καένας και 'έν του περνούσαν ακολουθία εγίνετο βαρβάλακας. Είχε κάποια γεναίκα κ'εκάετο στους χοχλάκους (δυτ.) κ'εκεί που κάετο σ'ένα μέρο έπεσε ένα ρούτσουνο (μεάλη πέτρα) και την επλάκωσε και απο τότε κάθε μεσημέρι εφώναζε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στο Παλιόκαστρο είδασι φλουριά πολλά και χορεύκαν και ύστερα εχάθησαν έπρεπε για να μη χαθούν (ν)α στάξουσι μια στάμπα αίμα για να σταθούσι

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Βίος μερικοί θωρούσι στον ύπνο των ‘μείς λέουμε ότι όποιος ‘ δή στον ύπνο του πρέπει (ν)α μη μιλήση (ν)α το πή σ’άλλον γιατί τότες (θ)α πά’ και δε θα βρή τίποτα ή θα τα ‘ βρη κάρβουνα ή κρομμυδότσιπες

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Άμα ένας σκοτωθή άδικα, αδικοσκοτωθή, τότε φωνάζει λέμε το αίμαν του. Ένας έρκετο αφ'τα Νικειά και στον Άι Ζαχαριά (νοτ. Δυτικώς) εσκόντεψε κ' έππεσε κ(αι) εσκοτώθηκε και όποιος επέρνα απο κειά έκουε φωνές, φώναζε τα μεσάνυχτα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Αυτές οι ανεράδες ‘λλάσσουν τα παιδιά αυτές οι ανεράδες εκάθουντο στο Παλιόκαστρο. Μια γεναίκα πήρε το παιδίν της στο Παλιόκαστρο που ‘χε χωράφι για να σκάψη κ’ εκεί εκρέμασε το παίδι στο δέντρο με το ανάεμα και το παιδί κοιμηθή κ(αι) εκείνη έσκαβγε το ‘δαν οι ανεράδες και το ‘λλάξαν με το δικόν των που το άσχημο και μαύρο, πολύ άσχημο, γιατί αυτές οι ανεράδες κάμνουσι άσχημα παιδιά, τα παλληκάρια των είναι άσχημα. Γυρίζει η γεναίκα και θωρεί το μωρό κ’ ήτανε αλλαγμένο είντα να κάμη πήρεν το στο σπίτι μέχρι που μεάλωσε ήτο καμπουρισμένο μόνο που ‘το πολύ έξυπνο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ήτο ο πάππους μου ήτο μικρός και ‘λώνευγε στην Αγιά Παρασκευγή κοντά (νοτ.) το μεσημέρι ο πατέρας του του ‘πε θα πά ’ ‘γώ μέχρι τον καφενέ (ν)α πιώ ένα καφέ κ’ έρκομαι. Το παιδί που έμεινε μόνον του κάθισε κάτω από ένα δέντρο κ ‘ ύστερα σκέφτηκε και πήρε το τουφέκι και πήε (ν)α κυνηγήση πέρδικες στο Παλαιόκαστρο. Πήε στο Παλαιόκαστρο μπήκε την πόρτα του Παλαιόκαστρου ύστερα κατέβηκε αφ’το ‘να χωράφι στ’ άλλο ακούει από μέσα αφ’ το βαστάνι(= τοίχος που μοιράζει το ‘να χωράφι αφ’ τα’ άλλο ) ένα φρούουου και θωρεί όξω αφ’το βαστάδι να τρέχουν φλουριά και αφ’ όλες τις πέτρες. Το παιδί εφοήθη κ(αι) εστάθη απολιθωμένο, ύστερα χάθησαν α(π)ό ‘μπρός. Σε ‘κείνο το χωράφι που το τα φλουριά είχαν περάσει βόδια και τα ζάλα των είχαν μείνει κ’ εκεί μπήκε ένα φλουρί. Το παιδί συνήρτε κι είχε ακούσει πως βγαίνουν φλουριά στο Παλιόκαστρο και τα χτυπούσι και το χτύπησε με το τουφέκι και το πήρε και μέχρι σήμερα είναι το φλουρί όπως το ξεύρουσι όλοι αλλά ήρτε ο εγγονός του και το πήρε στην Αμερική που ζή εκεί

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ανεράδες: Είναι οι ανεράδες όμορφες με μακριά μαλλιά και μ’ άσπρα ρούχα λέασι οι παλιές μας ότι τα πόδια των ήτο ψηλά πολύ αλλά ήτο πάρα πολύ όμορφες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)