Μια χρονιά στον Κάλαμο, έσπερνα σε μια εξοχή κι επέρασε η ώρα κ’ ενύχτωσε. (Ήτανε χειμώνας, Νοέμβρης). Έπιασε και μια βροχή κ’ έκατσα και κάτου στην αδερφή μου. Έπειτα έφυγα να πάω στο σπίτι μου, 2 ¼ μακριά. Πέρασα σ’ ένα μέρος που λένε «στα Καπέϊκα» όπου ελέγανε πως έγινε φόνος. Επάαινα εγώ λοιπόν και στ’ απάνου μου χέρι ήτανε σπίτι. Καθώς έφτασα μπροστά, είδα καλά που επερνούσε μπροστά από την αυλή του σπιτιού μια γυναίκα, όπως να ‘ναι με το ποκάμισο και ναν τη βγάλης μέσ’ από τη θάλασσα και να ‘ναι κολλημένο απάνου τση το πουκάμισο, τέτοιας λοής. Και πέρασε μπροστάθενέ μου, είτε ένα βήμα. Κι έκαμε τον κατήφορο και την έχασα. Δεν εσκιάχτηκα. Ενόμισα πως κάποια γειτόνισσα ήτανε κ’ εβγήκε προς νερού της. Αλλά ερώτησε και ούτε γειτόνισσα, ήτανε, ούτε τίποτα. Ήτανε Νεράϊδα. Ψηλή, ωραία γυναίκα και λεπτή. Την ίδια γυναίκα την είδανε εκείνες τσι μέρες (από μπροστά) κι άλλοι. Μάλιστα μια παρέα που πήανε να πάρουνε τα ζα τους, τα βρήκανε ψόφια. Αυτή η ιστορία θα ‘ναι καμιά 40αριά χρόνια.