Πλοήγηση Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας ανά Συλλογέα "Κουκουλές, Φαίδων"
-
Ρίξε σύμαννο στ' αμπέλι, βάλε ντόγα στο βαγένι
Κουκουλές, Φαίδων (1943)Σύμμανο είναι η καταβολάς, η οποία παράγει περισσοτέρας σταφυλά ή τα άλλα κληματα, δια τούτο ο φυτεύων καταβολάδας πρέπει ν' αυξήση και την χωρητικότητα του βαγενιού του -
Ρίξε σύμμανο στ' αμπέλι βάλε ντόγα στο βαγένι
Κουκουλές, Φαίδων (1923)Σύμμανο είναι η καταβολάς, η οποία παράγει περισσοτέρας σταφυλά ή τα άλλα κληματα, δια τούτο ο φυτεύων καταβολάδας πρέπει ν' αυξήση και την χωρητικότητα του βαγενιού του -
Σπίτάτοι μου, σπιτιάτοι μου τσαι κυφομυστηράτοι μου.
Κουκουλές, Φαίδων (1925)Λέγεται πρός δήλωσιν ότι εν τω ιδίω οίκω δύναται τις ει ανέσει και άνευ περιοριμών να πράτη ό, τι θέλει. -
Στέκω σαν ξένο παραμύθι
Κουκουλές, ΦαίδωνΕρμηνεία: Προς δήλωσιν του ότι δεν μετέχει τη συζητήσεως τινος και είναι εντελώς αδιάφορος. Εις στίχον του Σαχλίκη ομοίως λέγεται (312) “Και γω στεκα και εθώρουν τους ώσαν ξένον παραμύθιν” -
Στέτσεται η κάθησε σαν τη αποζυμώστρα
Κουκουλές, Φαίδων (1920)Επί κατακόπου γυναίκος η επί ανθρώπου μένοντος χαίνοντος και αδρανούς. -
Τα ΄βαλε ο μπόμπυρας με το θεριό!
Κουκουλές, Φαίδων (1948)Επί ανισχύρου, προς ισχυρόν αντιμαχομένου -
Τα κουκκιά ρίξατε κι ήρθατε;
Θεοχάρης, Δημ. Ρ.; Κουκουλές, Φαίδων (1940)Φράσις λεγομένη επί των επιτυγχανόντων ευτυχές τι κατά την επίσκεψιν, π.χ. Συμπόσιον, καλήν συντροφιάν, πολυτελές γλύκισμα κτλ. Εξ αυτού φαίνεται ότι διά ποικίλους μαντικούς σκοπούς ησκείτο η κοκκομαντεία εν τη νήσω -
Τα μάζεψε κι' έφυγε
Κουκουλές, Φαίδων (1927)Όπως αι γυναίκες μαζεύουν γρήγορα τ' απλωμένα τους ρούχα από το ποτάμι και φεύγουν (λόγω βροχής ή άλλου σοβαρού γεγονότος) -
Τα πήρε πλυμένα κι' άπλυτα
Κουκουλές, Φαίδων (1927)Ερμηνεία: Επί του βιαίως φεύγοντος από την εικόνα των γυναικών, αίτινες πλύνουσαι εις τον ποταμόν συλλέγουσιν αιφνιδίως όλα τα ρούχα (λόγω βροχής ή σοβαρού γεγονότος) και επιστρέφουσιν εις το χωριόν -
Ταbέλι θελ' αbελουργό τσ' ο τσήπος τσηπουργό
Κουκουλές, Φαίδων (1920)Έκαστος πρέπει να ασχολήται περί εν ορισμένονέργον και ουχί εις πολλά ομού, διότι τότε θα είναι περι πάντος αδαής