Πλοήγηση Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας ανά Συλλογέα "Άκογλους, Ξενοφών Κ."
-
Σταυρίτας ξεραίν' τα ξύλα και μαραίν' όλα τα φύλλα
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939) -
Σταυρίτας ρούζ' τα φύλλα και ξεραίν' όλα τα ξύλα
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939) -
Στης αρκούδας τον πισινό βάζει άλειμμα
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Υποστηρίζει κ' ενισχύει πλούσιο και δυνατόν -
Στραβοί, κοτσοί, σον Άε – Παντελεήμονον
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Το ίδιο με το: Κουτσοί, στραβοί όλοι στον Άη Παντελεήμονα -
Τ' άλλο κλαίει τ' άλλο γελά
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Χαρακτηριστικό για την αστάθεια του καιρού -
Τ' άσπρα, άστρα κατηβάζ'νε
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Ερμηνεία: Τα γρόσια - τα χρήματα – άστρα κατεβάζουνε -
Τ' αγά τήν έλαν εποίκες
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Ήρθες σάν τόν αγά. Άργησες, περπατούσες αργά – αργά γιά νάρθεις -
Τ' απραεμένον το παιδίν τη κυρού και τη μάννας έν'
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Το ανήμπορο το παιδί του πατέρα και της μάννας είναι, μένει στους γονιούς -
Τ' αψύν τ' εξείδ' το σκεύος – άθε χαλάν'
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Το δυνατό το ξείδι χαλάει το δοχείο του – Ο οξύθυμος βλάφτει τον εαυτό του. Όμοιο με το: Το κακό το ξείδι τ' αγγειό του χαλά -
Τ' έναν η μοίρα τ' και τ' άλλο το μερτικόν ατ'
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Το ένα το μερίδιο του και τ' άλλο το μερτικό του, Για τους πολεονέχτες που τα θέλουν όλα δικά τους, αδικόντας τους άλλους -
Τ' έναν το χόρ' σο βούτερον και τ' άλλο σό μέλ'
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Για ευτυχία, καλοπέραση και γενικά καλοζωία, κυρίως της νύφης στο σπίτι τ' αντρός της -
Τ' έξ' το μήλον κόκκινον, τ' απέσ' φούχνας γομάτον
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Ερμηνεία: Απ' έξω το μήλο κόκκινο, το μέσα γεμάτο μούχλες. Για ανθρώπους ή πράματα που έχουν εξωτερική εμφάνιση καλή, ενώ εσωτερικώς δεν αξίζουν, ή για άρρωστους με χρόνιες ασθένειες που φαίνονται γεροί και εύρωστοι. Η ... -
Τ' έξυπνον το πουλίν σην χήναν πιάσκεται
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Ερμηνεία: Το έξυπνο το πουλί στη θηλιά πιάνεται. Ο πολύγνωμος και πονηρός πιάνεται πολλές φορές κατά τον χειρότερο τρόπο στην παγίδα -
Τ' εμέτερα τά κοσσάρας τή Κερεκή πά ωβάζ' νε
Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)Οι δικές μας οι κόττες καί τήν Κυριακή γεννούν. Λέγεται μέ κάποια υπερηφάνεια από γονιούς γιά νά παινέσουν τά παιδιά τους, ή σπιτικούς τους, γιά τήν αξιοσύνη καί τήν προκοπή τους